Δευτέρα 31 Αυγούστου 2009

...το ποτάμι,που δίπλα του μεγάλωσα...

Στις όχθες του μεγάλωσα.Το σπίτι μου,δίπλα του σχεδόν βρίσκεται.Χειμώνα-καλοκαίρι,μόνιμη συντροφιά μας ο ήχος του.Όταν έβρεχε ψηλά στα βουνά τα νερά του,κατέβαιναν ορμητικά και θολά,κουβαλώντας ξύλα.πολλες φορές και πνιγμένα ζώα.Τα ξύλα τα μάζευαν οι νοικοκυρές,πολύτιμα αποκτήματα εύκολα συγκεντρωμένα, καθώς η θέρμανση τότε με ξύλα στις σόμπες γινότανε.Έτσι γεννήθηκε και η φράση"το ποτάμι,δεν κατεβάζει κάθε μέρα ξύλα" εννοώντας πως δεν υπάρχουν συχνά ευκαιρίες στην ζωή.
Μα η μεγάλη μας χαρά,το καλοκαίρι ήτανε.Τότε που όλη μέρα πλατσουρίζαμε στα νερά του,κρυφά ή φανερά από τις μανάδες μας.Σιγομουρμούριζε,και μας προ(σ)καλούσε να τρέξουμε για δροσιά και παιχνίδι!
Κάθε μεσημέρι όταν ο ήλιος έκαιγε και στο σπίτι σιωπητήριο εσήμαινε για τον απογευματινό ύπνο,όσο να περάσει η κάψα η πολλή και να δροσίσει το απογευματινό αεράκι,το σκάγαμε στα κρυφά, αφήνοντας τους άλλους να κοιμούνται, και με τους φίλους μας στα νερά του δροσιζόμασταν.Και ποτέ δεν καταφέρναμε εγκαίρως να επιστρέψουμε!Πάντα οι μανάδες μας ξύπναγαν πρίν τον γυρισμό μας,ο καυγάς απαραίτητος ήτανε και οι ξυλιές επίσης...Μα τίποτα δεν μπορούσε να μας αποσπάσει από εκεί!Η γοητεία του νερού,απόλυτη και απαιτητική,μας προ(σ)καλούσε στην ίδια αταξία πάντα.
Αυτό,(και πολλά άλλα),ήταν το "ποτάμι" που μεγάλωσα.Τώρα δεν υπάρχει πια!Μπουλντόζες στον βωμό της εξέλιξης ξερίζωσαν τα δέντρα, που τόσα μας μυστικά κρύβανε στις φυλλωσιές τους,για να κατασκευάσουν το καινούριο γεφύρι που θα συνοδέψει τις ζωές άλλων παιδιών που θα γεννηθούν δίπλα του.Εκεί που κάποτε ψυθύριζαν οι λεύκες το τραγούδι τους,και οι πεταλούδες του νερού ακούμπαγαν για να ξεκουραστούν,τώρα μηχανήματα με εκκωφαντικό θόρυβο εργάζονται για την εξέλιξη!

Δίκοπο μαχαίρι ο πολιτισμός...





Τρίτη 25 Αυγούστου 2009

το δάσος





Βρέθηκα στον Όλυμπο,τις μέρες που στη Αθήνα μαίνονταν οι φωτιές.Από την μια μεριά,η στενοχώρια για τις καταστροφές,και από την άλλη η μεγάλη αγαλλίαση που νοιώθω κάθε φορά που βρίσκομαι στο δάσος.Ο άνθρωπος λέω,πρέπει συχνά να αγκαλιάζει τα δέντρα και το πράσινο,όχι μόνο για περίπατο,μα για καθαρά θεραπευτικούς λόγους.Νοιώθω,κάθε που είμαι εκεί,σαν να συναντώ τον Θεό,αν μου επιτρέπετε να το πω έτσι,που με ξεπλένει από τις "σκόνες" μου και με παραδίδει ξανά,ολοκαίνουργια και φρέσκια πίσω για να αντέξω τις περιπέτειες της ζωής μου.Λες και ξαναρχίζω από ένα σημείο,όπου όλα ήτανε καθαρά,όμορφα,αγαπημένα...και πόση δύναμη μου δίνει αυτό!
....

Οι φωτογραφίες για να δείτε και σεις με τα μάτια μου τις ομορφιές του δάσους και να νοιώσετε τις ανάσες του...

