βήμα-βήμα έρχεται η ανάσταση.

Ο Φλεβάρης, (όχι μόνος του παρέα με κείνον τον σκανταλιάρη φίλο του), εκνευρισμένος από τον βαρύ χειμώνα που κουβαλούσε στην πλάτη του και θέλοντας κάπου να ξεθυμάνει, μούδωσε μια γερή κουτουλιά και με έριξε κάτω. Εκεί κάτω συναντήθηκα με μια ανάλγητη influenza που πήρε και με ζύμωνε αργά-αργά, προσθέτοντας στο μείγμα ίσες δόσεις πυρετού και έντονου βήχα, συστατικά τα οποία σιωπηλά και ενωμένα κυβερνούσανε την ύπαρξή μου. Στην κυριαρχία της απάνω μέτρησα τα λουλούδια της άνοιξης που «με κρότο ανοίγανε ένα-ένα», καταπώς λέει και ο ποιητής. Κλεισμένη την βδομάδα η γρίπη, σαν έκπτωτη βασίλισσα με κοίταξε με το κρύο της βλέμμα, έκλεισε την πόρτα πίσω της και έφυγε. Έξω από το σπίτι, βήμα-βήμα οι χαιρετισμοί φέρνανε την ανάσταση…

εδώ χρειάζομαι μια μικρή,μικρή βοήθεια...την δική σας;-)

Η επιλογή που έστελνε τα επόμενα σχόλια στο μέιλ της επιλογής μας τι έγινε;

Ο κύριος Άρης και η Αγράμπελη.

Το σπίτι του κ. Άρη το χώριζε από το δικό μας ένας δρόμος· ένα κατηφορικό μακρύ δρομάκι που κυλούσε σαν ρυάκι προς την λίμνη. Είχε μια σιδερένια δίφυλλη πόρτα, με εκείνα τα θαμπά τζάμια που δεν σου επιτρέπανε να βλέπεις μέσα, μα που  αφήνανε αρκετό φως για να φωτίζει την σάλα που υπήρχε πίσω της. Τα τέσσερα σκαλιά της εισόδου από γκρίζο μωσαϊκό, ήτανε στολισμένα στην αριστερή τους πλευρά με λουλούδια, και μονίμως βρώμικα από την σκόνη του δρόμου και την λάσπη του χειμώνα. Τα ατού του σπιτιού ετούτου ήτανε τρία, πρώτον το πίσω μπαλκόνι που είχε την ωραιότερη θέα της γειτονιάς, δεύτερον το μαρμάρινο τζάκι στο σαλόνι τους  και τρίτον η κυρία Μαργαρίτα η όμορφη γυναίκα του.  Όλα ζηλευτά. Ο κ. Άρης λέγανε πως  ερωτεύτηκε την ωραία Μαργαρίτα με την πρώτη ματιά. Και αμέσως την ζήτησε σε γάμο. Εκείνη δεν το σκέφτηκε πολύ· δέχτηκε γρήγορα την πρότασή του, (παρ’ όλο που ήτανε ξένος πράγμα που εκείνη την εποχή δεν αποτελούσε προνόμιο), πρώτον γιατί της χαμογέλασαν τα ζεστά λαδί μάτια του και δεύτερον γιατί είχε βαρεθεί να μην την αγαπούν. Είχε ήδη ζήσει μια ερωτική ιστορία με έναν όμορφο  αλλά αδιάφορο νέο και είχε προλάβει να διαισθανθεί πως το συμφέρον της ήτανε να παντρευτεί και όχι να επιμένει σε έναν άτυχο έρωτα.

Στο σπίτι εκείνο έμπαινα συχνά καθώς έκανα αρκετή παρέα με τον γιό τους τον Μιχάλη. Μόλις άνοιγε η πόρτα  και έκανες δυο τρία βήματα στην σάλα, σε κυρίευε μια μυρωδιά από κρέμα τοκαλόν και καπνό από το τζάκι. Καλοκαίρι και χειμώνα η μυρωδιά του καπνού ήταν ανεξήγητα παρούσα. Ο κύριος Άρης, όταν δεν βρισκότανε  στο εμπορικό του, καθότανε τον χειμώνα στην πολυθρόνα δίπλα στο τζάκι  το  δε καλοκαίρι στο μπαλκόνι με την ωραία θέα· και πάντα διάβαζε· στο τραπεζάκι δίπλα του, ήτανε ακουμπισμένη μονίμως μια φρουτιέρα, (έτσι λέγαμε εκείνη την γυάλινη πιατέλα που είχε στο κέντρο της ένα «πόδι» στο οποίο και στηριζότανε) η οποία αντί για φρούτα, φιλοξενούσε βιβλία, ριγωτά χαρτάκια τετραδίου και  ένα μαύρο μολύβι. Μόλις μας άκουγε  να μπαίνουμε γελώντας, έκλεινε το βιβλίο κατέβαζε τα γυαλιά του και μας κοίταζε σαν να βρισκότανε σε όνειρο. «Πάλι με την Αγράμπελη τριγυρίζεις;» μονολογούσε. Αυτό εμένα με μπέρδευε· «γιατί με λέει Αγράμπελη;» ρωτούσα, «μην του δίνεις σημασία είναι λίγο «αλλαχού» ο μπαμπάς μου, έτσι λέει η μάνα μου, αλλά είναι πολύ καλός, ο καλύτερος μπαμπάς του κόσμου», μου απαντούσε ο Μιχάλης.

