vale-ντινου

«Θα μπορούσες να ζήσεις χωρίς εμένα;» τον ρώτησα. Η ερώτηση τον αιφνιδίασε· προσπάθησε να κερδίσει χρόνο. «στην παρούσα φάση, δεν νομίζω» απάντησε μετά από σύντομη σκέψη. Γέλασα για να σπάσω την αιχμηρότητα της στιγμής· «βρε κουτό, μη μασάς, ξέρω πως δεν μπορείς να ζήσεις χωρίς εμένα». Με κοίταξε στα μάτια σοβαρά. Δεν μίλησε παρά μόνο όταν χαμήλωσα τα δικά μου, «στην υγειά σου», τσούγκρισε το ποτήρι του στο δικό μου. Το κρασί είχε την γεύση της γλώσσας του και του σπασμένου γυαλιού, ανάμεικτου με αίμα.

είναι τόσο όμορφα έξω...

Σκηνή πρώτη.

(ένα λάθος νούμερο και να το απρόοπτο, 1 Φλεβάρη, μια μέρα χωρίς χιόνι)

- Καλημέρα κ. Κώστα, είμαι η Ντίνα. από Καστοριά…

- ……

-  Ναι; με ακούτε;

-  Σας ακούω, αλλά δεν είμαι ο Κώστας, ο Τάσος είμαι και είμαι στην Αθήνα… (η  φωνή ακούγεται χαμογελαστή και χαρούμενη)
-  Συγνώμη, με συγχωρείτε λάθος…

-  Δεν πειράζει, καλό μήνα, χιονίζει εδώ…J

-  Χιονίζει; σας ακούω πολύ χαρούμενο..

-   Ναι!...συμβαίνει τόσο σπάνια…και είναι τόσο όμορφα…τόσο όμορφα!

 ******

Σκηνή  δεύτερη.

(στο ταμείο του σούπερ μάρκετ, 2 Φλεβάρη, έξω έχει μισό μέτρο χιόνι και συνεχίζει να χιονίζει.)

-         Τι σας χρωστάω;

-         Εννέα και δεκαοκτώ.

-         Ορίστε, δέκα και είκοσι.

-         Μισό λεπτό να σας δώσω τα ρέστα σας…(χαμογελάει),δεν είναι πολύ όμορφα έξω;(ρωτάει χωρίς να περιμένει απάντηση)…α ναι, είναι τόσο όμορφα έξω!...

******

Σκηνή τρίτη,(ίσως σήμερα.)

(θα χαθούμε στα χιόνια της γειτονιάς μας;)

Κατεβαίνει τα κάτασπρα σκαλιά,  σχεδόν μαντεύοντας το επόμενο, ώρα 8 το πρωΐ ενώ έχει προηγηθεί ολονύκτια χιονόπτωση. Είναι μια μαγεία όλο αυτό το χιόνι και το κυριότερο· συνεχίζει να χιονίζει. Μόνη της  είναι και μιλάει στο κινητό. Ψυχή ζώσα τριγύρω. Την ακούω από το ασφαλές σημείο της μισάνοιχτης μπαλκονόπορτας. Στην φωνή της  αναγνωρίζω μια παιδικότητα χαρούμενη, πράγμα  όχι και τόσο συνηθισμένο ειδικά τις μέρες ετούτες. Ετών, μεταξύ τριάντα και σαράντα, υπολογίζω.

-         Μαμά, περπατάω στο χιόνι, έχει πολύ χιόνι!

-         …..

-         Είμαι μόνη μου, κανείς δεν κυκλοφορεί πρώτη εγώ πατάω, το χιόνι μου φτάνει ως το γόνατο, είναι τόσο όμορφα…

-         …..

-         Τι θα πάθω καλέ μαμά, μην φοβάσαι, χιόνι είναι, στην πόλη βρίσκομαι, τι λες, είναι δυνατόν να χαθώ στα χιόνια της γειτονιάς μας;

  ******

[Κατεβαίνω κάτω…αλήθεια λέει, η μπότα μου βυθίζεται στο χιόνι και  εξαφανίζεται μέσα του, ναι το χιόνι φτάνει μέχρι το γόνατο…Μα να σας πω κάτι; Ποτέ η αυλή  δεν μου φάνηκε τόσο όμορφη όσο μέσα σε τούτο τον «χαλασμό»....!!!!!]

