"Μην με αλλάξεις"

Το τραγούδι το ξεχώρισα από όλα όσα άκουσα στην σημερινή νυχτερινή μου βόλτα με το αυτοκίνητο,με την συνοδεία μιας ήσυχης φθινοπωρινής βροχής. «Μην με αλλάξεις» τραγουδούσε ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου,και χωρίς να το καταλάβω θυμήθηκα μια ανάρτηση που είχα γράψει κάποτε με τον τίτλο «…ένα φυτό,ή…μια αγάπη». Μου ήρθε στον νου ο  Δημήτρης ο Κούκος,που τόσο όμορφα συνδυάζει  τραγούδια με δικές του, υπέροχες ιστορίες.Επιτρέψτε μου να συνδέσω σήμερα αυτά τα δύο,(ανάρτηση & τραγούδι) ελπίζοντας να μην σας κουράσω με την επανάληψη.

(Στίχοι:Οδυσσέας Ιωάννου,μουσική-ερμηνεία: Β.Παπακωνσταντίνου)

Ένα φυτό,ή...μια αγάπη!

"Εγώ τώρα για την αναισθησία μου ήθελα να σας μιλήσω,μα πως ξεφεύγει η σκέψη και μπερδεύεται με άλλες,κουβάρι γίνεται ώρες-ώρες,βρίσκομαι τώρα να σας μιλάω για ένα λουλούδι της γλάστρας μου,στο μικρό μπαλκονάκι μου,που ο θεός μπαλκόνι να το πει,τόσο μικρό είναι.

Χρόνια πολλά το αγαπούσα και το φρόντιζα το φυτό αυτό,και κείνο με αποζημίωνε και γινότανε όλο και πιο φουντωτό και ψηλό και όμορφο,Λουλούδια δεν έβγαζε,μα είχε ένα υπέροχο φούξια χρώμα,χάνει στην φωτογραφία.Τα φυλλαράκια του, διάφανα ήτανε σχεδόν απέναντι στο φώς,με πιο σκούρες νευρώσεις.Το πρόσεχα σαν τα μάτια μου και κείνο με αποζημίωνε με την ομορφιά του λάμποντας.Όλους τους μήνες της καλοκαιρίας,από την άνοιξη έως το φθινόπωρο,πιο αγαπημένο για μένα λουλούδι δεν υπήρχε στο μικρό μου μπαλκονάκι.
Τους χειμώνες,το έπαιρνα μέσα,μην τυχόν και παγώσει ο τρυφερός κορμός του.Τότε πάθαινα και την μεγαλύτερη απογοήτευση γιατί καθώς άλλαζε περιβάλλον,μαράζωνε και σιγά-σιγά έπεφταν όλα τα φύλλα του και απόμενε να στέκεται άχαρο μονό με τα κοτσάνια του.Στεναχωριόμουνα να το βλέπω έτσι,όμως περίμενα την άνοιξη,ξέροντας ότι και πάλι θα φούντωνε και θα καμάρωνε λάμποντας στον ήλιο.Και έτσι πάντα συνέβαινε...

Κάπου εδώ μπάινει η αναίσθητη φύση μου.Φέτος αποφάσισα ερήμην του να το κλαδέψω χειμωνιάτικα,να μην στέκει έτσι ,χωρίς το όμορφο φύλωμα του.Και το έκανα,προσπαθώντας ασυνείδητα,να το φέρω στα δικά μου μέτρα,του πως είναι καλύτερα.Και κείνο αντιδρώντας με τιμώρησε.Δεν ξανάβγαλε φύλλα και κλαδιά,παρα πεισμωμένα,αφέθηκε να τελειώσει εκεί...

Περίμενα τον Μάρτη,περίμενα τον Απρίλη....

...Μάιος και τίποτα!Ο συνήθως τρυφερός κορμός του,ξύλο έγινε,χωρίς καθόλου χυμούς!Ένοιωσα σαν να έχασα έναν φίλο,που πολύ τον θύμωσα προσπαθώντας να τον φτιάξω να μου ταιριάζει.Και πόνεσα,και μετάνοιωσα,χωρίς όμως να είμαι σίγουρη ότι δεν θα το ξανακάνω κάποτε και πάλι.Και ας ξέρω ότι το δις εξαμαρτείν....Φύση ανθρώπου ατελής.

Σήμερα,αποχαιρέτισα για πάντα το υπόλοιπο της "αγάπης "που χρόνια μου έκανε παρέα.Στην θέση του φύτεψα ένα άλλο,ελπίζοντας ότι θα μονιάσουμε μαζί.Ποιός ξέρει,μπορεί αυτό να μου κάνει την χάρη και να μην με αναγκάσει να το κάνω να πονέσει.Και μπορεί σιγά-σιγά να το αγαπήσω και αυτό..."

