Τις καλοκαιρινές
μέρες που μοιάζουν με γλυκό βανίλια μέσα
στο ιδρωμένο- παγωμένο ποτήρι, τις αγαπάμε. Αργά και ηδονικά λιώνει στο στόμα
το έδεσμα, αργά και ηδονικά οι χαϊδεμένες ώρες λύνονται η μία πίσω από την άλλη
και χάνονται κάπου, ποιος ξέρει που.
έρχεται
μετά το νερό και σβήνει (για λίγο) την γλύκα, ο ουρανίσκος ξαναζητάει την
απόλαυση και εμείς δεν του χαλάμε χατίρια γιατί έτσι θέλουμε και έτσι μας αρέσει.
αυτές οι
μέρες, οι ανέμελες, οι ανώφελες, οι γλυκές σαν αμαρτία μέρες, μπορούν και γράφουν
αναμνήσεις. Το δέρμα τις αποθηκεύει σε κάποιο σύννεφο και τις αφήνει εκεί να
ονειρεύονται.
σε
ανύποπτο χρόνο μία μυρωδιά τις ξαναφέρνει πίσω ορμητικά και ένα μυστηριώδες (για τους αδαείς) χαμόγελο χαϊδεύει
τα χείλη, τα μάτια και το μέτωπο.