Παραμονή πρωτοχρονιάς

Νωρίς το βραδάκι άρχισε να χιονίζει. Το χιόνι έπεφτε πυκνό και αποφασισμένο. Και η γη, κουρασμένη από το κρύο, το δέχτηκε αδιαμαρτύρητα. .Πρώτα σκεπάστηκαν τα τζάμια των αυτοκινήτων και καθώς οι νιφάδες χορεύανε ένα φανταστικό χορό στα φώτα της πόλης σιγά-σιγά σκεπάζανε τα πάντα. Όσοι είχαν την τύχη να αποκοιμηθούνε κοιτάζοντας πίσω από τα τζάμια την χιονισμένη πολιτεία, ξύπνησαν με ένα ευτυχισμένο χαμόγελο στα χείλη τους.

 Το πρωΐ, το χιόνι άστραφτε καλωσυνάτα, σαν παιδί χαρούμενο που θέλει παιχνίδια. Η μέρα συγυρισμένη  και ντυμένη κάτασπρα, με μια ομίχλη στην σωστή της δόση, χαμογελούσε και αυτή. Οι άνθρωποι που ήταν εκείνη την ώρα έξω, ξεχάσανε για λίγο τα βάσανά τους και ξεσκονίσανε από μέσα τους το κομμάτι του εαυτού τους το γεμάτο αγάπη: «καλημέρα, χρόνια πολλά», λέγανε ο ένας στον άλλον και ας μην γνωρίζονταν καθόλου. 

Στα στενά δρομάκια τα παιδιά παίζανε χιονοπόλεμο και κάνανε χιονάνθρωπο. Τα μάγουλά τους βάφανε το άσπρο της μέρας με το κόκκινο της άφατης χαράς και ήτανε ένα θαύμα να τα χαζεύεις. Άντρες, συνήθως σκυθρωποί, δίνανε με αυθόρμητη συμπαράσταση την σκούπα τους στον ιδιοκτήτη του διπλανού αυτοκινήτου για να το καθαρίσει από το χιόνι, «καλή χρονιά να έχουμε γείτονα» εύχονταν ο ένας στον άλλον. 

Στο βάθος του ουρανού φάνηκε ένα χλωμό φως και ένα μικρούτσικο κομμάτι του από το πιο όμορφο γαλάζιο. Κάτω, η λίμνη έλαμπε παγωμένη με μια θαμπάδα εκπληκτική, καθώς την χάϊδευε η ομίχλη και την αποχαιρετούσε. Πολύ γρήγορα, βίαια σχεδόν, ξεπρόβαλε ό ήλιος,  ζεστός και αλαζόνας,  και το χιόνι άρχισε να λυώνει. Σαν να ξυπνούσαν από παραμύθι, όλα αρχίσανε να συνέρχονται. Οι νοικοκυρές θυμηθήκανε τις προετοιμασίες για την γιορτή, οι μανάδες μην κρυώσουν τα παιδάκια τους από τις ξάπλες στο χιόνι, τα πεύκα  να αφήσουνε  να πέσει από πάνω τους το άσπρο φορτίο  και  όλοι κλείσανε μέσα τους σαν θησαυρό τις χιονισμένες στιγμές που ζήσανε.