Ο φωτογράφος

Τους φωτογράφους στο χωριό μου, γραφικούς τους θεωρούσανε και ποτέ  δεν τους πήρανε στα σοβαρά.Αυτό,εκείνα τα χρόνια,τότε που ήμουνα μικρό παιδί.Τριγύριζε ο φωτο-Τάκης στις πλατείες και στις γειτονιές και έψαχνε  να δει πότε θα του δινότανε η ευκαιρία να φωτογραφίσει κάποιον για να βγάλει το μεροκάματο. «Να ο Καραλάζος» (αυτό ήτανε το επώνυμό του) "βγήκε παγανιά",ακουγότανε η φράση.Αυτή η «επαιτεία» να το πω έτσι, είχε μέσα της και μια έλλειψη (μικρή ίσως) αξιοπρέπειας,σαν να ζητιάνευε κατά κάποιον τρόπο και να παρακαλούσε τους πελάτες του.Δεν είχε σκεφτεί ποτέ του την παράμετρο που λέγεται φιλαρέσκεια του καθενός.Αν το είχε υποψιαστεί,θα περπάταγε πιο καμαρωτά και με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση.Δύσκολα χρόνια,λιγοστά τα λεφτά (έτσι τα λέγανε τότε,το «χρήματα» αργότερα το υοθετήσανε), μα ο Τάκης κουτσά-στραβά μια χαρά τα κατάφερνε.Παιδιά και μεις χαιρόμασταν και παίρναμε πόζες στον φακό μια στο τόσο και περιμέναμε με αγωνία πότε θα περάσουν οι μέρες για να πάμε στο σπίτι του φώτο-Τάκη να πάρουμε στα χέρια μας τις φωτογραφίες μας και να κατακτήσουμε την αιωνιότητα μέσα από αυτές.Ήτανε βλέπεις η ατάκα του φωτογράφου αυτή: «Αιωνίως θα υπάρχει η φωτογραφία σου,ακόμα και αν χαθείς εσύ,αυτή θα μείνει σαν ανάμνηση» συνήθιζε να λέει. Ακόμα θυμάμαι την μυρωδιά του μισοσκότεινου διαδρόμου,εκεί που η γυναίκα του, μια χοντρή ξανθιά χαρούμενη γυναίκα,μας είχε και στεκόμασταν ώσπου να ετοιμαστούν  οι φωτογραφίες που με τόση ανυπομονησία μέρες περιμέναμε….

*************

Τα χρόνια πέρασαν γρήγορα, με τις  φωτογραφίες του φώτο-Τάκη να μας θυμίζουν τα χνάρια τους,οι φωτογράφοι πια δεν αντιμετωπίζονται με μειδίαμα,αλλά με τον απαιτούμενο θαυμασμό που επιβάλλει ένα επάγγελμα που δεν είναι πάντα τέχνη, αλλά μπορεί με σιγουριά να χαρακτηριστεί πετυχημένο,κανείς πλανόδιος καλλιτέχνης δεν θα μας παρακαλέσει για την «απεικόνιση μιας αιωνιότητα» και εγώ,θαυμαστής της καλλιτεχνίας τους χαμογελάω καθώς τριγυρίζω στα σοκάκια της πόλης μου και στις εξοχές  του χωριού μου φωτογραφίζοντας  αγριολούλουδα,λίμνες και ποτάμια,και  συχνά έχω στην άκρη του μυαλού μου την φράση: «Να…ο Καραλάζος βγήκε παγανιά!»

(Όλο αυτό,για να σας παρουσιάσω το καινούργιο μου μπλογκάκι στο οποίο  θα ανεβάζω τις φωτογραφίες μου! :))

Δέκα ;-)

Αρχικά έμαθα πως η Θαλασσένια και η Σοφούλα μας, αγαπάνε τα παιχνίδια. Χαμογέλασα, θυμήθηκα το τραγουδάκι: « η μικρή Ελένη, κάθεται και κλαίει, γιατί δεν την παίζουνε, οι φιλενάδες της» και επειδή καθόλου δεν με αφήσανε να νοιώθω σαν την μικρή Ελένη (και πολύ τις ευχαριστώ) ,νάμαι και γω…Το παιχνίδι λέει πως θα πρέπει να σας εξομολογηθώ δέκα πράγματα που αγαπώ και να βάλω στο παιχνίδι άλλους δέκα που θα κάνουν το ίδιο..Έτσι βρήκα μια ευκαιρία να μάθω κάτι παραπάνω για τους @φίλους που θα καλέσω στο παιχνίδι καθώς θα εξομολογούνται τις «αγάπες» τους, τις δέκα έστω!

