Ο φόβος για μένα είχε πάντα χρώμα πορτοκαλί. Πορτοκαλί και γεμάτο καπνό. Κάθε που με έπιανε αγωνία όλα γύρω μου φωτίζονταν από ένα φως θολό από καπνό και χρώμα πορτοκαλί. Μικρή, φοβόμουνα την μάνα μου. Τόσο πολύ την φοβόμουνα που πάντα για κείνη μίλαγα. «Θα με σκοτώσει η μάνα μου αν αργήσω», «μη με πετάξετε μέσα στο νερό, πού θα πάω από την μάνα μου», «δεν θάρθω στο πάρτι, δεν με αφήνει η μάνα μου».Μια φορά ένας συμμαθητής μου, στο Λύκειο ήμουνα νομίζω με ρώτησε «πατέρα δεν έχεις;» και τόσο με ξάφνιασε που γύρισα τον κοίταξα με κάτι μάτια να από την έκπληξη «γιατί το λες αυτό;» τον ρώτησα με απορία.Τώρα ξέρω. Μα νάναι καλά εκείνο το αγόρι,(νομίζω πως ήτανε λιγάκι τσιμπημένο μαζί μου τότε), με έβαλε σε κάποιες σκέψεις οι οποίες πολλά χρόνια αργότερα με οδήγησαν σε συμπεράσματα χρήσιμα για την προσωπικότητά μου.
Ο φόβος λοιπόν τότε είχε το πρόσωπο της μάνας μου. Δεν εξετάζω το πώς και το γιατί. Σημασία είχε πως ήταν κάτι που δεν χωρούσε αμφιβολία. Κάτι που το μισούσα και το φοβόμουνα ταυτόχρονα. Είχε φυσικά το θολό, πορτοκαλί χρώμα που μου έκρυβε κάθε ορίζοντα. Έβλεπα μόνο μέχρι εκεί που μου επέτρεπε να δω. Όσο και να προσπαθούσα (όχι πως το έκανα ιδιαίτερα) τίποτα δεν κατάφερνα. Βλέπεις, μία από τις ιδιότητες του φόβου είναι η παράλυση που σου προκαλεί. Παραλύει κάθε σκέψη, δράση, αντίδραση. Κάθε φορά που τελείωνε ένας καυγάς με την μάνα μου, τελείωνε με τον ίδιο τρόπο. Με κλάματα, λυγμούς και μια αίσθηση ήττας και βαθιάς απελπισίας που όμως καθόλου δεν βοηθούσανε μιας και ξαναβρισκόμουνα πάλι στο σημείο μηδέν. Εξουθενωμένη και απόλυτα ηττημένη….
Η Μαρία ήταν (και είναι ακόμη) στενή μου φίλη. Συνδέεται η ιστορία της με την προηγούμενη γιατί και εκείνη, φόβο ένοιωθε. Της τον προκαλούσε ο άντρας της. Εξασκούσε επάνω της (ζηλεύοντάς την) ψυχολογική βία με έναν τρόπο που μπορεί να έκανε τους άλλους να θυμώνουν, όμως εκείνη τον ανεχότανε σαν μέρος του συνόλου που λεγότανε γάμος –οικογένεια –κοινωνία -υποχρέωση. Ένα απόγευμα της ζητήσαμε να μας κάνει παρέα σε μια μικρή εκδρομή που θα κάναμε στο διπλανό χωριό. Ο άντρας της έλειπε από την πόλη για επαγγελματικό ταξίδι μιας εβδομάδας. Για εκείνη κάτι τέτοιο, το να πάει εκδρομή με τις φίλες της, ήταν κάτι το αδιανόητο και απόλυτα συναρπαστικό. Η ψυχή της λαχταρούσε και ήθελε να το κάνει, το μυαλό της έτρεμε από φόβο για την αντίδραση του απόντα συζύγου. Μάταια την διαβεβαιώναμε πως μπορεί και ποτέ να μην το μάθαινε εκείνος. Ο λαός