 Ήτανε παραμονή πρωτοχρονιάς και ήτανε μόλις χθες…Καλή χρονιά σε όλους μας.-

Κάτι σαν χριστουγεννιάτικη νοσταλγία·

Κάθομαι στα σκοτεινά και χαζεύω τις πολύχρωμες λάμψεις που κατά τακτά διαστήματα αναβοσβήνουν. Στα κλαράκια του χριστουγεννιάτικου δέντρου σκέψεις διάφορες κρέμονται. Με τα στολίδια του λογαριάζω· τα χρόνια που φύγανε. Ο χάρτινος Αϊ Βασίλης φτιαγμένος από χεράκι νηπιαγωγείου τριάντα χρόνια πριν. Αστράφτει το χρυσόχαρτο, και κρύβει κάπως το λερωμένο από σκόνη ετών βαμβάκι, που παριστάνει γενειάδα και μουστάκι. Αστράφτει στην μνήμη μου και το προσωπάκι που  το χάρισε λέγοντας το μοναδικό, «για σένα μαμά», μοναδικό σαν αίσθηση και συγκίνηση συνάμα. Από κάτω, η εύθραυστη θαλασσί μπάλα δεν έχει ζωγραφισμένο πάνω της μόνο το χιόνι. Καθρεφτίζεται μέσα της το πλήθος των ατόμων που χαρήκανε  στιγμές ευτυχίας  κάτω από συμβάν της γιορτής. Αποτυπώματα και ίχνη ανθρώπων που πια απουσιάζουν, έχουν προστεθεί σε εκείνα των άλλων, που εμφανίστηκαν αργότερα στην ιστορία της ζωής, και πήρανε την θέση τους στην καρδιά. Αυτήν, που σήμερα μετράει. Μετράει χρόνια, στιγμές, ανθρώπους. Προσπαθεί να κάνει την ζυγαριά να ισορροπήσει. Των ανθρώπων που χρειάζεται και των άλλων, που την χρειάζονται. Το πλήθος της μιας πλευράς συναγωνίζεται με το ελλειμματικό της άλλης. Αυτόματα το μυαλό αποφασίζει μικρές εκπτώσεις, έτσι τις βαφτίζει, που θεωρούνται  μάλλον αναγκαίες μέρες που είναι και  που όσο και αν την πληγώνουνε, όσο και αν θέλει να τις αγνοεί καταφέρνουνε το αποτέλεσμα που επιθυμεί. Ισορροπία. Η μουσική  που ακούγεται από το σιντί,  «τα μουσικά Χριστούγεννα του Ήχου» μια συλλογή  κομματιών  διαλεγμένων από την Λέσχη του δίσκου, δώρο  περιοδικού της εποχής, μου θυμίζει ξαφνικά σήμερα εκείνον που  απομακρύνθηκε από την  κοινή ζωή μας χωρίς να αφήσει ίχνη  να πληγώνουνε, λες και είχε έρθει μια ώρα κατάλληλη, μια ώρα αποφασισμένη  να αλλάξει ετούτο το κομμάτι της ζωής, που είχε γίνει πλήξη  και ανία, αυτό το ίδιο που έμοιαζε  σκεπασμένο με μια κρούστα λεπτή εχθρότητας και αδιαφορίας. Όλα αυτά μαζί και μπερδεμένα, να παραληρούν στο σκοτάδι του καναπέ και στο κατώφλι των Χριστουγέννων, με συντροφιά μια μοναξιά νοσταλγική και γλυκά  φωτισμένη με μικρές πολύχρωμες λάμψεις, σαν αστραπές που σκίζουν τον νου, ενώ έξω κρύο πολύ κάνει και το χιόνι έχει κρυσταλλώσει από την παγωνιά. 

Καλά Χριστούγεννα να έχουμε όλοι…

Tell Me About YourSelf AwarD :)

Κάτι με ξυπνάει. Δεν είναι το ξυπνητήρι ο θόρυβος έρχεται από το ταβάνι. Σκεπάζω με το μαξιλάρι τα αυτιά μου και μέσα μου βρίζω. Μόλις ανοίξω τα μάτια μου θα βρίσω και από έξω μου. Τους από πάνω, που τριάντα τόσα χρόνια αγνοούν την κατάσταση «κάνω ησυχία γιατί από κάτω δεν κοιμούνται ζώα».Τελεία. Ξανά χάνομαι σε μια κατάσταση μισούπνι θα την έλεγα. Δεν θέλω να σηκωθώ, μου αρέσει το πρωινό χουζούρι. Από τις γρίλιες της μπαλκονόπορτας το φως που μπαίνει είναι λιγοστό, πράγμα που δηλώνει πως έξω έχει συννεφιά. Γυρίζω μπρούμυτα, ο από πάνω θόρυβος έχει κοπάσει, νοιώθω όμορφα σε αυτήν την πρωινή ησυχία, χαζεύω λιγάκι στις σκέψεις μου κάτι χάνω κάτι βρίσκω….Όταν ξανά-ξυπνάω είναι δέκα περασμένες.

*

Φοράω ένα πλεκτό φαρδύ άνετο φόρεμα. Δεν αντέχω σήμερα ρούχα που με πιέζουν. Παράφαγα χθες βράδυ και νοιώθω άσχημα κυρίως με τις τύψεις μου. Εδώ και τρία χρόνια οι υποσχέσεις για αδυνάτισμα πηγαινοέρχονται χωρίς αποτέλεσμα. Μου φαίνεται πως στο δεύτερο μισό της ζωής μου, όσα λένε και κυρίως γράφουνε οι αστρολόγοι για την λαιμαργία του Ταύρου, γίνονται σιγά-σιγά μια ανεπίστρεπτη πραγματικότητα. «Ευτυχώς δεν μου λείπει το γνώθι σαυτόν», παρηγοριέμαι  και διώχνω γρήγορα την σκέψη  «καλό θάτανε να περπατούσες λίγο παραπάνω κοπελιά».

