Αγάπη:

 

Δύο.

Και ξαφνικά χτύπησε το τηλέφωνο.Ώρα 12 και κάτι μετά τα μεσάνυχτα.Χαζογελούσα με την φίλη που μου έκανε παρέα εκείνο το Σαβατόβραδο.Στην χαλαρή ατμόσφαιρα της βραδιάς δεν με ξάφνιασε ο ήχος του.Απάντησα,ο αδερφός μου,με αδιάφορη φωνή μου ανήγγειλε πως ένοιωσε έναν ξαφνικό πόνο στο στήθος και πήγαινε οδηγώντας στο νοσοκομείο. «Μην ανησυχείς» μου είπε, «δεν είναι τίποτα το σοβαρό,αν θέλεις έλα από εκεί και εσύ».Τον πίστεψα,έτσι ήθελα, πήρα την φίλη μου μαζί και οδηγώντας και εμείς φτάσαμε στο νοσοκομείο.Ήταν μια κρύα νύχτα του Φλεβάρη.Μπήκαμε μέσα  στο κτίριο με μια ελαφρά ανησυχία.Η αίθουσα αναμονής ήταν ζεστή και μύριζε απολυμαντικό.Τα πιο σπουδαία πράγματα στην ζωή μας έρχονται στα ξαφνικά.Έτσι και τούτο.Τον είδα να βγαίνει από τα εξωτερικά ιατρεία καθισμένο στο καροτσάκι, «εσείς είστε η  αδερφή του; Ελάτε μαζί μας» ακούστηκε να λέει ο νοσοκόμος και κατευθύνθηκε προς το ασανσέρ.Από  αυτό το σημείο και μετά ο χρόνος σταμάτησε.Θυμάμαι τον εαυτό μου έξω από την εντατική,την καρδιολόγο γιατρό να μου εξηγεί πως πρόκειται για «οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου» και πως «αν θέλετε να ειδοποιήσετε κάποιον για τις επόμενες κρίσιμες ώρες» και  ακόμα νομίζω πως πρόκειται για ένα θολό όνειρο.Στις στιγμές  που ακολουθήσανε,κάτι νεκρώθηκε μέσα μου.Η ανόητη βεβαιότητα πως «δεν θα συμβεί ποτέ σε μένα αυτό» φυσικά δεν υπήρχε,ξαφνικά ένοιωσα πως λύγιζα από ένα βάρος αβάσταχτο,και πως εδώ που  στάθηκα δεν είχα ποτέ ξαναβρεθεί.Όλες οι λεπτομέρειες της ζωής μου,έχασαν ξαφνικά την όποια σημασία τους.Το μόνο που  με απασχολούσε, ήταν η ανάσα του που έβγαινε δύσκολα  και οι σκασμένες φτέρνες του που ήθελα τόσο να χαϊδέψω και δεν μπορούσα.Η νύχτα ,που έδωσε την θέση της στην ημέρα που ακολούθησε, κύλησε ευτυχώς ήσυχα.Το κλάμα που μου περίσσευε το εκτόνωσα σαν βρέθηκα μόνη το χάραμα στο αυτοκίνητό μου,Ούρλιαζα από θυμό,απελπισία και φόβο.Στις προσευχές μου εκείνης της ώρας  , ένοιωσα την ανάγκη της θυσίας.Έπρεπε κάτι να θυσιάσω,κάτι να υποσχεθώ με κάποιον τρόπο να βοηθήσω για να πάνε όλα καλά.Ορκίστηκα για χάρη του να μην ξανακαπνίσω  ποτέ ….