Τα
Χριστούγεννα τα αγαπώ. Μου μοιάζουν κάτι σαν δώρο στο τέλος του χρόνου. Έρχονται
ξαφνικά, σε μια στιγμή, πάντα νωρίτερα απ την ημερομηνία τους. Γίνεται τότε ένα
κλικ και «αααα..να, ήρθανε τα
Χριστούγεννα» χαμογελάω, με μάτια γεμάτα καρδούλες.
Φέτος
τα ανακάλυψα νύχτα στην Θεσσαλονίκη. Στο κέντρο της πόλης, εκεί που οι υπερ_ψηλές
πολυκατοικίες σκύβουν επάνω σου και σου μιλάνε. Εκεί που οι βιοτεχνίες του
άλλοτε δεν υπάρχουν πια, αλλά από τα ψηλά τώρα ακούγονται ήχοι ξαφνιαστικά υπέροχοι, ντράμς, σαξόφωνα,
ωραίες φωνές και που πλήθος συνωστίζεται σε εισόδους ψάχνοντας το
αυθεντικό κάτι της φοβερής εποχής που ζούμε. Σ αυτούς τους δρόμους τα
αναμμένα λαμπάκια κραυγάζουν δοξαστικά και συναγωνίζονται μεταξύ τους αναβοσβήνοντας,
ζώντας μια εφήμερη δόξα, όσο μικρή και παιχνιδιάρικη
τους αξίζει. Και εμείς πάντα θεατές σε χαρές ανέξοδες και πολύ προσωπικά βιωμένες.
Καλά Χριστούγεννα.
