Σαν τοπίο στην ομίχλη, ή σαν άσχημο όνειρο…

Το βιβλίο που διαβάζω, δεν καταφέρνω να το αγαπήσω. Οι λέξεις χορεύουν και οι σκέψεις μου τρέχουν στον δικό τους προορισμό· πολλές φορές αυτός ο προορισμός είναι ένα θολό τοπίο, χωρίς αρχή μέση και τέλος. Σκέφτομαι πως ίσως πρέπει να ασκηθώ στην υπομονή. Κάθε φορά που το συλλογίζομαι, κάτι μέσα μου επαναστατεί· βλέπεις δεν είμαι και τόσο σίγουρη πως την διαθέτω. Εδώ και λίγο καιρό όμως, μετράω κάθε μου «βήμα».Απολογισμούς κάνω και ελέγχω τους σφυγμούς των σχέσεων με ένα ιδιότυπο σφυγμόμετρο που αφορά μόνο εμένα. Έχω χάσει. Από την στιγμή που αρχίζεις να μετράς, το ξέρεις πως έχεις χάσει. Οι σελίδες του βιβλίου αδιάφορα περνούν από τα μάτια μου και από τις άκρες των δακτύλων μου. Όσο κα να τις ξαναγυρίσω πίσω, ξέρω πως στο τέλος θα τις εγκαταλείψω· χωρίς έρωτα δεν ζει τίποτα, νεκρό τοπίο και άχρηστη προσπάθεια. Και έξω, το κρύο να συνεχίζει να μας εκδικείται με μια αδιάλειπτη συνέχεια και μια ισχυρή δόση σκληρότητας της φύσης εναντίον ανθρώπων, ψυχικής διάθεσης και ανοιξιάτικης ανάτασης. Και δεν μου μοιάζει πια και τόσο σίγουρο, πως: «οι κερασιές θ’ ανθίσουν και φέτος»…

Σάββατο,18 Φλεβάρη 2012.

Σηκώθηκε από το κρεββάτι με δυσκολία·μόλις που έφτασε μέχρι την κουζίνα. Σύρθηκε στον καναπέ με το τσάι να αχνίζει μπροστά της και έπιασε το τηλέφωνο·"δεν την παλεύω σήμερα" σκέφτηκε με απελπισία. Η μισάωρη φλυαρία στο τηλέφωνο δεν την βοήθησε να βγεί από την κινούμενη άμμο της δυσφορίας. Ξαναξάπλωσε και προσπάθησε να διαβάσει,αδύνατον...Οι γραμμένες λέξεις δεν μπόρεσαν να την πιάσουν απ το χέρι και να την βάλουν στο παιχνίδι τους. Αναπόλησε καλοκαίρι,θάλασσες βουνά...Την άνοιξη δεν θέλησε να την ενοχλήσει,ούτε με την σκέψη της. Φοβήθηκε μήπως την νευριάσει και δεν έρθει στην ώρα της, τώρα που την έχει ανάγκη περισσότερο από κάθε άλλη φορά...

Οι LEMONOSTIFEL στην Αθήνα,18 Φεβρουαρίου,στο Baumstrasse

Ηλεκτροακουστικοί, ανεβαστικοί, ρετρομεσογειακοί πάνκιδες, βαθιά λαϊκοί και αθεράπευτα ρομαντικοί οι Lemonostifel παρουσιάζουν τις ιδιαίτερες μουσικές τους με 15 όργανα επί σκηνης, σε μια ακόμη ζωντανή εμφάνιση στην Αθήνα το Σάββατο 18 Φεβρουαρίου στο Baumstrasse (Σερβιων 8, Βοτανικός http://www.dentra.gr/en.html ) λίγο πριν την κυκλοφορία του δευτέρου τους cd από την All together now. Μην το χάσετε.

