Γιαγιά Άννα την έλεγαν. Παιδιά, ποτέ της δεν απόκτησε και μάλλον καημό θα το είχε. Ο άντρας της ,όλη μέρα καφέδες έπινε και ρητόρευε συνεχώς Σημασία καμία δεν της έδινε, σαν να μην υπήρχε γιαυτόν. Την θυμάμαι λοιπόν, πρωί-πρωί να ανοίγει την αυλόπορτα και να μπαίνει στον κήπο μας. Έρχεται η «πορτοχαμπέρω»,άκουγα την μάνα μου να λέει. Πορτοχαμπέρω βέβαια δεν ήξερα τι σήμαινε, αργότερα έμαθα την έννοια της λέξης αυτής. Εκείνο που ήξερα πάντως ήτανε πως σαν φαινότανε, οι γυναίκες αλλάζανε συζήτηση, και τα πιο σημαντικά μυστικά που συζητούσανε, σταματάγανε να τα μελετάνε, γιατί ξέρανε πως στο επόμενο σπίτι που θα πήγαινε, «χαρτί και καλαμάρι» θα τα εξιστορούσε όλα. Η γιαγιά Άννα η καημένη, κακιά δεν ήτανε, επιπόλαια μονάχα, της ξεφεύγανε τα λόγια που άκουγε, και τάλεγε παντού, σαν να ήθελε με αυτό να γίνει σημαντική και σπουδαία, καθώς στην πολύ προσωπική της ζωή καθόλου σπουδαία ίσως δεν ένοιωθε και μάλλον, όλοι οι δικοί της (δεν ξέρω γιατί),την απορρίπτανε. Έτσι λοιπόν, κανείς την πόρτα του δεν της έκλεινε ποτέ, μα και ποτέ κανείς δεν την πολυεπιθυμούσε. Φοβότανε όλοι μην τους ξεφύγει κάτι πάνω στην κουβέντα. Εκείνη απτόητη, συνέχιζε τις επισκέψεις ολημερίς, από το πρωί ξεκινώντας, λες και έπαιρνε ζωή από τις ζωές των άλλων, γιατί δική της ζωή δεν είχε. Μόνος του μαγείρευε και μόνος του έτρωγε ο άντρας της. Η «πορτοχαμπέρω» μετέφερε τα νέα που μάθαινε από το ένα σπίτι στο άλλο, με μεγάλη ακρίβεια Λίγο αργότερα, της κολλήσανε άλλο παρατσούκλι: Πρακτορείο Ρώυτερ, την λέγανε και φτύνανε τον κόρφο τους….
…….
…σαν πέθανε ο άντρας της και έμεινε μόνη, δεν άλλαξε καθόλου το βιολί της, και συνέχισε τα ίδια, όπως τα ήξερε. Πέθανε μόνη της μια νύχτα και οι γείτονες, γρήγορα αντιληφθήκανε πως κάτι τρέχει, καθώς δεν εμφανίστηκε πρωί-πρωί .Την κηδέψανε χωρίς να την κλάψει κανείς ιδιαίτερα και την ξεχάσανε στα γρήγορα γιατί καθόλου μάλλον δεν τους έλειψε η γιαγιά Άννα, η επονομαζόμενη «πορτοχαμπέρω»…
Εσύ όμως δεν την ξέχασες και με τη σημερινή σου ανάρτηση έβαλες ένα ακόμα λιθαράκι στο πάζλ της μνήμης για ένα κόσμο που έφυγε ανεπιστρεπτί.
ΑπάντησηΔιαγραφήΞέρεις Λύκε,τα "τραύματα" και δή τα παιδικά δύσκολα ξεχνιούνται! Σαν τέτοιο το θυμάμαι και γω...
ΑπάντησηΔιαγραφήKάθε γειτονιά είχε την πορτοχαμπέρω της!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι εγώ θυμήθηκα τώρα την κυρά Ξένη, που μας ΄αφησε χρόνους το καλοκαίρι που πέρασε, που κι αυτή σα διάβανε το κατώφλι έφτυναν στον κόρφο τους οι νοικοκύρηδες γιατί ήταν γαλανομάτα και το ...μάτι της έπιανε αυτοστιγμή!
Μέχρι το τζαμάκι της σόμπας έσπασε μόλις είπε στη μαμά μου "τι ωραία σόμπα και πώς φαίνεται η φλόγα από το τζάμι" και δεν πρόλαβε να βγει από την πόρτα και το τζάμι κάνει τσαφ και γίνεται θρύψαλλα!!
