Τρίτη 28 Φεβρουαρίου 2012

Σαν τοπίο στην ομίχλη, ή σαν άσχημο όνειρο…


Το βιβλίο που διαβάζω, δεν καταφέρνω να το αγαπήσω. Οι λέξεις χορεύουν και οι σκέψεις μου τρέχουν στον δικό τους προορισμό· πολλές φορές αυτός ο προορισμός είναι ένα θολό τοπίο, χωρίς αρχή μέση και τέλος. Σκέφτομαι πως ίσως πρέπει να ασκηθώ στην υπομονή. Κάθε φορά που το συλλογίζομαι, κάτι μέσα μου επαναστατεί· βλέπεις δεν είμαι και τόσο σίγουρη πως την διαθέτω. Εδώ και λίγο καιρό όμως, μετράω κάθε μου «βήμα».Απολογισμούς κάνω και ελέγχω τους σφυγμούς των σχέσεων με ένα ιδιότυπο σφυγμόμετρο που αφορά μόνο εμένα. Έχω χάσει. Από την στιγμή που αρχίζεις να μετράς, το ξέρεις πως έχεις χάσει. Οι σελίδες του βιβλίου αδιάφορα περνούν από τα μάτια μου και από τις άκρες των δακτύλων μου. Όσο κα να τις ξαναγυρίσω πίσω, ξέρω πως στο τέλος θα τις εγκαταλείψω· χωρίς έρωτα δεν ζει τίποτα, νεκρό τοπίο και άχρηστη προσπάθεια. Και έξω, το κρύο να συνεχίζει να μας εκδικείται με μια αδιάλειπτη συνέχεια και μια ισχυρή δόση σκληρότητας της φύσης εναντίον ανθρώπων, ψυχικής διάθεσης και ανοιξιάτικης ανάτασης. Και δεν μου μοιάζει πια και τόσο σίγουρο, πως: «οι κερασιές θ’ ανθίσουν και φέτος»…

Σάββατο 18 Φεβρουαρίου 2012

Σάββατο,18 Φλεβάρη 2012.

Σηκώθηκε από το κρεββάτι με δυσκολία·μόλις που έφτασε μέχρι την κουζίνα. Σύρθηκε στον καναπέ με το τσάι να αχνίζει μπροστά της και έπιασε το τηλέφωνο·"δεν την παλεύω σήμερα" σκέφτηκε με απελπισία. Η μισάωρη φλυαρία στο τηλέφωνο δεν την βοήθησε να βγεί από την κινούμενη άμμο της δυσφορίας. Ξαναξάπλωσε και προσπάθησε να διαβάσει,αδύνατον...Οι γραμμένες λέξεις δεν μπόρεσαν να την πιάσουν απ το χέρι και να την βάλουν στο παιχνίδι τους. Αναπόλησε καλοκαίρι,θάλασσες βουνά...Την άνοιξη δεν θέλησε να την ενοχλήσει,ούτε με την σκέψη της. Φοβήθηκε μήπως την νευριάσει και δεν έρθει στην ώρα της, τώρα που την έχει ανάγκη περισσότερο από κάθε άλλη φορά...



Τετάρτη 15 Φεβρουαρίου 2012

Οι LEMONOSTIFEL στην Αθήνα,18 Φεβρουαρίου,στο Baumstrasse


Ηλεκτροακουστικοί, ανεβαστικοί, ρετρομεσογειακοί πάνκιδες, βαθιά λαϊκοί και αθεράπευτα ρομαντικοί οι Lemonostifel παρουσιάζουν τις ιδιαίτερες μουσικές τους με 15 όργανα επί σκηνης, σε μια ακόμη ζωντανή εμφάνιση στην Αθήνα το Σάββατο 18 Φεβρουαρίου στο Baumstrasse (Σερβιων 8, Βοτανικός http://www.dentra.gr/en.html ) λίγο πριν την κυκλοφορία του δευτέρου τους cd από την All together now. Μην το χάσετε.

Λίγα λόγια για τους Lemonostifel:
Μέλη συγκροτήματος:
Βορεάδης Χάρης: datsuntrums
Καποδίστριας Νέστορας: κιθάρα, ukulele
Μαγνήσαλης Νίκος: Κρουστά, κλαρίνο, μεταλλόφωνο κι ότι χρειαστεί...
Μανουηλίδης Παναγιώτης: Ακ. Μπάσο,
Χρυσικόπουλος Γαβριήλ: Κιθάρα, τρομπέτα, μπουζούκι, μαντολίνο
Παπαιωάννου Νίκος: τσέλο
Βραχνός Βαγγέλης: τρομπέτα

Η μουσική τους είναι κυρίως χορευτική με έντονα στοιχεία πόπ, σουίνγκ, τζαζ, fank, έθνικ..... και είναι ταυτόχρονα άμεση και εγκεφαλική.  Ένας συνδυασμός (μια αρμονική ανταλλαγή) πολλών μουσικών οργάνων (κιθάρες, μπάσο, κρουστά, τύμπανα, τσέλο, τρομπέτα, μπουζούκι, μαντολίνο…). Είναι 7 άτομα με διαφορετικά ακούσματα αλλά και επιρροές. Αυτό που ακούγεται στο τέλος είναι δύσκολο να χαρακτηριστεί αλλά σίγουρα περιέχει έμπνευση, ρυθμό και κέφι. Οπότε θα επιμείνουν στον όρο <<ψυχολογική υποστήριξη με βαθιά κατανόηση>>. Το πρώτο τους cd που ηχογραφήθηκε το 2009 κυκλοφόρησε με τον ομώνυμο τίτλο… «lemonostifel», και το δεύτερο έχει ήδη ηχογραφηθεί και κυκλοφορεί από την all together now.

