Σαν τοπίο στην ομίχλη, ή σαν άσχημο όνειρο…

Το βιβλίο που διαβάζω, δεν καταφέρνω να το αγαπήσω. Οι λέξεις χορεύουν και οι σκέψεις μου τρέχουν στον δικό τους προορισμό· πολλές φορές αυτός ο προορισμός είναι ένα θολό τοπίο, χωρίς αρχή μέση και τέλος. Σκέφτομαι πως ίσως πρέπει να ασκηθώ στην υπομονή. Κάθε φορά που το συλλογίζομαι, κάτι μέσα μου επαναστατεί· βλέπεις δεν είμαι και τόσο σίγουρη πως την διαθέτω. Εδώ και λίγο καιρό όμως, μετράω κάθε μου «βήμα».Απολογισμούς κάνω και ελέγχω τους σφυγμούς των σχέσεων με ένα ιδιότυπο σφυγμόμετρο που αφορά μόνο εμένα. Έχω χάσει. Από την στιγμή που αρχίζεις να μετράς, το ξέρεις πως έχεις χάσει. Οι σελίδες του βιβλίου αδιάφορα περνούν από τα μάτια μου και από τις άκρες των δακτύλων μου. Όσο κα να τις ξαναγυρίσω πίσω, ξέρω πως στο τέλος θα τις εγκαταλείψω· χωρίς έρωτα δεν ζει τίποτα, νεκρό τοπίο και άχρηστη προσπάθεια. Και έξω, το κρύο να συνεχίζει να μας εκδικείται με μια αδιάλειπτη συνέχεια και μια ισχυρή δόση σκληρότητας της φύσης εναντίον ανθρώπων, ψυχικής διάθεσης και ανοιξιάτικης ανάτασης. Και δεν μου μοιάζει πια και τόσο σίγουρο, πως: «οι κερασιές θ’ ανθίσουν και φέτος»…