Δέκα,από τα χιλιάδες πράγματα που αγαπώ …

Ας αρχίσω να λογαριάζω αναλογιζόμενη μια συνηθισμένη μέρα μου. Κακά τα ψέματα κάθε μέρα καταφεύγουμε σε ότι αγαπάμε συνειδητά η ασυνείδητα σαν τα μικρά παιδιά που αγαπάνε την αγκαλιά της μάνας τους. Να το πρώτο που αγαπώ: Η αγκαλιά…Κάθε είδους! Η γεμάτη με την μυρωδιά ενός μωρού-η γεμάτη ανακούφιση αίσθηση με το αγκάλιασμα φίλου, το να ξεχνιέμαι στην αγκαλιά του...Μόλις βρήκα και το δεύτερο: Το τζιτζικωτό μου! Οι κοντινοί μου ξέρουν τι θα πει αυτό, για τους υπόλοιπους εξηγώ πως πρόκειται για  ένα  καταπληκτικό μωρό, λατρεμένης φίλης, που μου έχει πάρει τα μυαλά εδώ και δυόμιση περίπου χρόνια! Το τρίτο: Το χαμόγελό του…(και κάθε είδους χαμόγελα-γέλια-χάχανα για να εξηγούμαστε!) Χάχανα είπα και θυμήθηκα: Τέταρτο: (χαχα!) Το να μου λέει η Ν. κάθε πρωί στο γραφείο  το φλιτζάνι! Εκεί να δείτε σοβαρότητα, γιατί όπως θα καταλάβατε δεν μας ενδιαφέρει  κυρίως το σωστό των προβλέψεων (χωρίς να το προσπερνάμε αυτό και αβασάνιστα έ;) αλλά η  συζήτηση που αναπτύσσεται επί παντός επιστητού, από τα νέα της νύχτας που πέρασε, έως και του πρωινού ξυπνήματος :))

Να που φτάσαμε και στο πέμπτο…Λατρεύω τον πρωινό ύπνο! Ευτυχώς με βοηθάει η δουλειά μου ( το έκτο που αγαπώ) και δεν χρειάζεται να ξυπνώ νωρίς.Καθώς μια χαρά σας περιγράφω τις αγάπες μου θυμήθηκα και μια άλλη (το έβδομο), τώρα που έξω βρέχει και εγώ ψιλοκρυώνω. Τους 25 βαθμούς Κελσίου! Πολύ ευτυχισμένη θα ήμουνα σε έναν τόπο με σταθερά κολλημένο το θερμόμετρο σε αυτήν την θερμοκρασία. Μην βιαστείτε να μου πείτε πως θα πλήξω, είμαι ταύρος το ζώδιο και καθόλου δεν μου αρέσουν οι αλλαγές! Λιακάδα λοιπόν, ζεστούλα διακριτική και υπέροχη, βόλτες στην φύση και στα λουλούδια…Να τα μυρίζω, να τα καμαρώνω και να τα φωτογραφίζω, να μου θυμίζουνε το όγδοο που αγαπώ: Να είμαι ερωτευμένη… Και επειδή νύχτωσε σιγά-σιγά και πρέπει να μαζευτούμε μέσα,να και το νούμερο εννέα: Οι ταινίες και τα βιβλία μου! Και τα δύο με έχουνε σώσει,δεν το εξηγώ αυτό σκεφτείτε ότι αγαπάτε.(Θα μου επιτρέψετε εδώ να προσθέσω και το διαδύκτιο, αλλά για αυτό σας έχω μιλήσει στην προηγούμενη μου ανάρτηση.) Τελειώνοντας, αν προσθέσω πως λατρεύω την αίσθηση που λέγεται, «μεθυσμένη από χαρά», αισίως φτάσαμε στα δέκα!