Λίγα λόγια για τους Lemonostifel:
Μέλη συγκροτήματος:
Βορεάδης Χάρης: datsuntrums
Καποδίστριας Νέστορας: κιθάρα, ukulele
Μαγνήσαλης Νίκος: Κρουστά, κλαρίνο, μεταλλόφωνο κι ότι χρειαστεί...
Μανουηλίδης Παναγιώτης: Ακ. Μπάσο,
Χρυσικόπουλος Γαβριήλ: Κιθάρα, τρομπέτα, μπουζούκι, μαντολίνο
Παπαιωάννου Νίκος: τσέλο
Βραχνός Βαγγέλης: τρομπέτα

Η μουσική τους είναι κυρίως χορευτική με έντονα στοιχεία πόπ, σουίνγκ, τζαζ, fank, έθνικ..... και είναι ταυτόχρονα άμεση και εγκεφαλική.  Ένας συνδυασμός (μια αρμονική ανταλλαγή) πολλών μουσικών οργάνων (κιθάρες, μπάσο, κρουστά, τύμπανα, τσέλο, τρομπέτα, μπουζούκι, μαντολίνο…). Είναι 7 άτομα με διαφορετικά ακούσματα αλλά και επιρροές. Αυτό που ακούγεται στο τέλος είναι δύσκολο να χαρακτηριστεί αλλά σίγουρα περιέχει έμπνευση, ρυθμό και κέφι. Οπότε θα επιμείνουν στον όρο <<ψυχολογική υποστήριξη με βαθιά κατανόηση>>. Το πρώτο τους cd που ηχογραφήθηκε το 2009 κυκλοφόρησε με τον ομώνυμο τίτλο… «lemonostifel», και το δεύτερο έχει ήδη ηχογραφηθεί και κυκλοφορεί από την all together now.

Χώρος: Baumstrasse ( Σερβίων 8, Βοτανικός/ Αθήνα)
τιμή εισιτηρίου: 10 ευρώ
ώρα έναρξης:  9:30μ.μ.
διάρκεια: 2 ώρες & 30 λεπτά
πληροφορίες: http://www.dentra.gr/el/ekdiloseis/details/525-mousiko-dromeno.html

αναδημοσίευση από εδώ

vale-ντινου

«Θα μπορούσες να ζήσεις χωρίς εμένα;» τον ρώτησα. Η ερώτηση τον αιφνιδίασε· προσπάθησε να κερδίσει χρόνο. «στην παρούσα φάση, δεν νομίζω» απάντησε μετά από σύντομη σκέψη. Γέλασα για να σπάσω την αιχμηρότητα της στιγμής· «βρε κουτό, μη μασάς, ξέρω πως δεν μπορείς να ζήσεις χωρίς εμένα». Με κοίταξε στα μάτια σοβαρά. Δεν μίλησε παρά μόνο όταν χαμήλωσα τα δικά μου, «στην υγειά σου», τσούγκρισε το ποτήρι του στο δικό μου. Το κρασί είχε την γεύση της γλώσσας του και του σπασμένου γυαλιού, ανάμεικτου με αίμα.

είναι τόσο όμορφα έξω...

Σκηνή πρώτη.

(ένα λάθος νούμερο και να το απρόοπτο, 1 Φλεβάρη, μια μέρα χωρίς χιόνι)

- Καλημέρα κ. Κώστα, είμαι η Ντίνα. από Καστοριά…

- ……

-  Ναι; με ακούτε;

-  Σας ακούω, αλλά δεν είμαι ο Κώστας, ο Τάσος είμαι και είμαι στην Αθήνα… (η  φωνή ακούγεται χαμογελαστή και χαρούμενη)
-  Συγνώμη, με συγχωρείτε λάθος…

-  Δεν πειράζει, καλό μήνα, χιονίζει εδώ…J

-  Χιονίζει; σας ακούω πολύ χαρούμενο..

-   Ναι!...συμβαίνει τόσο σπάνια…και είναι τόσο όμορφα…τόσο όμορφα!

 ******

Σκηνή  δεύτερη.

(στο ταμείο του σούπερ μάρκετ, 2 Φλεβάρη, έξω έχει μισό μέτρο χιόνι και συνεχίζει να χιονίζει.)

-         Τι σας χρωστάω;

-         Εννέα και δεκαοκτώ.

-         Ορίστε, δέκα και είκοσι.

-         Μισό λεπτό να σας δώσω τα ρέστα σας…(χαμογελάει),δεν είναι πολύ όμορφα έξω;(ρωτάει χωρίς να περιμένει απάντηση)…α ναι, είναι τόσο όμορφα έξω!...

******

Σκηνή τρίτη,(ίσως σήμερα.)

