Απέναντι από το σπίτι που γεννήθηκα στο χωριό,υπάρχει ένα εκκλησάκι της Παναγίας.Όταν την μάνα μου την πιάσαν οι πόνοι της γέννας,όρθια μπροστά στο παράθυρο ήτανε,και μάλλον σε κείνη προσευχότανε για να πάνε όλα καλά.Μικρά παιδιά παίζαμε στον αυλόγυρο της εκκλησίας,οι φωνές μας γέμιζαν τον χώρο,και πάντα είχα την αίσθηση,πως πίσω από το παράθυρο,η Παναγία ήτανε,και μας νοιαζότανε χαμογελώντας με τις σκανταλιές μας και τα παιχνίδια μας.
Μεγαλώνοντας αργότερα,στην εκκλησία μέσα βρισκόμουνα κάθε Κυριακή,πλήττοντας και νυστάζοντας ,μιας και αναγκασμένη από το σχολείο ήμουνα.Μα όταν την εικόνα της Παναγίας δίπλα στο ιερό χάζευα,νόμιζα πως μόνο εμένα κοίταζε στα μάτια,όπου και να στεκόμουνα,και η μυστική μας συννενόηση,μόνο για μας τις δυό ήτανε.Ένοιωθα τότε μια βαθειά περιέργεια και αναρωτιόμουνα αν συνέβαινε το ίδιο και σε άλλους,μα ντρεπόμουνα κιόλας να ρωτήσω,μήπως και με κοροιδέψουνε.
Μα εκείνο που πιο πολύ απ΄ολα αγαπούσα, ήτανε το πανηγύρι του δεκαπενταύγουστου!Το χωριό όλο από την παραμονή,σαν σε έξαψη βρισκότανε.Η πλατεία,ετοιμαζότανε από την παραμονή για την γιορτή,άνοιγε ο χώρος,ασπρίζανε οι τοίχοι,όλα νοικοκυρεμένα,καθαρά, και όμορφα!Το βράδυ,τα τραπέζια όλα στην θέση τους ήτανε,καθώς και οι γύφτοι μουσικοί,με τα κλαρίνα και τα κρουστά τους.Γέμιζε τότε θυμάμαι το χωριό,με χωριανούς που ήτανε σκόρπιοι σε όλον τον κόσμο,σε Ελλάδα και εξωτερικό.Εκείνη την μέρα, λες και τάμα το είχανε να είναι και πάλι εκεί στα χώματα που γεννήθηκαν.Έφηβη, θυμάμαι να θαυμάζω τα όμορφα κορίτσια που από την Αμερική ερχότανε,ντυμένα διαφορετικά,πιο μοντέρνα από μας,αναστατώνοντας τα αγόρια του χωριού! Τα πειράγματα και οι αναστεναγμοί τους,μας έκαναν να γελάμε και ταυτόχρονα να ζηλεύουμε!
Αρκετά χρόνια αργότερα,μια τέτοια μέρα,σαν επισκέπτης πιά στο πανηγύρι μιας και είχαμε από χρόνια μετακομίσει στην πόλη,γνώρισα και τον μετέπειτα πατέρα του παιδιού μου.Σε μια παρέα βρεθήκαμε,όλη νύχτα θυμάμαι να γελάω με έκανε!Τον ερωτεύτηκα αμέσως...Είκοσι χρόνια αργότερα,ο καθένας τράβηξε τον δρόμο του.
Η εικόνα της Παναγίας,ή ίδια πάντα,στην ίδια θέση όπως και τότε,δεν κοιτάει πιά μόνο εμένα,όπως γινότανε τότε,στα χρόνια της αθωότητας.Όμως στα δύσκολα,όταν κάπου θέλω να ακουμπήσω τις αγωνίες μου,στην χάρη της προσεύχομαι και ζητώ δύναμη να πάρω.Και αν σας πώ,πως την δύναμη την παίρνω,ψέμματα δεν θάναι....
Χρόνια Πολλά για αύριο...