*

Κατεβαίνω τα σκαλιά του πατρικού μου. Στα αυτιά μου ακόμα αντηχούν οι κοριτσίστικες φωνές και οι διαξιφισμοί με τον πατέρα τους. «Εφηβεία, άστα να πάνε», αποφεύγω να σκεφτώ περισσότερο. Ένας κρύος αλλά καθαρός αέρας μου αλλάζει την διάθεση. Τα κλαδιά των δέντρων σχεδόν ακουμπάνε στο νερό με το δυνατό φύσημα του αέρα. Παντού κυριαρχεί το φθινόπωρο. Πορτοκαλί χρώμα, ζεστό και απόλυτο. Τα πεσμένα φύλλα και η εικόνα τους, με προκαλούν και η ομορφιά τους με πονάει. Κατεβαίνω από το αυτοκίνητο και δεν ξέρω στ’ αλήθεια τι να πρώτο-φωτογραφίσω. Όταν γυρίζω στο σπίτι μου είμαι  ικανοποιημένη και εγώ και η φωτογραφική μου μηχανή.

*

Το τηλέφωνο χτυπάει. Είναι κάτι που πάντα  μου ήταν ευχάριστο. Μου αρέσει αυτός ο τρόπος επικοινωνίας, αγαπώ την φωνή που έρχεται μέσα από τα σύρματα  της συσκευής. Ανιχνεύω συναισθήματα και διαθέσεις με τις εναλλαγές της, και είναι σαν να αναγνωρίζω σε αυτήν ιδιότητες παρόμοιες με αυτές του βλέμματος. «Ευτυχώς που ακόμα δεν υπάρχει αισθητικός που να διορθώνει βλέμμα και φωνή», σκέφτομαι και χαμογελάω καθώς σηκώνω το ακουστικό.

*

«Μου ήρθε μια χαρά Ντι μόλις σε είδα». Μιλάει χαριτωμένα και το ξέρει. Είναι μόλις τρία και μισό χρονών, είναι ο κόσμος ολόκληρος και επίσης το ξέρει. Είναι ευτυχώς ένα ευτυχισμένο παιδί, έτσι όπως αξίζει να είναι όλα τα παιδιά του κόσμου. Και εγώ  εξ αιτίας της ευχαριστώ μέσα μου το εκείνον τον Θεό  που με έκανε ικανή να αγαπάω έτσι δυνατά αυτήν την ομορφιά, την ομορφιά της αγάπης…

Με κάλεσε η Στέλλα, να μιλήσω για μένα, μέσα από ένα μπλογοπαίχνιδο.

Να τα και τα τρία…

Φθινόπωρο ήτανε και τότε, Τρία χρόνια πριν. Σκέφτομαι πως   θα πρέπει να ομολογήσω και να παραδεχτώ, πως μερικά από τα πιο όμορφα της ζωής μου τα χρωστάω σε τούτη την εποχή. Το μπλογκάκι μου είναι ένα από αυτά. Βεβαίως και θα συμφωνήσω με τους σκεπτικιστές φίλους μου πως στο πλήρωμα του χρόνου, ο αρχικός ενθουσιασμός καταλαγιάζει και το ραντεβού με την απομυθοποίηση είναι συγκεκριμένο και βέβαιο. Σαν τον έρωτα, που λένε πως κρατάει τρία χρόνια μόνο. Αν σ αυτό το διάστημα καταφέρεις να αποσπάσεις από την κατάσταση το μάξιμουμ των δυνατοτήτων της, τότε είσαι και κερδισμένος και τυχερός. Στην επόμενη φάση τι θα συμβεί, μόνο ο θεός του μπλόγκερ (ή του έρωτα) ίσως ξέρει. Μέσα σ αυτήν την εικονική ζωή, που δεν έχει σε τίποτα να ζηλέψει από την άλλη, παραμένουμε νοσταλγοί του ιδανικού και ετούτη η ουτοπία μας πληγώνει, καθώς συχνά ξεχνάμε πως απλά το ιδανικό, δεν υπάρχει. Οι ενθουσιασμοί διαδέχονται τις απογοητεύσεις και οι χαρές τις  πίκρες όπως ακριβώς και στην καθημερινότητά μας.