(θα χαθούμε στα χιόνια της γειτονιάς μας;)

Κατεβαίνει τα κάτασπρα σκαλιά,  σχεδόν μαντεύοντας το επόμενο, ώρα 8 το πρωΐ ενώ έχει προηγηθεί ολονύκτια χιονόπτωση. Είναι μια μαγεία όλο αυτό το χιόνι και το κυριότερο· συνεχίζει να χιονίζει. Μόνη της  είναι και μιλάει στο κινητό. Ψυχή ζώσα τριγύρω. Την ακούω από το ασφαλές σημείο της μισάνοιχτης μπαλκονόπορτας. Στην φωνή της  αναγνωρίζω μια παιδικότητα χαρούμενη, πράγμα  όχι και τόσο συνηθισμένο ειδικά τις μέρες ετούτες. Ετών, μεταξύ τριάντα και σαράντα, υπολογίζω.

-         Μαμά, περπατάω στο χιόνι, έχει πολύ χιόνι!

-         …..

-         Είμαι μόνη μου, κανείς δεν κυκλοφορεί πρώτη εγώ πατάω, το χιόνι μου φτάνει ως το γόνατο, είναι τόσο όμορφα…

-         …..

-         Τι θα πάθω καλέ μαμά, μην φοβάσαι, χιόνι είναι, στην πόλη βρίσκομαι, τι λες, είναι δυνατόν να χαθώ στα χιόνια της γειτονιάς μας;

  ******

[Κατεβαίνω κάτω…αλήθεια λέει, η μπότα μου βυθίζεται στο χιόνι και  εξαφανίζεται μέσα του, ναι το χιόνι φτάνει μέχρι το γόνατο…Μα να σας πω κάτι; Ποτέ η αυλή  δεν μου φάνηκε τόσο όμορφη όσο μέσα σε τούτο τον «χαλασμό»....!!!!!]

Παραμονή πρωτοχρονιάς

Νωρίς το βραδάκι άρχισε να χιονίζει. Το χιόνι έπεφτε πυκνό και αποφασισμένο. Και η γη, κουρασμένη από το κρύο, το δέχτηκε αδιαμαρτύρητα. .Πρώτα σκεπάστηκαν τα τζάμια των αυτοκινήτων και καθώς οι νιφάδες χορεύανε ένα φανταστικό χορό στα φώτα της πόλης σιγά-σιγά σκεπάζανε τα πάντα. Όσοι είχαν την τύχη να αποκοιμηθούνε κοιτάζοντας πίσω από τα τζάμια την χιονισμένη πολιτεία, ξύπνησαν με ένα ευτυχισμένο χαμόγελο στα χείλη τους.

 Το πρωΐ, το χιόνι άστραφτε καλωσυνάτα, σαν παιδί χαρούμενο που θέλει παιχνίδια. Η μέρα συγυρισμένη  και ντυμένη κάτασπρα, με μια ομίχλη στην σωστή της δόση, χαμογελούσε και αυτή. Οι άνθρωποι που ήταν εκείνη την ώρα έξω, ξεχάσανε για λίγο τα βάσανά τους και ξεσκονίσανε από μέσα τους το κομμάτι του εαυτού τους το γεμάτο αγάπη: «καλημέρα, χρόνια πολλά», λέγανε ο ένας στον άλλον και ας μην γνωρίζονταν καθόλου. 

Στα στενά δρομάκια τα παιδιά παίζανε χιονοπόλεμο και κάνανε χιονάνθρωπο. Τα μάγουλά τους βάφανε το άσπρο της μέρας με το κόκκινο της άφατης χαράς και ήτανε ένα θαύμα να τα χαζεύεις. Άντρες, συνήθως σκυθρωποί, δίνανε με αυθόρμητη συμπαράσταση την σκούπα τους στον ιδιοκτήτη του διπλανού αυτοκινήτου για να το καθαρίσει από το χιόνι, «καλή χρονιά να έχουμε γείτονα» εύχονταν ο ένας στον άλλον. 