λέει: « ο φόβος φυλάει τα έρημα», και εννοεί αυτό ακριβώς. Μόνο που αναφέρεται στα πρόβατα και όχι στους ανθρώπους. Μην τολμώντας λοιπόν η Μαρία να το κάνει εν αγνοία του, αποφάσισε να ζητήσει τηλεφωνικά την άδειά του εισπράττοντας ένα: «κάνε όπως νομίζεις»…Αυτή η φράση είχε μέσα της την απειλή που η ίδια γνώριζε καλά ,είχε όμως και μια ανοιχτή χαραμάδα από όπου πέρασε τελικά η απόφαση της να μας ακολουθήσει. Μέσα σε μια χαρούμενη ατμόσφαιρα μπήκαμε στο αυτοκινητάκι οι τρεις φίλες βάλαμε την μουσικούλα που μας άρεσε και ξεκινήσαμε. Για δέκα περίπου λεπτά όλα πηγαίνανε καλά. Απολαμβάναμε το τοπίο συζητώντας χαλαρά και λέγοντας αστεία. Η σιωπή της Μαρίας μας παραξένεψε λιγάκι μα δεν της δώσαμε προσοχή αμέσως. Όταν ακούσαμε την φωνή της να λέει: «σας παρακαλώ, σταματήστε να κατέβω λιγάκι», είδαμε το πρόσωπό της να έχει χλομιάσει, χοντρές σταγόνες ιδρώτα να τρέχουν στο μέτωπό της και τα μάτια της να έχουν το βλέμμα της αγωνίας. «Λυπάμαι, είναι πάνω από τις δυνάμεις μου, δεν μπορώ να το κάνω κορίτσια»,απολογήθηκε. Γυρίσαμε πίσω και δεν ξαναμιλήσαμε ποτέ γι αυτό…
Είναι πολύ εύκολο να υποκύψεις στην κυριαρχία του φόβου. Και πολύ δύσκολο να αποφασίσεις να τον αντιμετωπίσεις. Όταν το κάνεις όμως, μπορεί να χρειαστεί να χάσεις πολλές από τις συνήθειες σου, ακόμα πιο πολλά από τα βολέματά σου, μπορεί ακόμη και να χρειαστεί να αλλάξεις και ζωή….Πιστέψτε με όμως, αξίζει τον αναθεματισμένο τον κόπο. Δεν θα ηθικολογήσω καθόλου Μόνο ετούτο θα πω Δεν άξιζε τελικά αυτή η αγωνία. Ένα ανθρωπάκι είναι ο φόβος, ο κάθε φόβος, ένα ανθρωπάκι που πανεύκολα μπορεί να το νικήσει ο καθένας μας, ο καθένας σας…Και αυτό είναι κάτι που το ξέρω καλά και εγώ, και η Μαρία…
Ο φόβος λοιπόν τότε είχε το πρόσωπο της μάνας μου. Δεν εξετάζω το πώς και το γιατί. Σημασία είχε πως ήταν κάτι που δεν χωρούσε αμφιβολία. Κάτι που το μισούσα και το φοβόμουνα ταυτόχρονα. Είχε φυσικά το θολό, πορτοκαλί χρώμα που μου έκρυβε κάθε ορίζοντα. Έβλεπα μόνο μέχρι εκεί που μου επέτρεπε να δω. Όσο και να προσπαθούσα (όχι πως το έκανα ιδιαίτερα) τίποτα δεν κατάφερνα. Βλέπεις, μία από τις ιδιότητες του φόβου είναι η παράλυση που σου προκαλεί. Παραλύει κάθε σκέψη, δράση, αντίδραση. Κάθε φορά που τελείωνε ένας καυγάς με την μάνα μου, τελείωνε με τον ίδιο τρόπο. Με κλάματα, λυγμούς και μια αίσθηση ήττας και βαθιάς απελπισίας που όμως καθόλου δεν βοηθούσανε μιας και ξαναβρισκόμουνα πάλι στο σημείο μηδέν. Εξουθενωμένη και απόλυτα ηττημένη….