Ποτέ μου δεν έμαθα το πρόβλημα αυτού του σπιτιού, γιατί όπως απεδείχθει αργότερα, είχε πρόβλημα. Το ένοιωθες  όμως αμέσως μόλις έμπαινες μέσα, χωρίς να μπορείς να το βάλεις   σε λόγια, μαζί με την μυρωδιά του καπνού και της κρέμας ομορφιάς της  κυρίας Μαργαρίτας που απουσίαζε  συνήθως. Φορούσε το άσπρο της φόρεμα με τα κεντημένα κόκκινα λουλουδάκια το καλοκαίρι, το πράσινο παλτό της με το  γούνινο γιακαδάκι τον χειμώνα και παρέα με τις αδερφές της ξοδευτότανε σε πολύωρες βόλτες, αδιάφορες για την μοναξιά του άντρα που διάβαζε. Ένα απριλιάτικο πρωϊνό, μαζί με το ανοιξιάτικο αεράκι που είχε μέσα του άρωμα πασχαλιάτικων λουλουδιών και μαστίχας από τα τσουρέκια που ψήνονταν στον φούρνο, ήρθε και το σκοτεινό μαντάτο. Ο κ. Άρης πήρε το δίκαννο την νύχτα που πέρασε, το έβαλε στο στόμα του, και τίναξε τα μυαλά του στον αέρα. Αρκετά χρόνια μετά το τραγικό γεγονός που συντάραξε την μικρή μας κοινωνία και τα νεύρα της κ. Μαργαρίτας, έπεσε στα χέρια μου ένα βιβλίο, το «ένα παιδί μετράει τα άστρα» και  ίσως επειδή  η ηρωΐδα του βιβλίου, ήταν παλιά μου γνώριμη, έγινε «φίλη»  αγαπημένη…

ανοιξιάτικο ηλιοβασίλεμα

Και την ώρα που η λίμνη ντύθηκε στο ασήμι της και άρχισε να μετράει με λαχτάρα τις ανάσες της ως την αυγή, τότε ακριβώς τα φώτα της πόλης βαριεστημένα ανάβανε ένα-ένα και από το  κατάλευκο καμπαναριό, που ντύθηκε στα χρυσά για χάρη του ήλιου που έσβηνε, ακούστηκε ο ήχος της καμπάνας, κάλεσμα  των πιστών σε  ύμνους ανοιξιάτικων χαιρετισμών...

Σαν τοπίο στην ομίχλη, ή σαν άσχημο όνειρο…

Το βιβλίο που διαβάζω, δεν καταφέρνω να το αγαπήσω. Οι λέξεις χορεύουν και οι σκέψεις μου τρέχουν στον δικό τους προορισμό· πολλές φορές αυτός ο προορισμός είναι ένα θολό τοπίο, χωρίς αρχή μέση και τέλος. Σκέφτομαι πως ίσως πρέπει να ασκηθώ στην υπομονή. Κάθε φορά που το συλλογίζομαι, κάτι μέσα μου επαναστατεί· βλέπεις δεν είμαι και τόσο σίγουρη πως την διαθέτω. Εδώ και λίγο καιρό όμως, μετράω κάθε μου «βήμα».Απολογισμούς κάνω και ελέγχω τους σφυγμούς των σχέσεων με ένα ιδιότυπο σφυγμόμετρο που αφορά μόνο εμένα. Έχω χάσει. Από την στιγμή που αρχίζεις να μετράς, το ξέρεις πως έχεις χάσει. Οι σελίδες του βιβλίου αδιάφορα περνούν από τα μάτια μου και από τις άκρες των δακτύλων μου. Όσο κα να τις ξαναγυρίσω πίσω, ξέρω πως στο τέλος θα τις εγκαταλείψω· χωρίς έρωτα δεν ζει τίποτα, νεκρό τοπίο και άχρηστη προσπάθεια. Και έξω, το κρύο να συνεχίζει να μας εκδικείται με μια αδιάλειπτη συνέχεια και μια ισχυρή δόση σκληρότητας της φύσης εναντίον ανθρώπων, ψυχικής διάθεσης και ανοιξιάτικης ανάτασης. Και δεν μου μοιάζει πια και τόσο σίγουρο, πως: «οι κερασιές θ’ ανθίσουν και φέτος»…

Σάββατο,18 Φλεβάρη 2012.

