Το κίτρινο χρώμα που λείπει...

Χειμωνιάζει.Σιγά-σιγά όλα τα σημάδια είναι εδώ.Τα δέντρα δεν έχουν πια φύλλα,όλα πέσανε,κοίτονται στις άκρες του δρόμου σαν καφετί στρώμα λερωμένο από τις βροχές και την λάσπη.Το κίτρινο χρώμα που μας θάμπωνε τα μάτια με το φως του έχει εξαφανιστεί.Γκρίζο.Αυτό επικρατεί.Οι ψυχές μας με όση δύναμη τους απομένει το αποφεύγουν με μανία.Κάθε που η σκέψη πάει να αγγίξει στο μουντό του σημείο,γυρίζει πλευρό, όχι-όχι, σχεδόν φωνάζει,καμώνεται την ανήξερη και ψάχνει για σημάδια μιας άλλης εποχής.Κοιτάζω την πόλη.Μου φαίνεται ίδια σαν και πριν και ας ξέρω βαθειά μέσα μου πως δεν είναι.Ένα ψύχος έχει απλωθεί σαν πέπλο πάνω της και ο καπνός που  πάντα έβγαινε καθησυχαστικά από τις καπνοδόχους των σπιτιών, που μέσα τους χαιρόταν η οικογένεια, έχει λιγοστέψει και αυτός. Η μιζέρια, σαν σιχαμερή γλίτσα έχει απλωθεί και έχει αλλοιώσει  τα πάντα,φοβάμαι πως θα κολλήσει παντού και θα τα ασκημήνει  όλα,κλείνω σφιχτά τα μάτια μου…Η καμπάνα από το βυζαντινό εκκλησάκι με ξαφνιάζει. Οι σκέψεις  γυρίζουν προς τα μέσα μου.Να βρώ ένα σημείο να ακουμπήσω,να συναντήσω τον θεό που κρύβουμε μέσα μας,ναι η πίστη,όχι η χριστιανική,αυτή η άλλη η δική μας,αυτή που μας σώζει στα δύσκολα και που ευτυχώς πάντα είναι εκεί αναλλοίωτη και φωτεινή σαν το κίτρινο χρώμα που λείπει σήμερα από τα φύλλα των δέντρων…