Η Μαρία ήταν (και είναι ακόμη) στενή μου φίλη. Συνδέεται η ιστορία της με την προηγούμενη γιατί και εκείνη, φόβο ένοιωθε. Της τον προκαλούσε ο άντρας της. Εξασκούσε επάνω της (ζηλεύοντάς την) ψυχολογική βία με έναν τρόπο που μπορεί να έκανε τους άλλους να θυμώνουν, όμως εκείνη τον ανεχότανε σαν μέρος του συνόλου που λεγότανε γάμος –οικογένεια –κοινωνία -υποχρέωση. Ένα απόγευμα της ζητήσαμε να μας κάνει παρέα σε μια μικρή εκδρομή που θα κάναμε στο διπλανό χωριό. Ο άντρας της έλειπε από την πόλη για επαγγελματικό ταξίδι μιας εβδομάδας. Για εκείνη κάτι τέτοιο, το να πάει εκδρομή με τις φίλες της, ήταν κάτι το αδιανόητο και απόλυτα συναρπαστικό. Η ψυχή της λαχταρούσε και ήθελε να το κάνει, το μυαλό της έτρεμε από φόβο για την αντίδραση του απόντα συζύγου. Μάταια την διαβεβαιώναμε πως μπορεί και ποτέ να μην το μάθαινε εκείνος. Ο λαός λέει: « ο φόβος φυλάει τα έρημα», και εννοεί αυτό ακριβώς. Μόνο που αναφέρεται στα πρόβατα και όχι στους ανθρώπους. Μην τολμώντας λοιπόν η Μαρία να το κάνει εν αγνοία του, αποφάσισε να ζητήσει τηλεφωνικά την άδειά του εισπράττοντας ένα: «κάνε όπως νομίζεις»…Αυτή η φράση είχε μέσα της την απειλή που η ίδια γνώριζε καλά ,είχε όμως και μια ανοιχτή χαραμάδα από όπου πέρασε τελικά η απόφαση της να μας ακολουθήσει. Μέσα σε μια χαρούμενη ατμόσφαιρα μπήκαμε στο αυτοκινητάκι οι τρεις φίλες βάλαμε την μουσικούλα που μας άρεσε και ξεκινήσαμε. Για δέκα περίπου λεπτά όλα πηγαίνανε καλά. Απολαμβάναμε το τοπίο συζητώντας χαλαρά και λέγοντας αστεία. Η σιωπή της Μαρίας μας παραξένεψε λιγάκι μα δεν της δώσαμε προσοχή αμέσως. Όταν ακούσαμε την φωνή της να λέει: «σας παρακαλώ, σταματήστε να κατέβω λιγάκι», είδαμε το πρόσωπό της να έχει χλομιάσει, χοντρές σταγόνες ιδρώτα να τρέχουν στο μέτωπό της και τα μάτια της να έχουν το βλέμμα της αγωνίας. «Λυπάμαι, είναι πάνω από τις δυνάμεις μου, δεν μπορώ να το κάνω κορίτσια»,απολογήθηκε. Γυρίσαμε πίσω και δεν ξαναμιλήσαμε ποτέ γι αυτό…
Είναι πολύ εύκολο να υποκύψεις στην κυριαρχία του φόβου. Και πολύ δύσκολο να αποφασίσεις να τον αντιμετωπίσεις. Όταν το κάνεις όμως, μπορεί να χρειαστεί να χάσεις πολλές από τις συνήθειες σου, ακόμα πιο πολλά από τα βολέματά σου, μπορεί ακόμη και να χρειαστεί να αλλάξεις και ζωή….Πιστέψτε με όμως, αξίζει τον αναθεματισμένο τον κόπο. Δεν θα ηθικολογήσω καθόλου Μόνο ετούτο θα πω Δεν άξιζε τελικά αυτή η αγωνία. Ένα ανθρωπάκι είναι ο φόβος, ο κάθε φόβος, ένα ανθρωπάκι που πανεύκολα μπορεί να το νικήσει ο καθένας μας, ο καθένας σας…Και αυτό είναι κάτι που το ξέρω καλά και εγώ, και η Μαρία…
Το ποστ αυτό έχει γραφτεί στα πλαίσια της "Ημέρας ενάντια στο φόβο"
Δείτε περισσότερα εδώ
Δείτε περισσότερα εδώ
με κατι τετοιες αναρτησεις κινδυνευουμε να αγαπησουμε το Φοβο μας....
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα τον βάλουμε απέναντι και να τον "ξεσκίσουμε"Δήλιε...γιατί δεν μας αξίζει...σε κανέναν μας!Καλημέρα...
ΑπάντησηΔιαγραφήαλλη προσεγγιση η δική σου,αυτη ειναι η ομορφιά της ...ποικιλίας
ΑπάντησηΔιαγραφήκαλη σου μερα Αγράμπελι
Στο βάθος,ό ίδιος Φόβος καλή μου Πεντανόστιμη...αυτός που σε μουδιάζει και σε ακινητοποιεί!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλήμέρα...
