Κάτι με ξυπνάει. Δεν είναι το ξυπνητήρι ο θόρυβος έρχεται από το ταβάνι. Σκεπάζω με το μαξιλάρι τα αυτιά μου και μέσα μου βρίζω. Μόλις ανοίξω τα μάτια μου θα βρίσω και από έξω μου. Τους από πάνω, που τριάντα τόσα χρόνια αγνοούν την κατάσταση «κάνω ησυχία γιατί από κάτω δεν κοιμούνται ζώα».Τελεία. Ξανά χάνομαι σε μια κατάσταση μισούπνι θα την έλεγα. Δεν θέλω να σηκωθώ, μου αρέσει το πρωινό χουζούρι. Από τις γρίλιες της μπαλκονόπορτας το φως που μπαίνει είναι λιγοστό, πράγμα που δηλώνει πως έξω έχει συννεφιά. Γυρίζω μπρούμυτα, ο από πάνω θόρυβος έχει κοπάσει, νοιώθω όμορφα σε αυτήν την πρωινή ησυχία, χαζεύω λιγάκι στις σκέψεις μου κάτι χάνω κάτι βρίσκω….Όταν ξανά-ξυπνάω είναι δέκα περασμένες.
*
Φοράω ένα πλεκτό φαρδύ άνετο φόρεμα. Δεν αντέχω σήμερα ρούχα που με πιέζουν. Παράφαγα χθες βράδυ και νοιώθω άσχημα κυρίως με τις τύψεις μου. Εδώ και τρία χρόνια οι υποσχέσεις για αδυνάτισμα πηγαινοέρχονται χωρίς αποτέλεσμα. Μου φαίνεται πως στο δεύτερο μισό της ζωής μου, όσα λένε και κυρίως γράφουνε οι αστρολόγοι για την λαιμαργία του Ταύρου, γίνονται σιγά-σιγά μια ανεπίστρεπτη πραγματικότητα. «Ευτυχώς δεν μου λείπει το γνώθι σαυτόν», παρηγοριέμαι και διώχνω γρήγορα την σκέψη «καλό θάτανε να περπατούσες λίγο παραπάνω κοπελιά».
*
Κατεβαίνω τα σκαλιά του πατρικού μου. Στα αυτιά μου ακόμα αντηχούν οι κοριτσίστικες φωνές και οι διαξιφισμοί με τον πατέρα τους. «Εφηβεία, άστα να πάνε», αποφεύγω να σκεφτώ περισσότερο. Ένας κρύος αλλά καθαρός αέρας μου αλλάζει την διάθεση. Τα κλαδιά των δέντρων σχεδόν ακουμπάνε στο νερό με το δυνατό φύσημα του αέρα. Παντού κυριαρχεί το φθινόπωρο. Πορτοκαλί χρώμα, ζεστό και απόλυτο. Τα πεσμένα φύλλα και η εικόνα τους, με προκαλούν και η ομορφιά τους με πονάει. Κατεβαίνω από το αυτοκίνητο και δεν ξέρω στ’ αλήθεια τι να πρώτο-φωτογραφίσω. Όταν γυρίζω στο σπίτι μου είμαι ικανοποιημένη και εγώ και η φωτογραφική μου μηχανή.
*
Το τηλέφωνο χτυπάει. Είναι κάτι που πάντα μου ήταν ευχάριστο. Μου αρέσει αυτός ο τρόπος επικοινωνίας, αγαπώ την φωνή που έρχεται μέσα από τα σύρματα της συσκευής. Ανιχνεύω συναισθήματα και διαθέσεις με τις εναλλαγές της, και είναι σαν να αναγνωρίζω σε αυτήν ιδιότητες παρόμοιες με αυτές του βλέμματος. «Ευτυχώς που ακόμα δεν υπάρχει αισθητικός που να διορθώνει βλέμμα και φωνή», σκέφτομαι και χαμογελάω καθώς σηκώνω το ακουστικό.
*
«Μου ήρθε μια χαρά Ντι μόλις σε είδα». Μιλάει χαριτωμένα και το ξέρει. Είναι μόλις τρία και μισό χρονών, είναι ο κόσμος ολόκληρος και επίσης το ξέρει. Είναι ευτυχώς ένα ευτυχισμένο παιδί, έτσι όπως αξίζει να είναι όλα τα παιδιά του κόσμου. Και εγώ εξ αιτίας της ευχαριστώ μέσα μου το εκείνον τον Θεό που με έκανε ικανή να αγαπάω έτσι δυνατά αυτήν την ομορφιά, την ομορφιά της αγάπης…
Με κάλεσε η Στέλλα, να μιλήσω για μένα, μέσα από ένα μπλογοπαίχνιδο.