Στο βάθος του ουρανού φάνηκε ένα χλωμό φως και ένα μικρούτσικο κομμάτι του από το πιο όμορφο γαλάζιο. Κάτω, η λίμνη έλαμπε παγωμένη με μια θαμπάδα εκπληκτική, καθώς την χάϊδευε η ομίχλη και την αποχαιρετούσε. Πολύ γρήγορα, βίαια σχεδόν, ξεπρόβαλε ό ήλιος,  ζεστός και αλαζόνας,  και το χιόνι άρχισε να λυώνει. Σαν να ξυπνούσαν από παραμύθι, όλα αρχίσανε να συνέρχονται. Οι νοικοκυρές θυμηθήκανε τις προετοιμασίες για την γιορτή, οι μανάδες μην κρυώσουν τα παιδάκια τους από τις ξάπλες στο χιόνι, τα πεύκα  να αφήσουνε  να πέσει από πάνω τους το άσπρο φορτίο  και  όλοι κλείσανε μέσα τους σαν θησαυρό τις χιονισμένες στιγμές που ζήσανε.

 Ήτανε παραμονή πρωτοχρονιάς και ήτανε μόλις χθες…Καλή χρονιά σε όλους μας.-

Κάτι σαν χριστουγεννιάτικη νοσταλγία·

Κάθομαι στα σκοτεινά και χαζεύω τις πολύχρωμες λάμψεις που κατά τακτά διαστήματα αναβοσβήνουν. Στα κλαράκια του χριστουγεννιάτικου δέντρου σκέψεις διάφορες κρέμονται. Με τα στολίδια του λογαριάζω· τα χρόνια που φύγανε. Ο χάρτινος Αϊ Βασίλης φτιαγμένος από χεράκι νηπιαγωγείου τριάντα χρόνια πριν. Αστράφτει το χρυσόχαρτο, και κρύβει κάπως το λερωμένο από σκόνη ετών βαμβάκι, που παριστάνει γενειάδα και μουστάκι. Αστράφτει στην μνήμη μου και το προσωπάκι που  το χάρισε λέγοντας το μοναδικό, «για σένα μαμά», μοναδικό σαν αίσθηση και συγκίνηση συνάμα. Από κάτω, η εύθραυστη θαλασσί μπάλα δεν έχει ζωγραφισμένο πάνω της μόνο το χιόνι. Καθρεφτίζεται μέσα της το πλήθος των ατόμων που χαρήκανε  στιγμές ευτυχίας  κάτω από συμβάν της γιορτής. Αποτυπώματα και ίχνη ανθρώπων που πια απουσιάζουν, έχουν προστεθεί σε εκείνα των άλλων, που εμφανίστηκαν αργότερα στην ιστορία της ζωής, και πήρανε την θέση τους στην καρδιά. Αυτήν, που σήμερα μετράει. Μετράει χρόνια, στιγμές, ανθρώπους. Προσπαθεί να κάνει την ζυγαριά να ισορροπήσει. Των ανθρώπων που χρειάζεται και των άλλων, που την χρειάζονται. Το πλήθος της μιας πλευράς συναγωνίζεται με το ελλειμματικό της άλλης. Αυτόματα το μυαλό αποφασίζει μικρές εκπτώσεις, έτσι τις βαφτίζει, που θεωρούνται  μάλλον αναγκαίες μέρες που είναι και  που όσο και αν την πληγώνουνε, όσο και αν θέλει να τις αγνοεί καταφέρνουνε το αποτέλεσμα που επιθυμεί. Ισορροπία. Η μουσική  που ακούγεται από το σιντί,  «τα μουσικά Χριστούγεννα του Ήχου» μια συλλογή  κομματιών  διαλεγμένων από την Λέσχη του δίσκου, δώρο  περιοδικού της εποχής, μου θυμίζει ξαφνικά σήμερα εκείνον που  απομακρύνθηκε από την  κοινή ζωή μας χωρίς να αφήσει ίχνη  να πληγώνουνε, λες και είχε έρθει μια ώρα κατάλληλη, μια ώρα αποφασισμένη  να αλλάξει ετούτο το κομμάτι της ζωής, που είχε γίνει πλήξη  και ανία, αυτό το ίδιο που έμοιαζε  σκεπασμένο με μια κρούστα λεπτή εχθρότητας και αδιαφορίας. Όλα αυτά μαζί και μπερδεμένα, να παραληρούν στο σκοτάδι του καναπέ και στο κατώφλι των Χριστουγέννων, με συντροφιά μια μοναξιά νοσταλγική και γλυκά  φωτισμένη με μικρές πολύχρωμες λάμψεις, σαν αστραπές που σκίζουν τον νου, ενώ έξω κρύο πολύ κάνει και το χιόνι έχει κρυσταλλώσει από την παγωνιά. 

Καλά Χριστούγεννα να έχουμε όλοι…