Το γιορτάσαμε και φέτος! Ποιος νωρίτερα ποιος αργότερα, το χριστουγεννιάτικο δέντρο τώρα πια, 13 του μήνα μάλλον βρίσκεται σε κάθε σπίτι , για να μας θυμίζει πως έρχεται η γιορτή, που στην καρδιά του χειμώνα μας μιλάει για την γέννηση. Έτσι ,για να θυμόμαστε πως τα πάντα ξεκινάνε από την αρχή, και κανένα τέλος δεν έχει την δύναμη να μας τρομάζει.
Βραδάκι Κυριακής.Μιας Κυριακής που τελειώνει.Έξω κάνει κρύο...πολύ!Το σπίτι μέσα,ζεστό,ήρεμο,καθαρό!Λατρεύω αυτή την αίσθηση.Πάντα μετά από μια «εκστρατεία καθαριότητας»,στην είσοδο του χειμώνα που σκοπός της είναι να καθαρίσει το σπίτι από την σκόνη του καλοκαιριού,κάθομαι και το καμαρώνω! Μου αρέσει που όλα λάμπουν ,μυρίζουν όμορφα είναι τακτοποιημένα και στην θέση τους ,περιμένοντας τον χειμώνα που έρχεται καλπάζοντας…
***
Η Αρλέτα στο Δεύτερο τραγουδάει: «..κοίτα να ντύνεσαι καλά,κι έρχεται κρύο,εγώ δεν είπα πουθενά για μας τους δύο…»,οι @φίλοι μου στο facebook μου εύχονται «καλό μήνα» και γω χαίρομαι που τους «συνάντησα» και που υπάρχουν.Νοιώθω τόσο όμορφα,που ξεχνάω πως ο Νοέμβριος δεν είναι και ο πιο αγαπημένος μου μήνας,και αρχίζω να τον αγαπάω, αυτό το τόσο τρυφερό απόβραδο της Κυριακής …
Καλό μήνα σε όλους!
Τα χρυσάνθεμα στα μέρη μου,αγιοδημητριάτικα τα λέμε.Γιατί στην πλήρη άνθησή τους του Άη-Δημήτρη βρίσκονται.Εκείνα τα χρόνια, ο χειμώνας νωρίς ερχότανε και την ημέρα τούτη που σας περιγράφω, κρύο πολύ είχε.Όσα από αυτά σε γλάστρες μεγαλώνανε,η μάνα μου μέσα στο σπίτι τάπαιρνε για να ξεχειμωνιάσουν.Γέμιζε τότε ο χώρος με το άρωμά τους, και τα μάτια μας γεμίζανε και αυτά από τα χρώματά τους και την ομορφιά τους.
Το άρωμά τους,ποτέ δεν μ άρεσε αληθινά,μα πάντα με γοήτευε, και με προκαλούσε έτσι πικρή λιγάκι που μου έμοιαζε Ακόμη και τώρα,κάθε φορά που σκύβω να τα μυρίσω,μια περιέργεια έχω μήπως και άλλαξε αυτή η ξυνόπικρη μυρωδιά τους ,ή μήπως η δική μου όσφρηση άρχισε να την αγαπάει ...Πάντα φανταζόμουνα πως ο μοναδικός λόγος που ανθίζουν τόσο όμορφα στην καρδιά του φθινόπωρου και στο κατώφλι του χειμώνα,είναι για να ευχηθούνε χαμογελώντας χρόνια πολλά σε όσους γιορτάζουν σήμερα, λίγο πριν συννεφιάσει για τα καλά ο ουρανός για να υποδεχτεί τον χειμώνα.
Να ευχηθώ λοιπόν και 'γω για την γιορτή τους, σε δύο από τους πιο αγαπημένους @ φίλους που σήμερα γιορτάζουν....
Σαν σε όνειρο θυμάμαι τον θείο Μήτσο.Κάθε που ερχότανε στο σπίτι μας,στο ίδιο μέρος καθότανε και πάντα λυπημένος ήτανε.Έλεγα μέσα μου,πως κάτι πολύ κακό θα πρέπει να του συνέβη για να είναι τόσο δυστυχής.Έπινε το καφεδάκι που του ετοίμαζε η μάνα μου συζητώντας μαζί της σε μια γλώσσα που για μας τα μικρά ακαταλαβίστικη ήτανε,τόσο δεν μπορούσα νόημα να βγάλω.Σάββατο,κάθε Σάββατο γινότανε οι επισκέψεις.Την ημέρα αυτή,παζάρι μεγάλο γινότανε στο χωριό και ο θείος Μήτσος για τα τον ανεφοδιασμό της εβδομάδας ερχότανε καθώς εκείνα τα χρόνια,ούτε σούπερ μάρκετ μα ούτε και μπακάλικο στο χωριό του είχε.
