Φθινόπωρο ήτανε και τότε, Τρία χρόνια πριν. Σκέφτομαι πως θα πρέπει να ομολογήσω και να παραδεχτώ, πως μερικά από τα πιο όμορφα της ζωής μου τα χρωστάω σε τούτη την εποχή. Το μπλογκάκι μου είναι ένα από αυτά. Βεβαίως και θα συμφωνήσω με τους σκεπτικιστές φίλους μου πως στο πλήρωμα του χρόνου, ο αρχικός ενθουσιασμός καταλαγιάζει και το ραντεβού με την απομυθοποίηση είναι συγκεκριμένο και βέβαιο. Σαν τον έρωτα, που λένε πως κρατάει τρία χρόνια μόνο. Αν σ αυτό το διάστημα καταφέρεις να αποσπάσεις από την κατάσταση το μάξιμουμ των δυνατοτήτων της, τότε είσαι και κερδισμένος και τυχερός. Στην επόμενη φάση τι θα συμβεί, μόνο ο θεός του μπλόγκερ (ή του έρωτα) ίσως ξέρει. Μέσα σ αυτήν την εικονική ζωή, που δεν έχει σε τίποτα να ζηλέψει από την άλλη, παραμένουμε νοσταλγοί του ιδανικού και ετούτη η ουτοπία μας πληγώνει, καθώς συχνά ξεχνάμε πως απλά το ιδανικό, δεν υπάρχει. Οι ενθουσιασμοί διαδέχονται τις απογοητεύσεις και οι χαρές τις πίκρες όπως ακριβώς και στην καθημερινότητά μας.
Χρωστάω πολλά σε τούτη την σελίδα. Με πήρε και με σήκωσε και μου άλλαξε συνήθειες και αγάπες. Γνώρισα μέσα από εδώ κομμάτια της ψυχής μου που δεν ήξερα καν πως υπάρχουν. Λέξεις ανθρώπων καταπληκτικών. Ο κόσμος τους με μαγεύει και με συγκλονίζει, με θυμώνει πολλές φορές, μα ποτέ δεν με κάνει να πλήττω…
Να το τελειώσω εδώ το σημερινό. Λουλούδι με χρώμα άλικο και εκτυφλωτικό σαν το φθινόπωρο θα συνοδέψει για μια ακόμη φορά την ανάρτησή μου, για να μου (μας) υπενθυμίσει πως ακόμα και μέσα σε τούτη την γκρίζα εποχή, η ζωή είναι ωραία, και πως ετούτη η ομορφιά χαρίζεται μέσα από μικρές χαρές, να, σαν τον ήλιο τον σημερινό και το γαλάζιο χρώμα του ελληνικού ουρανού…