«Θα μπορούσες να ζήσεις χωρίς εμένα;» τον ρώτησα. Η ερώτηση
τον αιφνιδίασε· προσπάθησε να κερδίσει χρόνο. «στην παρούσα φάση, δεν νομίζω» απάντησε
μετά από σύντομη σκέψη. Γέλασα για να σπάσω την αιχμηρότητα της στιγμής· «βρε
κουτό, μη μασάς, ξέρω πως δεν μπορείς να ζήσεις χωρίς εμένα». Με κοίταξε στα μάτια
σοβαρά. Δεν μίλησε παρά μόνο όταν χαμήλωσα τα δικά μου, «στην υγειά σου», τσούγκρισε
το ποτήρι του στο δικό μου. Το κρασί είχε την γεύση της γλώσσας του και του
σπασμένου γυαλιού, ανάμεικτου με αίμα.
