Ο "εθνικόφρονας" μάρτης!

Θα σας εξομολογηθώ κάτι: Έως τα δεκατρία μου χρόνια νόμιζα πως ο  «μάρτης» ,αυτή η λευκή και κόκκινη κλωστή που βάζουμε στα χεράκια μας  παραμονές της εισόδου του μήνα με το όμοιο όνομα, ήταν χρώματος μπλε και άσπρου. Ναι...όπως σας τα λέω!Έπρεπε  να μετακομίσουμε στην μεγάλη πόλη και να μεγαλώσω λιγάκι, ώστε να μάθω την "μεγάλη αλήθεια"!  Το ξαναθυμήθηκα σήμερα,  καθώς βλέπω σε κάποια μπαλκόνια να κυματίζει η ελληνική σημαία με την αφορμή της αυριανής παρέλασης, αυτό το παιδικό μου «τραύμα». Στο χωριό μου λοιπόν, ο «μάρτης» είχε πάντα χρώμα μπλε και λευκό, και ποτέ κόκκινο! Οι μανάδες μας φοβόντουσαν οι δόλιες να χρησιμοποιήσουν το κόκκινο χρώμα, καθώς τα χρόνια πονηρά ήταν, και δεν χρειαζόταν να βάλουν μπελάδες στο κεφάλι τους. Μα και να παραλείψουνε το έθιμο δεν τους πήγαινε καρδιά! Έτσι βρήκανε αυτή την λύση: Η κλωστή θα είχε  μπλε και άσπρο χρώμα και ούτε γάτα ούτε ζημιά. Θα βουλώνανε και τα στόματα όσων χαρακτηρίζανε το χωριό  πως «γέρνει» προς τα αριστερά (πράγμα που πέρα για πέρα αλήθεια ήταν, εξ ου και ο φόβος τους) αφού την προτίμηση  στο μπλε χρώμα κανείς δεν θα παρεξηγούσε. Πόσα κατεργάζεται το μυαλό του ανθρώπου για να αποφύγει σίγουρους μπελάδες… Έτσι λοιπόν καμάρωνα με τον εθνικόφρονα «μάρτη» μου ,ως την στιγμή που μετακομίσαμε στην μεγάλη πόλη! Εκεί, με μεγάλη και δυσάρεστη μπορώ να ομολογήσω έκπληξη, ανακάλυψα το πραγματικό χρώμα που απαιτούσε το έθιμο! Κόκκινο…Στην αρχή με έκπληξη και πάθος, διαμαρτυρήθηκα έντονα για το «λάθος».Προσπαθούσα βλέπετε να επιβάλω το δίκιο μου στα άλλα παιδιά! Μα καθώς έβλεπα στα μάτια τους την απορία για το αυτονόητο, ζήτησα αλλού τις εξηγήσεις για το παράξενο του πράγματος .Τότε έμαθα επιτέλους και την μεγάλη αλήθεια, με την προτροπή να μην το πολυσυζητήσω πουθενά. Και αποσβολωμένη έμεινα… Δεν ξέρω αν κατάλαβα και τι κατάλαβα τότε, τον σκασμό όμως τον έβγαλα και δεν ξαναμίλησα γι’ αυτό ποτέ ξανά. Κάτι σαν μια ένοχη ντροπή με έκανε να μην το ξανααναφέρω πουθενά. Με μεγάλη  απογοήτευση φυσικά! Τώρα, το θυμάμαι με τρυφερότητα αυτή την ίδια που έχω από πολλές θύμισες της παιδικής μου αθωότητας, κάθε που πλέκω την γνωστή κοκκινόασπρη κλωστούλα  παραμονές του μήνα Μάρτη…