..καλοκαιράκι!

...ζέστη και σήμερα! Και γω εγκλωβισμένη (και απελπισμένη) στην πόλη που καίει, σκέφτομαι και αναρρωτιέμαι ,πως τα κατάφερα πάλι και για μιά ακόμη φορά,δεν έχω ένα καλό πρόγραμμα διακοπών να παρουσιάσω στον εαυτό μου που με κρίνει ανελέητα! Ας είναι... Θα ακούσω ένα τραγουδάκι που μιλάει για το καλοκαιράκι,θα φάω καρπούζι παγωμένο και παγωτό,θα ξεχαστώ στο "pet society",και πού ξέρεις μπορεί και να με ευνοήσει ο θεός των διακοπών!!!

Στίχοι: Ίκαρος

Μουσική: Σπήλιος Μεντής

Πρώτη εκτέλεση: Γιοβάνα

Καλοκαιράκι έχει η καρδιά

και η αγάπη μου καλοκαιράκι

φυσάει ο μπάτης στα όνειρά μου

και στους καημούς μου το μελτεμάκι

Καλοκαιράκι έχει η καρδιά

και η αγάπη μου καλοκαιράκι

Καλοκαιράκι, καλοκαιράκι

και στη καρδιά μου έχω μεράκι

Άσπρο πανάκι πάνω στο κύμα

φουσκών' η ελπίδα μου και ταξιδεύει

καλοκαιράκι κράτα το βήμα

γιατί ο χειμώνας παραμονεύει

Άσπρο πανάκι πάνω στο κύμα

φουσκών' η ελπίδα μου και ταξιδεύει

Καλοκαιράκι, καλοκαιράκι

και στη καρδιά μου έχω μεράκι

Χωρίς εσένα καλοκαιράκι

τώρα δε θα μου 'να ερωτεύμενη

δε θα 'χα γράψει το τραγουδάκι

και θα 'μουν μόνη και λυπημένη

Χωρίς εσένα καλοκαιράκι

τώρα δε θα μου 'να ερωτεύμενη

Καλοκαιράκι, καλοκαιράκι

και στη καρδιά μου έχω μεράκι

ΤΑ ΠΑΘΗ ΤΗΣ ΒΡΟΧΗΣ

άρχισε κι η βροχή να λιώνει τα μεσάνυχτα
μ'αυτόν τον νικημένο πάντα ήχο
σι, σι, σι.
Ήχος συρτός, συλλογιστικός, συνέρημος
ήχος κανονικός, κανονικής βροχής.

Όμως ο παραλογισμός
άλλη γραφή κι άλλην ανάγνωση
μου'μαθε για τους ήχους.
Κι όλη τη νύχτα ακούω και διαβάζω τη βροχή
σίγμα πλάι σε γιώτα, γιώτα κοντά στο σίγμα,
κρυστάλλινα ψηφία που τσουγκρίζουν
και μουρμουρίζουν ένα εσύ, εσύ, εσύ.

Κάθε σταγόνα κι ένα εσύ,
όλη τη νύχτα
ο ίδιος παρεξηγημένος ήχος,
αξημέρωτος ήχος,
αξημέρωτη ανάγκη εσύ,
βραδύγλωσση βροχή,
σαν πρόσθεση ναυαγισμένη
κάτι μακρύ να διηγηθεί
και λέει μόνο εσύ, εσύ,
νοσταλγία δισύλλαβη,
ένταση μονολεκτική,
το ένα εσύ σαν μνήμη,
το άλλο σαν μομφή
και σαν μοιρολατρία,
τόση βροχή για μια απουσία,
τόση αγρύπνια για μια λέξη,
πολύ με ζάλισε απόψε η βροχή
μ'αυτή της τη μεροληψία
όλο εσύ, εσύ, εσύ,
σαν όλα τ'άλλα να'ναι αμελητέα
και μόνο εσύ, εσύ, εσύ.

Κική Δημουλά

γύρω από το οικογενειακό τραπέζι...

Είναι από τις πιο ευτυχισμένες ώρες της ζωής μου!Το κυριακάτικο τραπέζι ,με όλη την οικογένεια γύρω του.Και η αλήθεια είναι πως δεν ήτανε πάντα έτσι.Σιγά-σιγά καθιερώθηκε αυτή η αγαπημένη συνήθεια.Κάθε Κυριακή,στο σπίτι των γονιών μου.Μαζευόμαστε σε αυτήν την "αγκαλιά" μικροί και μεγάλοι,με χαρά ίσως ενίοτε και με γκρίνια (πάλι τα ίδια! ουφ βαρέθηκα κάθε Κυριακή!) απολαμβάνουμε τα εδέσματα που μας ετόιμασαν και οι δύο οικοδεσπότες.Ο πατέρας,το καλοκαίρι στην ψησταριά του κήπου ψήνει τα κρέατα,και με την πάροδο τω κυριακάτικων αυτών συνευρέσεων γίνεται όλο και καλύτερος στο ψήσιμο, μα και στο να ανακαλύπτει και να αγοράζει τα καλύτερα της αγοράς!Και φυσικά,πάντα περιμένει τον έπαινό μας καμαρώνοντας κάθε φορά με το ίδιο χαμόγελο ευτυχίας.

Τα υπόλοιπα εδέσματα ανήκουν στην αρμοδιότητα της οικοδέσποινας.Η μάνα μου,περήφανος άνθρωπος ,δεν εκδηλώνει και τόσο την ανάγκη της για την επιδοκιμασία μας.Όμως το ξέρουμε όλοι πως βαθειά μέσα της την αποζητά!Και η αληθεια είναι πως κάθε φορά και καλύτερη μαγείρισα αποδεικνύεται,λες και η αγάπη και οι αγκαλιές που της δίνουμε νοστιμεύουνε το φαγητό της!

Κάθε φορά,με την ίδια σειρά συμβαίνουν τα πράγματα.Η ώρα καθορισμένη,και κάθε καθυστέρηση αιτία γκρίνιας,γιατί η αναμονή κουράζει,και πρέπει όλα να φαγωθούν ζεστά και στη ώρα τους.Και πόση είναι η ευτυχία τους .οταν τα πιάτα των παιδιών αδειάζουν,σημάδι πως τους άρεσε το φαγητό και θα φύγουνε χορτάτα.

Η καλύτερη όμως ώρα έρχεται όταν, αφου καθαριστεί το τραπέζι και τα πιάτα πλυθούν,στον κήπο με το καφεδάκι μας μπροστά, λέμε τα νέα της βδομάδας που πέρασε.Ώσπου νάρθει η ώρα που σιγά-σιγά,ένας ένας αρχίζει να αποχωρεί και να ξαναγυρίζει στην καθημερινότητά του...

...............................

...μου έρχεται στην σκέψη μου ένα άλλο παρόμοιο οικογενειακό τραπέζι,σε μιαν άλλη ζωή,στο σπίτι της Αθήνας.Με άλλα πρόσωπα εξίσου αγαπημένα,που δεν υπάρχουν πιά, γιατί η ζωή αλλιώς αποφάσισε. Το ίδιο σενάριο,η ίδια χαρά στα πρόσωπα, η ίδια φιγούρα της νοικοκυράς μαγείρισας που τιτίβιζε χαρούμενα ανάμεσα σε παιδιά και εγγόνια...

Η ψυχή της όπου και να βρίσκεται τώρα,σίγουρα επιδοκιμάζει τις παρόμοιες στιγμές ευτυχίας!