βήμα-βήμα έρχεται η ανάσταση.

Ο Φλεβάρης, (όχι μόνος του παρέα με κείνον τον σκανταλιάρη φίλο του), εκνευρισμένος από τον βαρύ χειμώνα που κουβαλούσε στην πλάτη του και θέλοντας κάπου να ξεθυμάνει, μούδωσε μια γερή κουτουλιά και με έριξε κάτω. Εκεί κάτω συναντήθηκα με μια ανάλγητη influenza που πήρε και με ζύμωνε αργά-αργά, προσθέτοντας στο μείγμα ίσες δόσεις πυρετού και έντονου βήχα, συστατικά τα οποία σιωπηλά και ενωμένα κυβερνούσανε την ύπαρξή μου. Στην κυριαρχία της απάνω μέτρησα τα λουλούδια της άνοιξης που «με κρότο ανοίγανε ένα-ένα», καταπώς λέει και ο ποιητής. Κλεισμένη την βδομάδα η γρίπη, σαν έκπτωτη βασίλισσα με κοίταξε με το κρύο της βλέμμα, έκλεισε την πόρτα πίσω της και έφυγε. Έξω από το σπίτι, βήμα-βήμα οι χαιρετισμοί φέρνανε την ανάσταση…