Και δεν θα ξεχάσω που κάποιο απόγευμα που έφευγα τρέχοντας για το γραφείο ήρθε επίσκεψη και μου λέει :Εσύ όλο φεύγεις, κάτσε πια να σε δούμε... Και τόπε κι έγινε. Στα 50 μέτρα πέφτω στο πεζοδρόμιο φαρδιά πλατιά και σακατεύω γόνατα και καλσόν και τι νάκανα? Επέστρεψα! χαχαχα!!
Ο καθένας μας έχει να θυμάται και μια "περίεργη" και όχι τόσο επιθυμητή γειτόνισα...
χαχαχα!!!
Όμως είπαμε μετά θάνατον ο αποθανών δεδικαίωται
:)))
Ε,μωρε,κλειστές κοινωνίες ήτανε
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι από πορτοχαμπέρηδες πλήθος!
Τώρα μεταφέρθηκαν στα τηλεοπτικά κουσκουσάδιακα, έγιναν τιβι-χαμπέρηδες:)))
Ωραία λέξη και κείμενο στη γεια σου αγράμπελλη :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΓλυκύτατο...
ΑπάντησηΔιαγραφήμιαμ!
Το ξέρεις πώς τρελαίνομαι για τέτοιες ιστορίες...Για ις γιαγιάδες του τότε...
ΑπάντησηΔιαγραφήΦιλί γλυκό καρδιά μου....
με την απόδοση της ατεκνίας ως αμάρτημα, ο άντρας κάνει τον κόκορα λεκτικά, ώστε να αποδείξει έμμεσα πως δεν είναι τζούφιος, με τόσες παπαριές και ρητορείες στα καφενεία.
ΑπάντησηΔιαγραφήη γυναίκα πάλι, προσπαθώντας να εξασφαλίσει μια θέση στον ήλιο, που επειδή πρέπει να ντρέπεται που ο θεός δεν της έδωσε παιδί να δώσει στο γάμο της, απειλεί τους γείτονες με τη δική της τρέλα.
διεκδικεί μια θέση που δεν έχει.
μιλά για τους άλλους γιατί δεν έχει να ορμηνέψει κόρη
γιατί η απόρριψη που τρώει καθημερνά από το σύζυγο είναι έμπλεα πικρίας, αστοργίας, που οδηγεί στην 'αχρηστία'...
πόσες φορές η κακία είναι πονος...
πόσες φορές η δικαιοσύνη είναι άστοργη και είναι αναλγησία...
τόσες φορές όσες η δικαιοσύνη έχει γεμάτη τη ζυγαριά της με την εμπάθεια των άλλων...
γνώριζα κι εγώ μια τέτοια γυναίκα.
δεν είχαν παιδιά.
αυτός ακίνητος στην υπέροχη βεράντα του σπιιτιού με τα λουλούδια.
τον χαιρετούσες και δεν απαντούσε.
δίπλα του η κυρία σοφία.
με το χαμόγελο διαρκώς στα χείλη.
με την καλή κουβέντα. πάντα δίπλα στον αμίλητο. πάντα.
ο αμίλητος έφυγε πρώτος.
σιγά σιγά κι αθόρυβα, λίγα χρόνια μετά, έφυγε και η κυρία σοφία.
το κατάλαβα όταν είδα ότι ξεράθηκαν οι γλάστρες.
το λουλουδάκι της όμως φυτρώνει μέσα μου και με ρωτάει: 'εσύ, γιατί είσαι έτσι; δε με βλέπεις;'...
όμορφη ιστορία, γλυκόπικρα ειπωμένη και πραγματικά ειπωμένη.
την καλημέρα μου λουλουδάκι!
Αυτή η πορτοχαμπέρω, μεταφέροντας πληροφορίες και "πληροφορίες" από πόρτα σε πόρτα, πόσα δικά της όνειρα να ήθελε να κρύψει...
ΑπάντησηΔιαγραφήΌμορφη η ιστορία σου αγράμπελη και όμορφα δοσμένη.
Καλό σου απόγευμα
marianaonice,
ΑπάντησηΔιαγραφήΕιδες, πως έτσι από το πουθενά σχεδόν,έρχονται στον νου κάτι αναμνήσεις για ανθρώπους που στιγμές μόνο απασχολήσανε την σκέψη σου! Και είναι τόσο ζωντανές σχεδόν τωρινές τις νοιώθω...
Καλό ξημέρωμα!
Vad,
ΑπάντησηΔιαγραφήΔηλαδή τι...θες να πείς πως δεν υπάρχουνε "πορτοχαμπέρηδες" σήμερα?
:))
(για ψάξε γύρω σου!)
roula karamitrou,
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό νάχεις...ευχαριστώ!