Καθότανε λοιπόν στην άκρη του ντιβανιού ο άνθρωπος και μίλαγε με τις ώρες…Για την Ευτέρπη έλεγε,για τον χαμό της και για την αγάπη που της είχε, για το παιδί που χάθηκε μαζί της.Τα μάτια του τότε γεμίζανε νοσταλγία και κάτι σαν λύπη μεγάλη,τόσο, που γυαλίζανε στιγμές-στιγμές, και γω έλεγα πως θα ξεσπάσει σε κλάμματα μεγάλα.Μα τον έκοβε πάντα η μάνα μου.Καμωνότανε την αυστηρή και του φώναζε κιόλας,μα καθώς το κεφάλι της γύρναγε από την άλλη,έβλεπα εκεί μια σκιά στα μάτια της και μια απόγνωση.Ρώταγα τότε και γω να μάθω,μα κανείς σημασία δεν μου έδινε.
Σιγά-σιγά,καθώς τα χρόνια πέρναγαν αργά,(όπως περνάνε αργά τα χρόνια όταν παιδιά είμαστε,) οι επισκέψεις του θείου Μήτσου αραιώνανε,ώσπου κάποτε σταμάτησαν τελείως.Τον θυμόμουνα και αναρωτιόμουνα τι να του συνέβη,ρώταγα και την μάνα μα η απάντησή της η ίδια πάντα ήτανε Πως ο άνθρωπος, στο χωριό του ήτανε,και πολλές δουλειές αγροτικές που είχε, τον κρατούσανε εκεί.Μου γεννιότανε τότε πολλές απορίες και ονειρευόμουνα πως βρισκόμουνα στο χωριό του και τον έψαχνα,και κείνος καθώς με αντίκρυζε πολύ χαιρότανε και τις ώρες που συζήταγε με την μάνα μου νοσταλγούσε.Όμως στο χωριό του ποτέ δεν είχα πάει ,και η περιέργειά μου μεγάλη ήτανε να το γνωρίσω.Το όνομά του,παράξενο κάτι σαν ανάμεσα σε βουνά και χαράδρες, σαν στενό σημείο εσήμαινε.
Μα και η μάνα μου την ίδια νοσταλγία στα μάτια είχε κάθε που τον θυμότανε.Μου γεννιότανε η περιέργεια τότε,και έλεγα μέσα μου πως δεν μπορεί κάποτε θα τον αποζητήσει και η ίδια και θα τον προσκαλέσει ξανά ,να μιλήσουνε για την Ευτέρπη και για το παιδί, που μαζί της χάθηκε.Αυτό όμως δεν έγινε ποτέ,και γώ έμενα να φαντάζομαι το χωριό του, στο στενό πέρασμα των βουνών, και το σκυμμένο γκρίζο του κεφάλι στο ντιβάνι, δίπλα στην σόμπα καθισμένο.
Την Ευτέρπη, θεία της μάνας μου,την γνώρισα πολύ αργότερα.Γυναίκα πιά ήμουνα,πολλά χρόνια είχανε περάσει, και στην χώρα μας είχανε αρχίσει να επιστρέφουνε πολλά από τα «χαμένα παιδιά της»,που σκορπίστηκαν στους πέντε ανέμους μετά τον εμφύλιο.