Παρασκευή 14 Αυγούστου 2009

δεκαπενταύγουστος!




Απέναντι από το σπίτι που γεννήθηκα στο χωριό,υπάρχει ένα εκκλησάκι της Παναγίας.Όταν την μάνα μου την πιάσαν οι πόνοι της γέννας,όρθια μπροστά στο παράθυρο ήτανε,και μάλλον σε κείνη προσευχότανε για να πάνε όλα καλά.Μικρά παιδιά παίζαμε στον αυλόγυρο της εκκλησίας,οι φωνές μας γέμιζαν τον χώρο,και πάντα είχα την αίσθηση,πως πίσω από το παράθυρο,η Παναγία ήτανε,και μας νοιαζότανε χαμογελώντας με τις σκανταλιές μας και τα παιχνίδια μας.
Μεγαλώνοντας αργότερα,στην εκκλησία μέσα βρισκόμουνα κάθε Κυριακή,πλήττοντας και νυστάζοντας ,μιας και αναγκασμένη από το σχολείο ήμουνα.Μα όταν την εικόνα της Παναγίας δίπλα στο ιερό χάζευα,νόμιζα πως μόνο εμένα κοίταζε στα μάτια,όπου και να στεκόμουνα,και η μυστική μας συννενόηση,μόνο για μας τις δυό ήτανε.Ένοιωθα τότε μια βαθειά περιέργεια και αναρωτιόμουνα αν συνέβαινε το ίδιο και σε άλλους,μα ντρεπόμουνα κιόλας να ρωτήσω,μήπως και με κοροιδέψουνε.
Μα εκείνο που πιο πολύ απ΄ολα αγαπούσα, ήτανε το πανηγύρι του δεκαπενταύγουστου!Το χωριό όλο από την παραμονή,σαν σε έξαψη βρισκότανε.Η πλατεία,ετοιμαζότανε από την παραμονή για την γιορτή,άνοιγε ο χώρος,ασπρίζανε οι τοίχοι,όλα νοικοκυρεμένα,καθαρά, και όμορφα!Το βράδυ,τα τραπέζια όλα στην θέση τους ήτανε,καθώς και οι γύφτοι μουσικοί,με τα κλαρίνα και τα κρουστά τους.Γέμιζε τότε θυμάμαι το χωριό,με χωριανούς που ήτανε σκόρπιοι σε όλον τον κόσμο,σε Ελλάδα και εξωτερικό.Εκείνη την μέρα, λες και τάμα το είχανε να είναι και πάλι εκεί στα χώματα που γεννήθηκαν.Έφηβη, θυμάμαι να θαυμάζω τα όμορφα κορίτσια που από την Αμερική ερχότανε,ντυμένα διαφορετικά,πιο μοντέρνα από μας,αναστατώνοντας τα αγόρια του χωριού! Τα πειράγματα και οι αναστεναγμοί τους,μας έκαναν να γελάμε και ταυτόχρονα να ζηλεύουμε!
Αρκετά χρόνια αργότερα,μια τέτοια μέρα,σαν επισκέπτης πιά στο πανηγύρι μιας και είχαμε από χρόνια μετακομίσει στην πόλη,γνώρισα και τον μετέπειτα πατέρα του παιδιού μου.Σε μια παρέα βρεθήκαμε,όλη νύχτα θυμάμαι να γελάω με έκανε!Τον ερωτεύτηκα αμέσως...Είκοσι χρόνια αργότερα,ο καθένας τράβηξε τον δρόμο του.
Η εικόνα της Παναγίας,ή ίδια πάντα,στην ίδια θέση όπως και τότε,δεν κοιτάει πιά μόνο εμένα,όπως γινότανε τότε,στα χρόνια της αθωότητας.Όμως στα δύσκολα,όταν κάπου θέλω να ακουμπήσω τις αγωνίες μου,στην χάρη της προσεύχομαι και ζητώ δύναμη να πάρω.Και αν σας πώ,πως την δύναμη την παίρνω,ψέμματα δεν θάναι....


Χρόνια Πολλά για αύριο...










Δευτέρα 10 Αυγούστου 2009

περαστικά του...

...μάλλον αυτός είναι ο φόβος του Λύκου μας,και εξ αιτίας του αποφεύγει τόσο καιρό το νοσοκομείο!!!

Γι' αυτό,καταλαβαίνοντας την αγωνία του, του ευχόμαστε να επιστρέψει γρήγορα κοντά μας!