Δηλαδή αν κατάλαβα καλά αν δεν σ' ενοχλούσαν οι απο πάνω θα ξύπναγες μετά τις 12!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠου είσαι Άντα να δεις τι μαθαίνει κανείς παίζοντας.
Και γω νόμιζα πως ειχε ποντικια το ταβανι:)
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα:)
Ούτε μιλημένοι νάσασταν!
ΑπάντησηΔιαγραφή:))
Βασίλη,Λύκε ΚΑΛΗΜΕΡΑ:))
«Ευτυχώς που ακόμα δεν υπάρχει αισθητικός που να διορθώνει βλέμμα και φωνή».....την ομορφιά της αγάπης "
ΑπάντησηΔιαγραφήόλο το κείμενο μου άρεσε ! κόλλησα περισσότερο σε αυτά τα δύο προς το τέλος :)
α ! ευτυχώς που δε μένω απο πάνω , υποψιάζομαι οτι η φιλία μας θα άρχιζε μετά απο παρατήρηση θορύβου , που εγώ θα σε κοίταζα σα χάνος .....με το ύφος , ωχ , ξέρω φταίω , ωχ ...την κάτσαμε τη βάρκα :)))κι εσύ θα έτρεχες να με φωτογραφίσεις ! το ύφος της βρεγμένης γάτας :)))
:)) φιλάκια !!!!!!
Ποδονίφτης,
ΑπάντησηΔιαγραφήKόλλησες στα αγαπημένα μου σημεία!Τυχαίο; Δεν νομίζω:))))
(γέλασα τόσο με το που θα σε είχα συγκάτοικο στο αποπάν,χαχαχαχα! Για σκέψου....Φιλιά κούκλα μου:))
κλαίω.... σαν δεν ντρέπεσαι ... καλημέρα.... ξ ❤
ΑπάντησηΔιαγραφήΑχ η στιγμή της ξεγνοιασιας που αρπάζεις τη φωτογραφική μηχανή και πετάγεσαι στη φύση για να αποτυπώσεις αυτό που ακόμη δεν ξέρεις, δεν είδες. Μαγική η έλξη με την έκπληξη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟσο για τις δίαιτες, δεν ωφελούν γιατί προσπαθούν να σε πάρουν απο τη μαγεία της παρορμητικότητας και της ευχαρίστησης, να σε βάλουν σε ένα κουτάκι εγκράτειας και ενοχών. Οταν προηγείται ένα ευχάριστο γεύμα, η επόμενη μέρα είναι μέσ' τη χαρά.
Άσε, άσε...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι εγώ παράφαγα χτες βράδυ, και παρατρώω καθημερινών και ανελλειπώς, και θα έπρεπε να περπατάω αλλά... :/
Ζώ ένα δράμα... έλα να το ζήσουμε μαζί!
(Όχι, δεν είμαι ταύρος, σκορπιός μου λένε είμαι :p)
ξ,
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαθόλου.Δεν ντρέπομαι.
:)))
Μαρίνα,
ΑπάντησηΔιαγραφήομοιοπαθής και εσύ,το ξέρω!Μεγάλη αγάπη η φωτογραφία τι να λέμε τώρα:))
καλησπέρα!
Καμηλιέρη,
ΑπάντησηΔιαγραφήνα μοιράσουμε τα επιπλέον! Κιλά κατα προτίμηση:)))
Σ ευχαριστώ φίλε;-))
μπιλιμπελάκι...
ΑπάντησηΔιαγραφήτι με νοιάζει εμένα αν παράφαγες, αν οι αποπάνω κάνουν θόρυβο, αν ξυπνάς κατά τις 10...
ας έγραφες κάτι άλλο: ότι είσαι εξωγήινη, ότι ρίχνεις τα χαρτιά στον ομπάμπα, ό,τι και να έγραφες,
θα σ' ακολουθούσα. γιατί ό,τι και να γράψεις, η γραφή σου είναι αγνή, άπαιχτη, ρέουσα, καθάρια.
αυτήν λάτρεψα, και κολυμπούσα μέσα της μέχρι που η τέχνη της με οδήγησε στην αγάπη. στη φωνή.
κάτι τρέμει μέσα μου και θέλω να είμαι γριά εκατό χρονών και να σου δώσω την ευχή μου!
Ελένη μου,
ΑπάντησηΔιαγραφή.
.
.
.
.
δεν μπορώ·κλαίω τώρα.
ευχαριστώ ..