Αγάπη:

Ένα.

Η Μαρία είναι δεκαέξι χρονών.Αρχές Γενάρη, και το κρύο στην πόλη αρκετό.Οι μέρες κατά τις οποίες διαδραματίζονται τα παρακάτω είναι πανηγυρικές,υπάρχει δηλαδή μια γιορτή  στους δρόμους  που συμμετέχουν όλοι.Η μητέρα της,δεν της επιτρέπει να φορέσει την καμπαρντίνα που θέλει.Θα φορέσει το παλτό της,πάει και τελείωσε!Άλλωστε κάνει και αρκετό κρύο και η επιλογή της μικρής,θεωρεί πως είναι εντελώς ακατάλληλη.

- Μαμά,θα φορέσω την καμπαρντίνα…

-ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ! Κάνει κρύο,θα αρρωστήσεις…

-Έλα ρε μαμα….σε παρακαλώ!Δεν μου αρέσει καθόλου το παλτό! Η Μιμή μου είπε πως είμαι σαν μαντάμ…

-Να κοιτάει την δουλειά της η Μιμή…Ορίστε μας που θα μας κάνει και κουμάντο!

-ΜΑΜΑ!!!!!

-Σκασμός,που θα μου βγάλεις και γλώσσα…Τελείωσε…Το παλτό θα βάλεις !

Η μικρή αρχίζει να κλαίει με λυγμούς.Βλέπει το αδιέξοδο και την πιάνει απελπισία.Θέλει να νοιώθει όμορφη,θα είναι τόσος κόσμος στου δρόμους,είναι και εκείνο το αγόρι που την παίρνει από πίσω και της σιγοτραγουδάει το: “my lady d’Arbanvill”,θέλει τόσο να φορέσει την καμπαρντίνα… «ΘΑ ΤΗΝ ΦΟΡΕΣΩ» φωνάζει κλαίγοντας…

- Θα την φορέσεις; Τώρα θα δεις! Θα την κάνω κομμάτια με τα ίδια μου τα χέρια…Θα σου δείξω εγώ! Καμπαρντίνα μου θες χειμωνιάτικα,όρεξη έχω για κρυολογήματα!

Δεν μένει φυσικά μόνο στα λόγια.Παίρνει με θυμό το ψαλίδι και την κάνει κομμάτια,όπως ακριβώς το υποσχέθηκε.Η Μαρία αφού έκλαψε απαρηγόρητη ώρα πολλή, με πρησμένα μάτια και κατεστραμμένη διάθεση, μετά από τις πολλές ικεσίες της Μιμής, φόρεσε το παλτό που σιχαινότανε και βγήκε έξω να διασκεδάσει  την φίλη της και να ξεχάσει την δική της θλίψη…