Αχ να ξέρες πως σε όλη μου τη ζωή φοβόμουνα. Και τώρα ακόμα φοβάμαι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣίγουρα λιγότερο. Απαίσιο συναίσθημα, με κάνει μικρό και δεν το θέλω. Μεγάλωσα, ασπρίζουν τα μαλλιά μου..
Konstantinos,
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι ποιός δεν φοβάται αγαπητέ...μόνο οι ανόητοι δεν φοβούνται...
Δύναμη να έχουμε μόνο...για να τον αντιμετωπίζουμε!
Καλό μεσημέρι...
Τον βάλαμε στην γωνία πολλοι μαζί τον φόβο Αγραμπελη και του αλλάξαμε τον αδοξαστο! Να δεις που θα κάνει καιρο να σηκώσει κεφάλι ο ...χάρτινος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλλά απο την άλλη, δεν μας ΖΟΥΝ και οι Ιεροι Φόβοι;
Καλημερα Αγραμπελη!!!
Καλημέρα Ντίνα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕύχομαι η φίλη σου να το ξεπεράσει..
όσο για μένα, με πολύ αγώνα ξέφυγα απο τον φόβο του πατέρα όμως...
Φόβοι και βια, ψυχολογική, λεκτική, εκβιασμοί χρηματικοί, απειλές που δεν προφέρονται καν...η άγια οικογένεια και η καθωςπρέπει κοινωνία....άλλωστε οι κακοί είναι στην φυλακή, έτσι δεν είναι?
Καλή βδομάδα!
Κατερίνα μου,
ΑπάντησηΔιαγραφήέχει πολλά κεφάλια ο αφιλότιμος!Λερναία Ύδρα κανονική...ένα κόβεις,δυό ξεφυτρώνουν!Κουράγιο νάχουμε...
Τα φιλιά μου και μια αγκαλιά;-)
Sofia,
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ φίλη μου αφού ξεπέρασε το "η δε γυνή ίνα φοβήται τον άνδρα" μια χαρά πορεύεται πια;-)Βλέπεις αυτό το τραύμα δεν ανήκει στην παιδική "χώρα" και ίσως εξουδετερώνεται πιο αποτελεσματικά.Το "χέρι από την κούνια" πως βρίσκεις τρόπο να το βάλεις στην γωνιά...Ίσως εκεί βρίσκεται και η ρίζα του κακού,ή του καλού αντοίστιχα..
Την καλησπέρα μου Σοφία!
..Όλοι φοβόμαστε.. αλλά αν είμαστε ενωμένοι, τότε όλα μοιάζουν καλύτερα και εμείς ακόμη δυνατότεροι..
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπάρχουν μερικοί άνδρες που αρέσκονται να υποδουλώνουν και αντίστοιχα να ελέγχουν τις ΄γυναίκες τους, μετά να μπαίνουν στις ζωές τους και να κυριαρχούν με το φόβο ψωμοτύρι. Η μόνη λύση που βλέπω για τη Μαρία είναι να πάρει διαζύγιο απο τη πηγή του φόβου της, εκείνον και συγχρόνως να πιστέψει στην αξία της.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα τρυφερά χρόνια της εφηβείας τα πέρασα με τα χείλη μου να ψιθυρίζουν "Αγράμπελη" ... εκείνη του Μέλιου ...
ΑπάντησηΔιαγραφή~
Αγαπητή, μόνο "μαζί" αντιμετωπίζουμε τέτοιους βαθιά ριζωμένους φόβους, μόνο "μαζί" !
Σ' ευχαριστώ για τις σκέψεις σου.
Μου θύμισαν πολλά ...
Καλό απόγευμα ! :)
(αυτή η "Αγράμπελη", κι αυτός ο "Μέλιος" έχουν κάνει πολλές ζημιές, τελικά, στη γενιά μας.... :-))
ΑπάντησηΔιαγραφήΧμμ... εγώ πάλι δεν την φοβόμουνα τη μάνα μου -άλλα πράγματα ένιωθα πάντα γι' αυτήν, αλλά φόβο όχι. Φοβόμουνα όμως το μέλλον μου (έτσι όπως το έβλεπα να "ζωγραφίζεται" με τις αποφάσεις της). Μου πήρε πολλά χρόνια (και πολύ κόπο, και να είναι καλά ο «Άγιος Ν.») να πάω παρακάτω :)
Τι να πω για τη φίλη -καλό κουράγιο
(δεν έχω χειρότερο από αυτό που της συμβαίνει)
**ε ναι, το μόνο που φοβάμαι πια, είναι "μη μου πέσει ο ουρανός στο κεφάλι" -λίγο το 'χεις;;;
:)))
Σμουτς, φιλενάδα!