Χρωστάω πολλά σε τούτη την σελίδα. Με πήρε και με σήκωσε και μου άλλαξε συνήθειες και αγάπες. Γνώρισα μέσα από εδώ κομμάτια της ψυχής μου που δεν ήξερα καν πως υπάρχουν. Λέξεις ανθρώπων καταπληκτικών. Ο κόσμος τους με μαγεύει και με συγκλονίζει, με θυμώνει πολλές φορές, μα ποτέ δεν με κάνει να πλήττω…

Να το τελειώσω εδώ το σημερινό. Λουλούδι  με χρώμα άλικο και  εκτυφλωτικό σαν το φθινόπωρο θα συνοδέψει για μια ακόμη φορά  την ανάρτησή μου, για να μου (μας) υπενθυμίσει  πως ακόμα και μέσα σε τούτη την γκρίζα εποχή, η ζωή είναι ωραία, και  πως ετούτη η ομορφιά χαρίζεται μέσα από μικρές χαρές,  να, σαν τον ήλιο τον σημερινό και το γαλάζιο χρώμα του ελληνικού ουρανού…

(Τίτλος): « Τι θα κάνουμε;»

Ξέρω τι θα κάνω. Μου το είπε η μητέρα μου, χωρίς να το ξέρει, όταν μου έλεγε ιστορίες από τα χρόνια του πολέμου. Όταν λέει, μάθανε πως πλησιάζουν τα αεροπλάνα των Γερμανών να βομβαρδίσουν το χωριό, φύγανε άρον-άρον και κρυφτήκανε στις σπηλιές του απέναντι βουνού. Από εκεί, βλέπανε τις βόμβες να πέφτουν και τις εκρήξεις να τινάζουν πέτρες, χώμα και ανθρώπινα μέλη (όσων αγνοήσανε τον κίνδυνο) στον αέρα. Αργότερα, ήρθαν οι Γερμανοί στρατιώτες και κάψανε ό,τι είχε απομείνει. Όσοι προστατέψανε τους εαυτούς τους στα βράχια του βουνού, σωθήκανε. Με το που πέρασε το κακό, γυρίσανε πίσω και κουτσά στραβά ξαναχτίσανε από την αρχή όσα τους είχε αφαιρέσει ο επιδρομέας. Με πείσμα, με το οποίο τους είχε οπλίσει το μίσος του πολέμου, ξεμπερδέψανε με τον εχθρό. (Με τον αδερφό τα βρήκανε σκούρα, αλλά αυτό είναι «αλλουνού παπά ευαγγέλιο»…)

Έτσι που λέτε και εγώ. Κρύβομαι στην «σπηλιά» μου και περιμένω. Εκεί, δεν υπάρχει τηλεόραση, ούτε ειδήσεις. Ραδιόφωνο μοναχά και τραγουδάκια της αρεσκείας μου. Ιστορίες, μου λένε οι ταινίες και τα βιβλία. Από τις εφημερίδες, διαβάζω μόνο τα ζώδια, άντε και καμία είδηση από αυτές που γουστάρω, του «πολιτισμού» που λένε. Μην σκάτε, μαθαίνω τι γίνεται παραέξω, αυτό δεν γίνεται να το γλυτώσω, οι φωνές αυτές είναι τόσο δυνατές που αν και συγκεχυμένα πιάνω την κεντρική ιδέα, και ίσως να είναι και το μόνο που μου χρειάζομαι. Στο ίντερνετ πάλι, προτιμώ αναγνώσεις και συζητήσεις που διακρίνονται για το χιούμορ και την ευφυΐα τους. Έ, καλά, ξεφεύγω καμμιά φορά και χωρίς να το καταλάβω διολισθαίνω στον κατήφορο της  ενημέρωσης. Τότε είναι που χάνω τον ύπνο μου, όλη νύχτα στριφογυρίζω στο στρώμα μου σαν κολασμένη και την άλλη μέρα είμαι μια στρίντζω και μισή. Γι’ αυτό και έχω απαγορέψει αυτές τις κουβέντες. «Στο τίμιο σπίτι μου», (και εννοώ την «σπηλιά μου»), απαγορεύονται οι άσεμνες συζητήσεις», προστάζω. Το «δόγμα του σοκ », εμένα δεν θέλω να με παραλύσει. Θα τρώω λίγο, θα κοιμάμαι πολύ, θα κρύβομαι σε ζεστές αγκαλιές, θα αγκαλιάζω και εγώ σφιχτά, θα απαγορεύω τα όνειρα και θα περιμένω…Κάποια στιγμή (δεν μπορεί!) θάρθει και η ώρα μου! Και τότε….ω τότε…(SOS…αυτό, πως το ξέχασα;…έχω μπλοκάρει τα όνειρα προς το παρόν…)