Δευτέρα 1 Νοεμβρίου 2010

Αγάπη:



Ένα.

Η Μαρία είναι δεκαέξι χρονών.Αρχές Γενάρη, και το κρύο στην πόλη αρκετό.Οι μέρες κατά τις οποίες διαδραματίζονται τα παρακάτω είναι πανηγυρικές,υπάρχει δηλαδή μια γιορτή  στους δρόμους  που συμμετέχουν όλοι.Η μητέρα της,δεν της επιτρέπει να φορέσει την καμπαρντίνα που θέλει.Θα φορέσει το παλτό της,πάει και τελείωσε!Άλλωστε κάνει και αρκετό κρύο και η επιλογή της μικρής,θεωρεί πως είναι εντελώς ακατάλληλη.
- Μαμά,θα φορέσω την καμπαρντίνα…
-ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ! Κάνει κρύο,θα αρρωστήσεις…
-Έλα ρε μαμα….σε παρακαλώ!Δεν μου αρέσει καθόλου το παλτό! Η Μιμή μου είπε πως είμαι σαν μαντάμ…
-Να κοιτάει την δουλειά της η Μιμή…Ορίστε μας που θα μας κάνει και κουμάντο!
-ΜΑΜΑ!!!!!
-Σκασμός,που θα μου βγάλεις και γλώσσα…Τελείωσε…Το παλτό θα βάλεις !
Η μικρή αρχίζει να κλαίει με λυγμούς.Βλέπει το αδιέξοδο και την πιάνει απελπισία.Θέλει να νοιώθει όμορφη,θα είναι τόσος κόσμος στου δρόμους,είναι και εκείνο το αγόρι που την παίρνει από πίσω και της σιγοτραγουδάει το: “my lady dArbanvill”,θέλει τόσο να φορέσει την καμπαρντίνα… «ΘΑ ΤΗΝ ΦΟΡΕΣΩ» φωνάζει κλαίγοντας…
- Θα την φορέσεις; Τώρα θα δεις! Θα την κάνω κομμάτια με τα ίδια μου τα χέρια…Θα σου δείξω εγώ! Καμπαρντίνα μου θες χειμωνιάτικα,όρεξη έχω για κρυολογήματα!
Δεν μένει φυσικά μόνο στα λόγια.Παίρνει με θυμό το ψαλίδι και την κάνει κομμάτια,όπως ακριβώς το υποσχέθηκε.Η Μαρία αφού έκλαψε απαρηγόρητη ώρα πολλή, με πρησμένα μάτια και κατεστραμμένη διάθεση, μετά από τις πολλές ικεσίες της Μιμής, φόρεσε το παλτό που σιχαινότανε και βγήκε έξω να διασκεδάσει  την φίλη της και να ξεχάσει την δική της θλίψη…

12 σχόλια:

  1. ... αχ αυτές οι μανούλες... που να'ξεραν πως θα μας ψαλιδίζουν τους μανδύες με την παραμικρή ευκαιρία για πολλά χρόνια .. που να'ξεραν ότι καρφάκι δεν μας καίγεται για τα κρυολογήματα... αλλά και εμείς... καμπαρντίνα μες στο καταχείμωνο??? βέβαια αυτό είναι άλλο κεφάλαιο ;-)
    αγαπημένο αγραμπελάκι αν τυχόν συναντήσεις την μιμή να της πείς πως μαντάμ είναι και φαινέται ;-) φιλιά και καληνύχτες!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Υποθετω ότι αναφερεσαι στα παλιά,γιατί αν πω σήμερα στα παιδιά μου τι να φορεσουν,θα μου απαντησουν χμαογελωντας βέβαια,"άσε μας,ρε μπαμπά!" και θάχουν δικιο φυσικά:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Πολλά νεύρα η μητέρα!!!!
    Υπερβολική την βρήκα, αν και της τα έσπασε τα νεύρα!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ξέχασα να πω, καλημέρα! Καλό μήνα!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Τι έγινε με κείνο το αγόρι που σου σιγοτραγουδούσε το “my lady d’Arbanvill”, γιατί δεν μας είπες....?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Aχ αυτές οι μανάδες. Που πολλές φορές ο υπερπροστατευτισμός για τα παιδιά τους, τις κάνει να τους δημιουργούν μεγάλες πληγές που δεν κλείνουν ποτέ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ετσι και χειρότερα δυστυχώς!
    Και ας σιγουδοτραγουδάει το αγόρι...
    και ας τρέμει από λαχτάρα η Μαρία..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Απλή και ταυτόχρονα συγκλονιστική ιστορία δοσμένη με τον τρόπο που τις αξίζει. Απλή γιατί όλοι ζήσαμε τέτοιες καταστάσεις και συγκλονιστική γιατί μέσα από παρόμοιους ιδρόμους περπατήσαμε και ανδρωθήκαμε τελικά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ!
    Αφού είχε κουράγιο να βγει, πάλι καλά!
    Για την μαμά τώρα, μάλλον δεν της είχε πει κάποιος για τα λαξοτανίλ!
    Πολλά φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Κρίμα στην καμπαρντίνα !!!
    Μα κι αυτή η μαμά, δεν της
    είπε κανείς πως τα 16άχρονα δεν καταλαβαίνουν από κρύο & τέτοια !!!
    Την καλησπέρα μου ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Νιώθουν τα 16χρονα κρύο;
    Δεν το πιστεύω!!!
    Καλώς σε βρήκα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Σας ευχαριστώ όλους για την συμμετοχή σας εδώ.Επιτρέψτε μου σήμερα να μήν σας απαντήσω στον καθένα χωριστά.Καληνύχτα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Κερνάω κουβεντούλα...