Τότε έμαθα και την ιστορία της.Αντάρτισα στο βουνό καθώς ήτανε,με την υποχώρηση αναγκάστηκε να φύγει,και φεύγοντας να πάρει μαζί και το παιδί της.Ο άντρας της,ο θέιος Μήτσος,αρνήθηκε να την ακολουθήσει,υπακούοντας σε νόμους δικούς του που άγνωστοι για μένα παραμείνανε.Στην ξένη χώρα που την δέχτηκε,έκανε μια νέα οικογένεια και προσπάθησε να λησμονήσει τον πόνο της απώλειας .Πολλά χρόνια αργότερα,συναντήθηκε μαζί του για μια ώρα,και μάλλον σαν ξένοι κοιταχτήκανε αφού δεν είχανε τίποτα να τους ενώνει πιά…
Το χωριό του θείου Μήτσου στα χρόνια που ήρθανε ερήμωσε τελείως καθώς η αστικοποίηση του πληθυσμού έκανε το «θαύμα» της.Πέντε σπίτια όλα κι όλα απομείνανε,με μόνο το ένα να κατοικείται από έναν κάτοικο, και αυτόν «καλοκαιρινό». Μα ή ομορφιά του τόσο μεγάλη είναι που η ανάσα σου κόβεται καθώς το πλησιάζεις και το συναντάς,εκεί στα στενά των βουνών ανάμεσα, με τα χίλια χρώματα του φθινοπώρου να ζωγραφίζουν τις πιο όμορφες εικόνες,καθώς σναγωνίζονται με το χρώμα του ουρανού, το γκρίζο των βράχων και το σταχτί της πέτρας από την οποία τα σπίτια χτίζονταν κάποτε……
(Με αφορμή την ταινία του Παντελή Βούλγαρη,Ψυχή Βαθειά)
Ένας χρόνος σ' αυτά τα ψηφιακά δωμάτια γεμάτα ανθρώπους,που οι φωνές τους δεν ακούγονται,παρά μόνο στον νού και ίσως στην καρδιά μας,που ο γραφικός χαρακτήρας εννοείται μόνο και που καμμιά τόλμη δεν θέλουν οι σκέψεις μας παρά μόνο του εαυτού μας!
.jpg)
Στις όχθες του μεγάλωσα.Το σπίτι μου,δίπλα του σχεδόν βρίσκεται.Χειμώνα-καλοκαίρι,μόνιμη συντροφιά μας ο ήχος του.Όταν έβρεχε ψηλά στα βουνά τα νερά του,κατέβαιναν ορμητικά και θολά,κουβαλώντας ξύλα.πολλες φορές και πνιγμένα ζώα.Τα ξύλα τα μάζευαν οι νοικοκυρές,πολύτιμα αποκτήματα εύκολα συγκεντρωμένα, καθώς η θέρμανση τότε με ξύλα στις σόμπες γινότανε.Έτσι γεννήθηκε και η φράση"το ποτάμι,δεν κατεβάζει κάθε μέρα ξύλα" εννοώντας πως δεν υπάρχουν συχνά ευκαιρίες στην ζωή.
Μα η μεγάλη μας χαρά,το καλοκαίρι ήτανε.Τότε που όλη μέρα πλατσουρίζαμε στα νερά του,κρυφά ή φανερά από τις μανάδες μας.Σιγομουρμούριζε,και μας προ(σ)καλούσε να τρέξουμε για δροσιά και παιχνίδι!
Κάθε μεσημέρι όταν ο ήλιος έκαιγε και στο σπίτι σιωπητήριο εσήμαινε για τον απογευματινό ύπνο,όσο να περάσει η κάψα η πολλή και να δροσίσει το απογευματινό αεράκι,το σκάγαμε στα κρυφά, αφήνοντας τους άλλους να κοιμούνται, και με τους φίλους μας στα νερά του δροσιζόμασταν.Και ποτέ δεν καταφέρναμε εγκαίρως να επιστρέψουμε!Πάντα οι μανάδες μας ξύπναγαν πρίν τον γυρισμό μας,ο καυγάς απαραίτητος ήτανε και οι ξυλιές επίσης...Μα τίποτα δεν μπορούσε να μας αποσπάσει από εκεί!Η γοητεία του νερού,απόλυτη και απαιτητική,μας προ(σ)καλούσε στην ίδια αταξία πάντα.
Αυτό,(και πολλά άλλα),ήταν το "ποτάμι" που μεγάλωσα.Τώρα δεν υπάρχει πια!Μπουλντόζες στον βωμό της εξέλιξης ξερίζωσαν τα δέντρα, που τόσα μας μυστικά κρύβανε στις φυλλωσιές τους,για να κατασκευάσουν το καινούριο γεφύρι που θα συνοδέψει τις ζωές άλλων παιδιών που θα γεννηθούν δίπλα του.Εκεί που κάποτε ψυθύριζαν οι λεύκες το τραγούδι τους,και οι πεταλούδες του νερού ακούμπαγαν για να ξεκουραστούν,τώρα μηχανήματα με εκκωφαντικό θόρυβο εργάζονται για την εξέλιξη!