πηγή photo, εδώ.


Δευτέρα 3 Αυγούστου 2009

…παραλήρημα, σε αναμονή διακοπών και της Αυγουστιάτικης πανσελήνου!


Ζέστη και σήμερα.Έντεκα και ακόμη να δροσίση, έστω λιγάκι.Η οποία γινεται πιό ανυπόφορη από τα γεμιστά που ψήνονται στον φούρνο.Τι τα θές τα γεμιστά στον φούρνο με τέτοια ζέστη θα μου πεις! Ε όλα έχουν την αιτία τους..Ήρθε ο Χ.,ό "ήλιος μου"που θάλεγε και η Πασ(π)χαλίτσα!Ε να μην φάει φαγητό της μαμάς;Δεν γίνεται…έτσι κι αλλιώς πάντα ξαφνικά έρχεται και μένει λίγο.Κάτι οι υποχρεώσει της δουλειάς,κάτι τα έκτακτα ταξίδια του…Θα πάει στο αγαπημένο του νησί λέει,την Σαμοθράκη,έχουνε κανονίσει να κάνουν κάτι εμφανίσεις εκεί.Έτσι το λέμε τώρα, παλιά το λέγαμε « παίζαμε μάνα μουσική με την παρέα για τους φίλους μας ,εκεί και περνάγαμε πρώτα!!»

Αλλαζουν όμως οι καιροί..Θυμάμαι κάποτε με τις φοβερές καταιγίδες στο νησί,τι αγωνία είχα για το τι να απέγιναν με τις σκηνές και αν θα κατάφεραν να βρούν κατάλυμμα για να προστατευτούν από την βροχή! Μα τι να λέει..τα νιάτα δεν έχουν ανάγκη από τους καιρούς .Όλα τα δαμάζουν και τα φέρνουν στα μέτρα τους.Τι να κάνουμε έμεις πιά, που μείναμε πίσω και πίσω από μια οθόνη γοητέυουμε την ίδια μας την σκέψη παγιδευμένοι σε μια κατάσταση μοναχική.Δεν έχει Σαμοθράκη στα ξαφνικά πιά! Το καλοκαίρι με βασανίζει ,και το νοιώθω σαν τέλος εποχής,μόνο από την ανάγκη για ξεκούραση και διακοπές!Πολλές φορές σκέφτομαι πως μια χαρά θάτανε να έμενα και στο σπίτι χωρίς νάχω τίποτα να κάνω,καμμία υποχρέωση να με απασχολεί και ας μην πάω πουθενά,σε καμμία θάλασσα να με μαγέψει!Τόσο κουρασμένη νοιώθω…ας είναι..Τούτος ο Αύγουστος,θάναι μια χαρά,το νοιώθω! Μούκανε άλλωστε ποδαρικό το τζιτζικωτό μου!!!Χριστέ μου τι μωρό! Τι λαχτάρα και πόση χαρά μας έχει φέρει αυτό το παιδί ευλογημένο νάναι…

Θάρθει και η Ν. αυτό που το πάς! Ελπίζω πως δεν θα αλλάξει γνώμη τελικά και πως θα την γνωρίσω από κοντά.Μου αρέσει αυτό το κορίτσι,έτσι ζεστή ειλικρινής αυθόρμητη και πηγαία που την διαβάζω,νοιώθω πως θα γράψει , κάτι έστω,στο «λεύκωμα της καρδιάς μου»! Άλλωστε οι @φίλοι που γνώρισα από κοντά, ένας δυό θα μου πεις,αγαπημένοι πολύ συνέβη να γίνουν και άνθρωποι της καρδιάς μου θα είναι ότι και να συμβεί.Είναι ίδιον του χαρακτήρα μου να έχω στενούς φίλους και καθόλου «γνωστούς».Με αυτούς δε,δεν τα πάω καθόλου καλά…δεν μπορώ να αρθρώσω δεύτερη κουβέντα,βαριέμαι αφόρητα,πλήτω που λενε θανάσιμα!

Το τηλέφωνο χτυπάει…και με διακόπτει όπως πάντα τέτοια ώρα από τις διαδυκτιακές μου ενασχολήσεις..Κλείνω αυτό το σημείωμα λοιπόν,καληνύχτα σε όλους,ελπίζω τα γεμιστά μου νόστιμα νάναι,αύριο θα τα δοκιμάσω!!!