Σηκώθηκε από το κρεββάτι με δυσκολία·μόλις που έφτασε μέχρι την κουζίνα. Σύρθηκε στον καναπέ με το τσάι να αχνίζει μπροστά της και έπιασε το τηλέφωνο·"δεν την παλεύω σήμερα" σκέφτηκε με απελπισία. Η μισάωρη φλυαρία στο τηλέφωνο δεν την βοήθησε να βγεί από την κινούμενη άμμο της δυσφορίας. Ξαναξάπλωσε και προσπάθησε να διαβάσει,αδύνατον...Οι γραμμένες λέξεις δεν μπόρεσαν να την πιάσουν απ το χέρι και να την βάλουν στο παιχνίδι τους. Αναπόλησε καλοκαίρι,θάλασσες βουνά...Την άνοιξη δεν θέλησε να την ενοχλήσει,ούτε με την σκέψη της. Φοβήθηκε μήπως την νευριάσει και δεν έρθει στην ώρα της, τώρα που την έχει ανάγκη περισσότερο από κάθε άλλη φορά...

Οι LEMONOSTIFEL στην Αθήνα,18 Φεβρουαρίου,στο Baumstrasse

Ηλεκτροακουστικοί, ανεβαστικοί, ρετρομεσογειακοί πάνκιδες, βαθιά λαϊκοί και αθεράπευτα ρομαντικοί οι Lemonostifel παρουσιάζουν τις ιδιαίτερες μουσικές τους με 15 όργανα επί σκηνης, σε μια ακόμη ζωντανή εμφάνιση στην Αθήνα το Σάββατο 18 Φεβρουαρίου στο Baumstrasse (Σερβιων 8, Βοτανικός http://www.dentra.gr/en.html ) λίγο πριν την κυκλοφορία του δευτέρου τους cd από την All together now. Μην το χάσετε.

Λίγα λόγια για τους Lemonostifel:
Μέλη συγκροτήματος:
Βορεάδης Χάρης: datsuntrums
Καποδίστριας Νέστορας: κιθάρα, ukulele
Μαγνήσαλης Νίκος: Κρουστά, κλαρίνο, μεταλλόφωνο κι ότι χρειαστεί...
Μανουηλίδης Παναγιώτης: Ακ. Μπάσο,
Χρυσικόπουλος Γαβριήλ: Κιθάρα, τρομπέτα, μπουζούκι, μαντολίνο
Παπαιωάννου Νίκος: τσέλο
Βραχνός Βαγγέλης: τρομπέτα

Η μουσική τους είναι κυρίως χορευτική με έντονα στοιχεία πόπ, σουίνγκ, τζαζ, fank, έθνικ..... και είναι ταυτόχρονα άμεση και εγκεφαλική.  Ένας συνδυασμός (μια αρμονική ανταλλαγή) πολλών μουσικών οργάνων (κιθάρες, μπάσο, κρουστά, τύμπανα, τσέλο, τρομπέτα, μπουζούκι, μαντολίνο…). Είναι 7 άτομα με διαφορετικά ακούσματα αλλά και επιρροές. Αυτό που ακούγεται στο τέλος είναι δύσκολο να χαρακτηριστεί αλλά σίγουρα περιέχει έμπνευση, ρυθμό και κέφι. Οπότε θα επιμείνουν στον όρο <<ψυχολογική υποστήριξη με βαθιά κατανόηση>>. Το πρώτο τους cd που ηχογραφήθηκε το 2009 κυκλοφόρησε με τον ομώνυμο τίτλο… «lemonostifel», και το δεύτερο έχει ήδη ηχογραφηθεί και κυκλοφορεί από την all together now.

Χώρος: Baumstrasse ( Σερβίων 8, Βοτανικός/ Αθήνα)
τιμή εισιτηρίου: 10 ευρώ
ώρα έναρξης:  9:30μ.μ.
διάρκεια: 2 ώρες & 30 λεπτά
πληροφορίες: http://www.dentra.gr/el/ekdiloseis/details/525-mousiko-dromeno.html

αναδημοσίευση από εδώ