Χώρος: Baumstrasse ( Σερβίων 8, Βοτανικός/ Αθήνα)
τιμή εισιτηρίου: 10 ευρώ
ώρα έναρξης:  9:30μ.μ.
διάρκεια: 2 ώρες & 30 λεπτά
πληροφορίες: http://www.dentra.gr/el/ekdiloseis/details/525-mousiko-dromeno.html

αναδημοσίευση από εδώ

Δευτέρα 13 Φεβρουαρίου 2012

vale-ντινου




«Θα μπορούσες να ζήσεις χωρίς εμένα;» τον ρώτησα. Η ερώτηση τον αιφνιδίασε· προσπάθησε να κερδίσει χρόνο. «στην παρούσα φάση, δεν νομίζω» απάντησε μετά από σύντομη σκέψη. Γέλασα για να σπάσω την αιχμηρότητα της στιγμής· «βρε κουτό, μη μασάς, ξέρω πως δεν μπορείς να ζήσεις χωρίς εμένα». Με κοίταξε στα μάτια σοβαρά. Δεν μίλησε παρά μόνο όταν χαμήλωσα τα δικά μου, «στην υγειά σου», τσούγκρισε το ποτήρι του στο δικό μου. Το κρασί είχε την γεύση της γλώσσας του και του σπασμένου γυαλιού, ανάμεικτου με αίμα.


Παρασκευή 3 Φεβρουαρίου 2012

είναι τόσο όμορφα έξω...


Σκηνή πρώτη.

(ένα λάθος νούμερο και να το απρόοπτο, 1 Φλεβάρη, μια μέρα χωρίς χιόνι)

- Καλημέρα κ. Κώστα, είμαι η Ντίνα. από Καστοριά…
- ……
-  Ναι; με ακούτε;
-  Σας ακούω, αλλά δεν είμαι ο Κώστας, ο Τάσος είμαι και είμαι στην Αθήνα… (η  φωνή ακούγεται χαμογελαστή και χαρούμενη)
-  Συγνώμη, με συγχωρείτε λάθος…
-  Δεν πειράζει, καλό μήνα, χιονίζει εδώ…J
-  Χιονίζει; σας ακούω πολύ χαρούμενο..
-   Ναι!...συμβαίνει τόσο σπάνια…και είναι τόσο όμορφα…τόσο όμορφα!

 ******

Σκηνή  δεύτερη.

(στο ταμείο του σούπερ μάρκετ, 2 Φλεβάρη, έξω έχει μισό μέτρο χιόνι και συνεχίζει να χιονίζει.)

-         Τι σας χρωστάω;
-         Εννέα και δεκαοκτώ.
-         Ορίστε, δέκα και είκοσι.
-         Μισό λεπτό να σας δώσω τα ρέστα σας…(χαμογελάει),δεν είναι πολύ όμορφα έξω;(ρωτάει χωρίς να περιμένει απάντηση)…α ναι, είναι τόσο όμορφα έξω!...

******


Σκηνή τρίτη,(ίσως σήμερα.)

(θα χαθούμε στα χιόνια της γειτονιάς μας;)
Κατεβαίνει τα κάτασπρα σκαλιά,  σχεδόν μαντεύοντας το επόμενο, ώρα 8 το πρωΐ ενώ έχει προηγηθεί ολονύκτια χιονόπτωση. Είναι μια μαγεία όλο αυτό το χιόνι και το κυριότερο· συνεχίζει να χιονίζει. Μόνη της  είναι και μιλάει στο κινητό. Ψυχή ζώσα τριγύρω. Την ακούω από το ασφαλές σημείο της μισάνοιχτης μπαλκονόπορτας. Στην φωνή της  αναγνωρίζω μια παιδικότητα χαρούμενη, πράγμα  όχι και τόσο συνηθισμένο ειδικά τις μέρες ετούτες. Ετών, μεταξύ τριάντα και σαράντα, υπολογίζω.

-         Μαμά, περπατάω στο χιόνι, έχει πολύ χιόνι!
-         …..
-         Είμαι μόνη μου, κανείς δεν κυκλοφορεί πρώτη εγώ πατάω, το χιόνι μου φτάνει ως το γόνατο, είναι τόσο όμορφα
-         …..
-         Τι θα πάθω καλέ μαμά, μην φοβάσαι, χιόνι είναι, στην πόλη βρίσκομαι, τι λες, είναι δυνατόν να χαθώ στα χιόνια της γειτονιάς μας;

  ******

[Κατεβαίνω κάτω…αλήθεια λέει, η μπότα μου βυθίζεται στο χιόνι και  εξαφανίζεται μέσα του, ναι το χιόνι φτάνει μέχρι το γόνατο…Μα να σας πω κάτι; Ποτέ η αυλή  δεν μου φάνηκε τόσο όμορφη όσο μέσα σε τούτο τον «χαλασμό»....!!!!!]