Μόνο οι ηλίθιοι δεν φοβούνται και όσοι πια δεν έχουν σε τίποτα να ελπίζουν....
ΑπάντησηΔιαγραφή@ Λύκε, δλδ
ΑπάντησηΔιαγραφή«Δεν ελπίζω τίποτα
Δεν φοβούμαι τίποτα
Είμαι ηλίθιος»????
ΝατασσΑκι με προβοκάρεις άσχημα έγω είπα οι ηλίθιοι ΚΑΙ όσοι κλπ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν είπα ότι όσοι δεν ελπίζουν σε τίποτα και ως εκ τούτου δεν έχουν τι να φοβηθούν είναι ηλίθιοι.... :)))
(μ' αρέσει να σε πειράζω, αφού, Λύκε Λύκε μας! ;-)))
ΑπάντησηΔιαγραφήΌπως το λέτε,οι φόβοι της πρώιμης ηλικίας είναι αυτοί που μας προσφέρουν τα πρότυπα με τα οποία πορεύομαστε στη ζωή.Και η κατάσταση της φίλης σας δεν προέκυψε από παρθενογένεση,φαντάζομαι.Μπλέχτηκε σ' αυτήν ακολουθώντας κάποια "πρέπει".Και τα "πρέπει" προϋποθέτουν κάποια "γιατί αν όχι...τότε θα...".Προϋποθέτουν φόβο.Αυτόν τον φόβο των κληρονομημένων προτύπων αν καταφέρουμε να ξεπεράσουμε,τότε οι μεταγενέστεροι φόβοι θα είναι ευκολότερα διαχειρίσιμοι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟυσιώδης η προσέγγισή σας.
εξαιρετικό! με έκανε να σκεφτώ και να με δω.
ΑπάντησηΔιαγραφήRoadartist,
ΑπάντησηΔιαγραφήΛυπάμαι που δεν συμφωνώ...αυτόν τον αγώνα μόνος σου θα τον κάνεις.Προσωπικά, είναι ότι πιο μοναχικό μου έχει συμβεί...
Καλησπέρα!
Μαρίνα,
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ εγωισμός του ανθρώπου,μια μεγάλη πληγή...
:))
ΑΠΟΛΛΩΝ,
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι εγώ ευχαριστώ για το τρυφερό χαμόγελο που μου ζωγράφισες στα χείλη!
Την καληνύχτα μου:))
νατασσΆκι,
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ Αγράμπελη του Μέλιου...Μια μεγάλη,υπέροχη τεράστια συγκίνηση...Και οι δύο ήρωες τόσο δυνατά δοσμένοι,πως να μην μας συγκινούν ακόμη και τώρα,εμάς τους τυχερούς που μπόρεσαν,τότε να σημαδέψουν με όμορφα σημάδια,ακόμα φανερά:))
(και ναι,ξεχνάμε όσα νικήσαμε έ;)
Φιλί;
Λύκε μας,
ΑπάντησηΔιαγραφήΜου θυμίζεις κάτι που διάβασα & έγραψα σήμερα σε άλλα ιστολόγια.Η ηρωίδα μιας ταινίας,εξηγώντας(?) την καταστροφή που έχει προκαλέσει απολογείται:Να φοβάσαι, (λέει)εκείνους που τα χάσανε όλα και δεν ελπίζουν σε τίποτα...είναι επικίνδυνοι...
(Ζυλιέτ Μπινός,στο Μοιραίο Πάθος)
Συγχώρεσέ με αν δεν κατανόησα σωστά την σκέψη σου,σε περίπτωση που κάτι άλλο εννοούσες.
Καληνύχτα!
Λύκε & νατασσΆκι,
ΑπάντησηΔιαγραφήεπιτρέπονται και τα πειράγματα και τα φιλικά καυγαδάκια! Σας αγαπώ και τους δυό σας...
Φιλί... ζουπηχτό όμως!
Σελιτσιάνος,
ΑπάντησηΔιαγραφήΜα... το λέτε τόσο όμορφα αγαπητέ!"Ο φόβος των κληρονομημένων προτύπων"...
