Κυριακή 21 Φεβρουαρίου 2010

«Το μαντολίνο»


Πως κάνει  να…και ξαφνικά ξεπετάγεται μια ανάμνηση από το πουθενά! Όμορφη σαν ανοιξιάτικο πρωινό, από αυτά που τα θυμάσαι και χαμογελάς. Και τα μάτια σου γεμίζουν από κάτι ακαθόριστο που κανείς άλλος δεν μπορεί να ξεδιαλύνει. Και είναι τόσο νοσταλγικό, που ούτε να το κουβεντιάσεις καλά-καλά θέλεις, παρά μόνος σου να το αναπολήσεις χαμογελώντας Έτσι και πριν λίγο!  «Στην τηλεόραση, έχει ο Παπαδόπουλος την Ζωή Φυτούση» μου λέει η φωνή από την άλλη άκρη του τηλεφώνου. Και ξαφνικά με πλημμυρίζουνε εικόνες και μια όμορφη θύμηση…

………

Κυριακή πρωί. Μικρό παιδί ήμουνα. Εκείνα τα χρόνια, ο πατέρας στο σπίτι σπάνια ήτανε. Έλειπε όλη την βδομάδα στην μεγάλη πόλη για την δουλειά του. Με την μητέρα μεγαλώναμε, και ήτανε εκείνη κάτι σαν μάνα και πατέρας μαζί, έτσι έπρεπε, πως αλλιώς να μας κάνει ζάφτι, ζωηρά, όπως όλα τα παιδιά που ξαφνιάζονται από την ομορφιά του κόσμου και θέλουνε όλη μαζί να την δοκιμάσουνε και να την χαρούνε.
Αυτό λοιπόν το πρωινό της όμορφης Κυριακής, με τον πατέρα στο σπίτι και μια αίσθηση ασφάλειας και αγάπης να με συντροφεύει, κοιμάμαι και μέσα στο όνειρο ακόμη βρίσκομαι. Από κάπου μακριά, ακούγεται το ραδιόφωνο…  «Φέρτε μου ένα μαντολίνο»..τραγουδάει η ζωή Φυτούση, Και κείνη η μουσική, τόσο όμορφα με κυριεύει, ανοίγω αργά-αργά τα μάτια μου, μου αρέσει τόσο ο ήλιος που μπαίνει από το παράθυρο ,οι καθησυχαστικοί  πρωινοί ήχοι του σπιτιού…Χαμογελάω! Ο πατέρας μου στο διπλανό δωμάτιο έχει ξυπνήσει, θα πίνει μάλλον τον καφέ του στο τραπέζι με το πλαστικό  τραπεζομάντιλο, έχει ανοίξει το ραδιόφωνο και ακούγοντας μουσική θα ρίχνει μάλλον ζεστές ματιές στην μητέρα μου, και κείνη σαν και μένα, θα χαμογελάει και αυτή….

Την αγαπώ την Ζωή Φυτούση! Κάθε που την ακούω να τραγουδάει το μαντολίνο, ξαναβρίσκομαι σε κείνη  την πρωινή «αγκαλιά» και τόσο όμορφα νοιώθω… 

Κυριακή 14 Φεβρουαρίου 2010

Μπουμπούνες και χιόνια!



Ο καιρός, αναποφάσιστος ανάμεσα στην βροχή το χιόνι και την λιακάδα, σήμερα μας χάλασε το έθιμο της μπουμπούνας! Δεν άναψαν οι φωτιές, αδίκως οι προετοιμασίες…
(Αυτό, στα τόσα χρόνια της ζωής μου, δεν θυμάμαι να ξαναέγινε. Χιονίζει από το πρωί ΣΥΝΕΧΩΣ!)


Για να δούμε…αυτό το χιόνι ήρθε για να μείνει;








Valentine's Day!

Disney Myspace Comments

Δευτέρα 8 Φεβρουαρίου 2010

Η πιο μικρή και η πιο αγαπημένη μου φίλη…



Την Ξ. την γνώρισα ακριβώς δεκατέσσερα χρόνια πριν. Ήρθε στην ζωή μου σαν δροσερό αεράκι την στιγμή ακριβώς που το χρειαζόμουνα. Εγώ έβγαινα από μια μεγάλη περιπέτεια της ζωής μου, κουρασμένη απογοητευμένη και αρκετά πληγωμένη. Αυτή σαν φρέσκο λουλουδάκι, γέμισε την ζωή μου άρωμα, ήλιο φως και χαμόγελο. Τι βρήκε σε μένα και στάθηκε. ποτέ μου δεν κατάλαβα. Στάθηκε όμως…Ήτανε το χέρι που με πήρε και με πήγε πιο κει, λιγάκι πιο αριστερά από τα αδιέξοδά μου και σαν την καλή νεραιδούλα του παραμυθιού με έκανε να χαμογελώ! Με τα χρόνια εξελίχθηκε σε φίλη και μάλιστα «παντός καιρού»! Παρ όλο το μικρό της ηλικίας της αποδείχτηκε πολλές φορές (τις περισσότερες) πολύ πιο ώριμη και σοφή από μένα, και οι κρίσεις της ορθές για τα όσα στην ζωή και των δυο μας συνέβησαν. Μαζί κλάψαμε γελάσαμε μαλώσαμε (ναι), αλλά τα ξαναβρήκαμε. Και τώρα εδώ δίπλα μου είναι, να μου παρηγορεί τους έρωτες και να μου γελοιοποιεί τους φόβους. Μου επιτρέπει να χαίρομαι αυτό το μικρό, τρυφερό, αξιολάτρευτο «τζιτζικωτό μου» στις καλύτερες ώρες της (μπεμπέ) του ηλικίας! Και πιστέψτε με δεν είναι καθόλου λίγο αυτό! Όσοι ξέρουνε τι εννοώ με κατανοούν πλήρως, οι υπόλοιποι μπορούν να φαντάζονται τον παράδεισο στην αγκαλιά τους…( και λίγα λέω!   :)




Η φωτογραφία με το σκόρδο, για να μην μου το ματιάξει κανένα κακό ματι! :)))



(με αφορμή τα χθεσινά της γενέθλια...)