Μαύρος Γάτος,
ΑπάντησηΔιαγραφήχαμογελαστό μου φάνηκε το νιάου...
:))
Δήμητρα,
ΑπάντησηΔιαγραφήΘυμάμαι και τις δικές σου Δήμητρούλα μου,και το πόσο τις αγαπούσα κάθε που τις θύμιζες!
Φιλί...
Ελένη μου,
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυχνά συμβαίνει το σχόλιο να είναι τόσο υπέροχο που του αξίζει να αντικαταστήσει την ίδια την ανάρτηση...Υπέροχη σκέψη,ευαίσθητη (πολύ) η προσέγγιση σου ,έτσι και αλλιώς...
Καληνύχτα!
Sotiris Kanell.,
ΑπάντησηΔιαγραφήΊσως και νάναι έτσι που τα λες...Για τα όνειρα της...
:))
Πωπω, άρωμα χωριού μου έφερες, γραφικές φιγούρες που σαν να μην υπάρχουν πια. Στην πόλη, που;
ΑπάντησηΔιαγραφήΤην καλημέρα μου!
Είμαι σίγουρη οτι τις ιστορίες δεν τις μετέφερε αυτούσιες απο σπίτι σε σπίτι αλλά προσταφαιρούσε κάθε φορά ότι της άρεσε, ναι;
ΑπάντησηΔιαγραφήΜωρε σαν να την γνώρισα στα παραμύθια μου την πορτοχαμπέρω σου Αγράμπελή μου!
Φιλιά
είναι γνωστή η πορτοχαμπέρω !!γενικά... μπορεί να έχει αλλάξει ρούχα... στυλάκι.... ώρες επισκέψεων... αλλά ζεί πάντα κάπου δίπλα μας... όπου να΄ναι θα μας βρεί, ποιός ξέρει μπορεί μερικές φορές να μας φανεί και χρήσιμη ;-) αγραμπελλάκι μου ευχαριστώ που για άλλη μια φορά μου ξεσκόνισες την μνήμη!
ΑπάντησηΔιαγραφή"Εκείνη απτόητη, συνέχιζε τις επισκέψεις ολημερίς, από το πρωί ξεκινώντας, λες και έπαιρνε ζωή από τις ζωές των άλλων, γιατί δική της ζωή δεν είχε."
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε αυτή τη φράση βρίσκεται η ουσία του χαρακτήρα, που τόσο όμορφα περιγράφεις. Όπως οι βδέλες που ζουν από το αίμα των άλλων, γιατί αλλιώς θα πεθάνουν. Δεν μπορείς να τις κατηγορήσεις, είναι στη φύση τους. Έτσι και η πορτοχαμπέρω, το έκανε αυτό χωρίς να αντιλαμβάνεται αν κάνει κακό σε κάποιον, ήταν στη φύση της.
Για τη γραφή σου έχω να πω ότι είναι εξαιρετικά εστιασμένη στο θέμα της, χωρίς περιττά στολίδια και έχει τη γλυκύτητα και τη νοσταλγία που της πρέπει. Να διηγείσαι συχνότερα ιστορίες!
librarian,
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι που η κοινωνία μας πια είναι τόσο αποξενωμένη...Για να υπάρχει "πορτοχαμπέρω" σήμερα με την μορφή της δικής μου,χρειάζονται πόρτες ανοιχτές,και άνθρωποι διαθέσιμοι να ακούσουν...Μπορεί να την νοσταλγούν ακόμη και στα χωριά αυτήν την ανάμνηση.
Φιλί..
Μαίρη Σάββα,
ΑπάντησηΔιαγραφήΜα ναι! φυσικά και προσέθετε "σάλτσες" φαντάζομαι, κατά την βούλησή της!
:)))
(χωρίς καθόλου να αναρωτιέται...)
Ανώνυμος,
ΑπάντησηΔιαγραφήχαμογελώ διαβάζοντας το σχόλιό σου,και μούρχονται πολλά στον νου από όσα σήμερα "αντικαθιστούν" την (ίσως και χρήσιμη)φιγούρα αυτήν σήμερα!
Τα φιλιά μου :)
Κούκε,
ΑπάντησηΔιαγραφήαν το κείμενό μου αξίζει τόσο ώστε να σταθεί κανείς και να το επαινέσει,χαίρομαι πολύ και σ' ευχαριστώ ιδιαίτερα.Και πιστεύω πως χωρίς αναγνώστες,δύσκολα τα κείμενα παίρνουν ζωή...Χρειάζονται αναγνώστες και τότε ναι μιλάνε,τραγουδάνε,ψιθυρίζουνε,ουρλιάζουνε...
Φιλί;