Σας ευχαριστώ για την συμμετοχή στην κουβεντούλα μας..
:))
Ελένη,
ΑπάντησηΔιαγραφήμε βάζεις σε σκέψη..Σε ποιά πλευρά άραγε να είδες την ελένη...
Μια μεγάλη αγκαλιά καληνύχτας:))
Ελένη,
ΑπάντησηΔιαγραφήμε βάζεις σε σκέψη..Σε ποιά πλευρά άραγε να είδες την ελένη...
Μια μεγάλη αγκαλιά καληνύχτας:))
Γράφεις πολύ όμορφα! Το φόβο σου πιστεύω ότι τον μοιράζεσαι με όλον τον πληθυσμό της γης, τουλάχιστον μέχρι μια ηλικία. Εξαιρουμένων των ανδρών που απελευθερώνονται από το φόβο της μάνας τους μόνο όταν εκείνη πεθάνει... :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΌχι Ντίνα δεν εννοούσα αυτό που λές, αυτό που είναι γραμμένο στον τάφο του Καζαντζάκη εννοούσα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜαριάννα μου,
ΑπάντησηΔιαγραφήπρόσεχε τι λες βρε,θα μας ακούσουν οι νύφες,αγόρια έχουμε:))))
(Σ΄ευχαριστώ φιλενάδα!!!)
Λύκε μου,
ΑπάντησηΔιαγραφήχωρίς ελπίδα,τι γεύση νάχει αυτή η ελευθερία άραγε;
φιλιά!
Δεν παίζει κανέναν ρόλο ούτε το σχήμα του ούτε το χρώμα του, ρόλο παίζει μόνο η ίδια του η υπόσταση και αυτά που τον δημιούργησαν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν φτάνει απλώς να τον βάλουμε απέναντι. Δεν μπήκε μόνος του μέσα μας. Κάποιος ή κάτι τον έβαλε και αυτό το κάτι πρέπει να ξεριζώσουμε αν θέλουμε να έχουμε ελπίδες.
Τα σέβη μου.
Spy,
ΑπάντησηΔιαγραφήΩ μα ναι,φυσικά...Κάποιος πάντα ευθύνεται για τον φόβο μας.Αυτός που μας τον έχει εμφυσήσει,για να μας διαχειριστεί με το δικό του εγωιστικό σκεπτικό.Οι γονείς ξέρουν το "καλό" των παιδιών τους,οι σύζυγοι το "σωστό" της οικογένειας,οι κυβερνήσεις των λαών τους...Μια θλιβερή ιστορία που αέναα επαναλαμβάνεται...
Την καλησπέρα μου!
Μπρρρρρρ..
ΑπάντησηΔιαγραφήκι εγώ φοβάμαι
Ολοι φοβόμαστε.
Περιμένω να περάσει αυτή η μαύρη φοβιστική μέρα,μήπως και μπορέσω να γράψω για το φόβο.
την καλημέρα μου
Καλησπέρα!!! Έχω μείνει άφωνη... Πολύ σωστά όλα αυτά που ανέφερες. Ποτέ δεν είχα σκεφτεί ότι ο φόβος μπορεί να είναι ένα ανθρωπάκι... που καταφέρνει όμως να μας κυριεύει κατά καιρούς (για να πω την αλήθεια τον φόβο τον είχα συνδέσει με τον φοβισμένο Μήτσο του Λαζόπουλου ή την αποπνικτική ατμόσφαιρα στο φιλμ "Κάφκα").
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάντως όντως στην πραγματικότητα είναι στο χέρι μας να τον αντιμετωπίσουμε άλλοτε μόνοι και άλλοτε, αν είμαστε τυχεροί με την στήριξη φίλων (αν και πάλι στο τέλος, μόνοι μας πρέπει να πάρουμε τις αποφάσεις μας).
Αυτά.... à bientôt
paramythou,
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαθένας κάτι έχει να πει για τον φόβο,έτσι δεν είναι;Κοινός μας τόπος και πολύ ανθρώπινος...
:)))
Sulpice,
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ καθένας του δίνει το σχήμα που του ταιριάζει..για να τον φέρει στα μέτρα του και να τον "μετρήσει" ίσως.Μου αρέσει πάντως αυτό που έγινε...Θεωρώ πως είναι πολύ συναρπαστικό,μας έφερε πιο κοντά και μας συνάντησε με ανθρώπους που δεν θα συνέβαινε σε άλλες συνθήκες...