Τώρα πρέπει να σκεφτώ που να παραδώσω την σκυτάλη. Η Άννα Silia μου μοιάζει έξοχη επιλογή, καθώς και το νατασσΆκι μας. Επίσης πολύ θέλω να μάθω τις αγάπες της Μάμας, αλλά φοβάμαι πως τώρα τρέχει και δεν φτάνει. Η Μαριάννα η Γητεύτρια, με γοητεύει σαν σκέψη, καθώς και η Μαριάννα on ice, η καινούρια και πολύ χαριτωμένη μου φίλη επίσης με το όνομα Ποδονίφτης (τι όνομα και τούτο!), η γλυκειά μας η Ειρήνη, να τολμήσω να προσθέσω και την εξαιρετική Ορέλια,  την  τρυφερή και αγαπημένη μας  Ελένη επίσης,σαν να τελειώσαμε μου φαίνεται…Να βάλω και έναν άντρα στην παρέα; Ελπίζω να με συγχωρέσει, (δεν ξέρω πόσο  sic μπορεί να του μοιάζει το παιχνίδι μας), είναι ένας από τους πρώτους μου και πολύ αγαπημένους μου @φίλους: o Μοναχικός Λύκος-παππούς…

(Αν φάω ξύλο θα φταίτε εσείς! :)))

Η μουσική του βίντεο από το άλμπουμ με τον τίτλο "Δέκα" της Ελένης Καραϊνδρου

:)))

Δύο χρόνια-ρόδινα συννεφάκια-σε έναν όμορφο ουρανό

Το μπλογκάκι μου, κλείνει τούτες τις μέρες δυο χρόνια ζωής. Νομίζω πως είχαν και κείνες οι μέρες κάτι από την γλύκα της σημερινής .Ήλιος που τον αγαπάς, ζεστούλα που την έχεις ανάγκη, και κάτι σύννεφα στον ουρανό που σε κάνουνε  με την ομορφιά τους σχεδόν να πονάς…Ίσως να είναι η καθαρότητα του που τον κάνει να έχει άλλο χρώμα, ή ίσως γιατί  εύκολα τώρα αντέχω να σηκώσω το βλέμμα μου ψηλά ,δεν ξέρω και για πόσα άλλα ίσως, αυτές τις μέρες λατρεύω τα σύννεφα…Μπορεί και να πετάω εκεί, ή  και να ακουμπάω σε αυτά τα όνειρά μου, μα ούτε και τούτο το θεωρώ κακό. Επίσης ιδέα δεν έχω, για το  τι φανταζόμουνα, ούτε και τι περίμενα καθώς δημιουργούσα την σελίδα μου με το όνομα agrampelli,ένα όνομα που πολύ αγάπησα από τότε που πρωτοδιάβασα το: «ένα παιδί μετράει τ΄άστρα».Μάλλον ανύποπτη και υπερβολικά  σαστισμένη προχωρούσα μέσα σε έναν χώρο που με αγκάλιασε τρυφερά.Ίσως η φράση «του οφείλω πολλά» να μοιάζει κλισέ, μα επιτρέψτε μου  να την χρησιμοποιήσω. Είναι  άλλωστε ένας χώρος που έχω ακουμπήσει κομμάτια της καρδιάς μου και όχι μόνο γράφοντας. Μαγικός ο κόσμος των μπλόγκ, ήτανε για μένα ( και εξακολουθεί να είναι),η πιο μεγάλη μου αγάπη στο διαδύκτιο.Εδώ γνώρισα σκέψεις  ανθρώπων υπέροχες,τρυφερές, καυστικές, χαριτωμένες,προκλητικές ή αθώες, αφουγκράστηκα αγωνίες και βάσανα και πιστέψτε με, τις αγάπησα όλες. Συνεχίζω λοιπόν μαζί σας προσπαθώντας να διατηρήσω την αρχική μου αθωότητα σε ένα μπλόγκ αλλαλούμ, χωρίς συγκεκριμένο πρόσωπο αλλά πολύ προσωπικό, έτσι όπως ξεκίνησα. Με φωτογραφίες, τραγουδάκια, σκέψεις και μικρές ιστορίες που μαζί σας ανακάλυψα πως μου είναι αρκετά εύκολο να γράφω. Τον θησαυρό μου  τον πιο πολύτιμο, τους ανθρώπους που εξ αιτίας του γνώρισα-αγάπησα-εκτίμησα-ερωτεύτηκα-συγκινήθηκα, τον  κρατάω φυλαγμένο στο πιο ακριβό σημείο της καρδιάς μου. «Να είναι ότι πιο τυχερό έχεις κάνει στην ζωή σου», θυμάμαι να μου εύχεται μία από αυτούς. Και νομίζω πως η ευχή εκείνη, καθώς έβγαινε από σημείο της ύπαρξης πολύ ειλικρινές και γεμάτο μεγαλείο, ναι πέτυχε τον στόχο της. Επιτρέψτε μου λοιπόν να νοιώθω ευλογημένη-χαρούμενη και αρκετά τυχερή, μέσα σε μια μέρα όμορφη σαν την σημερινή και κάτω από έναν ουρανό σαν πίνακα του Γκρέκο…