Απόψε, είναι μια νύχτα μαγική! Τραγουδάμε τα κάλαντα! Κι εγώ θυμάμαι τότε που ήμουνα παιδί, και βγαίναμε στις γειτονιές νυχτιάτικα…
…………………
Εκείνα τα χρόνια, το κρύο «μεγάλο» ήτανε. Χιόνι έπεφτε πολύ και τα πόδια μας, μέσα στις λαστιχένιες μπότες που με το παραμικρό τρύπαγαν, μονίμως βρεγμένα και παγωμένα ήτανε. Αυτό βέβαια δεν μας αποκαρδίωνε και ποτέ δεν στάθηκε εμπόδιο για να τριγυρίζουμε στις γειτονιές παίζοντας χιονοπόλεμο και «γλύστρες» στις κατηφοριές ,τα δύο αγαπημένα μας παιχνίδια.
Καθώς λοιπόν πλησίαζαν τα Χριστούγεννα, η μεγάλη μας χαρά και έξαψη, ήτανε για τα κάλαντα! Ξημερώματα έπρεπε να τα «πούμε», αυτό ήτανε το σωστό, και για αυτό προσπαθούσαμε με κάθε τρόπο να αποσπάσουμε την υπόσχεση (από τις μανάδες μας κυρίως) πως ναι, φέτος είμαστε αρκετά μεγάλοι για να μπορούμε να συμμετέχουμε στην παρέα, που θα τραγουδούσε τα κάλαντα ξυπνώντας τους κοιμισμένους νοικοκυραίους. Και σαν παίρναμε τη υπόσχεση νοιώθαμε τέτοια ικανοποίηση που ψηλώναμε θαρρείς δέκα πόνους παραπάνω.
Μέσα στο κρύο χειμωνιάτικο ξημέρωμα όλη η παρέα, ένα νοιώθαμε να είμαστε, έτσι καθώς φοβόμασταν και λιγάκι, μικρά παιδιά που ήμασταν. Και τραγουδάγαμε με τις φωνούλες μας τις παιδικές με την συνοδεία των σκυλιών που γαυγίζανε και κείνα, και οι πόρτες άνοιγαν για να μας «κεράσουν» με χαρά οι περισσότερες, με εξαίρεση κάποιες ελάχιστες που παρέμεναν κλειστές.
Κάπου στο ξημέρωμα, μετράγαμε και μοιραζόμασταν το ταμείο μας. Και καθώς η μέρα άρχιζε να φέγγει και η νύχτα έπαυε να μας τρομάζει, χωριζόμασταν και τρέχαμε ο καθένας προς την «αγκαλιά» του σπιτιού του με μια περηφάνια ζωγραφισμένη στο πρόσωπό μας, και μια μεγάλη χαρά καθώς θα εξιστορούσαμε όσα μας είχανε συναρπάσει αυτό το όμορφο Χριστουγεννιάτικο ξημέρωμα…
……………………..
Περιμένω λοιπόν απόψε μέσα στην νύχτα να ακούσω και πάλι τα κάλαντα, καθώς θα τα τραγουδάνε οι παρέες (όλο και πιο σπάνια βέβαια),και σας ορκίζομαι πως όποια ώρα και νάναι, θα ξυπνήσω και θα βγώ στό μπαλκόνι μου να τους καλωσορίσω…
Να περάσετε τις γιορτές όπως λαχταράτε!!!