Καλό βραδάκι!
...πόσα εκατομμύρια γυναίκες σε όλον τον κόσμο δεν είναι ακόμα δέσμιες των αντρών....που τις δέρνουν ή τις καταπιέζουν.....ακόμα....
ΑπάντησηΔιαγραφήευχαριστούμε για τη συμβολή σου στη μέρα φόβου Ντίνα μας, η δική σου κατάθεση ήταν πιο κοντινή, πιο καθημερινή, ήταν ο φόβος της διπλανής πόρτας....την καλησπέρα μου....
Ειρήνη,
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ θύτης φταίει,μα φταίει και το θύμα...Αν επιλέξουμε το "είμαι μαζί σου γιατί σε φοβάμαι",τότε μας αναλογεί τεράστιο μερίδιο ευθύνης...Ξέρω,το κόστος είναι ο ανασταλτικός παράγοντας,αλλά...
Φιλιά κορίτσι!
Μεγαλώσαμε με χιλιάδες παιδικές και εφηβικές φοβίες.Θυμάμαι που μου έλεγαν,θα μεγαλώσεις και θα πάψεις να φοβάσαι,να κοιτάς τον φόβο σου κατάματα, μέχρι ν αρχίσει εκείνος να σε φοβάται.Περνώντας τα χρόνια συνειδητοποίησα,πως ο φόβος μου άλλαξε πρόσωπο ,έφυγε από τη σφαίρα του φανταστικού,έγινε μεγαλύτερος και πραγματικός. Κατέληξα.... πρέπει να μάθω να ζω μαζί του.
ΑπάντησηΔιαγραφή"Βλέπεις, μία από τις ιδιότητες του φόβου είναι η παράλυση που σου προκαλεί. Παραλύει κάθε σκέψη, δράση, αντίδραση......
ΑπάντησηΔιαγραφή....ένα ανθρωπάκι είναι ο φόβος...."
αυτό κράτησα !
ίσως ένα φοβισμένο παιδάκι μέσα μας ....
...και όσο πιο νωρίς το αντιμετωπίσουμε τόσο πιο όμορφη -χαρούμενη ζωή θα έχουμε :)
Το πορτοκαλί χρώμα, λένε, ανοιγει την όρεξη! :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΤέλειο, τέλειο ποστ!!!
Ανώνυμος,
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι να πω...Πόσο δύσκολα επιλέγει κανείς να ζεί με τον φόβο του;
Ή,
Πόσο βολικότερο ίσως μοιάζει;
Να πώ πως παρ όλο που δεν συμφωνώ,κατανοώ...
Ποδονίφτης,
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχω μια μικρή μικρούτσικη φίλη,δυόμισυ χρονών:))
Της αρέσει να παίζει μαζί μου και πολλές φορές μόνη της διαλέγει να τρέχει στην αγκαλιά μου καμώνοντας πως τρέμει από τον φόβο της για τον "κακό τον λύκο"...Μου ζητάει τότε να τον διώξω στο βουνό ή ακόμα καλύτερα να τον σκοτώσω...Της αρέσει τόσο πολύ που δεν της χαλάω χατήρι!Άγνωστο για μένα είναι το πως και το γιατί αυτού του "φόβου" της για τον λύκο.Μου το θύμισες τόσο με την φράση "το φοβισμένο παιδάκι μέσα μας" που ανέφερες στο σχόλιό σου!
Ροδιά,
ΑπάντησηΔιαγραφήΜια ζωή μου έκοβε την όρεξη,χαχα,τι μου λές τώρα;Μήπως πρέπει (για λόγους σιλουέτας) να αρχίσω να ξανα-φοβάμαι;-)))
Χαμόγελο & καλησπέρα:)))
εμένα πάλι πάντα μ΄άρεσε το πορτοκαλί χρώμα, σε κουρτίνες, παπλώματα...
ΑπάντησηΔιαγραφήόσο για την ζήλεια, την έχω δει, κι όχι μόνο μια φορά, είναι πράσινη που λένε, στ΄αλήθεια! (πρασινομαυροκίτρινη συγκεκριμένα, μια αηδία!)
Coco,
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι φυσικά την σιχαίνεσαι την πρασινομαυροκίτρινη αυτήν αηδία!Όπως και ο καθένας που την συνάντησε...