Παρασκευή 14 Αυγούστου 2009

δεκαπενταύγουστος!




Απέναντι από το σπίτι που γεννήθηκα στο χωριό,υπάρχει ένα εκκλησάκι της Παναγίας.Όταν την μάνα μου την πιάσαν οι πόνοι της γέννας,όρθια μπροστά στο παράθυρο ήτανε,και μάλλον σε κείνη προσευχότανε για να πάνε όλα καλά.Μικρά παιδιά παίζαμε στον αυλόγυρο της εκκλησίας,οι φωνές μας γέμιζαν τον χώρο,και πάντα είχα την αίσθηση,πως πίσω από το παράθυρο,η Παναγία ήτανε,και μας νοιαζότανε χαμογελώντας με τις σκανταλιές μας και τα παιχνίδια μας.
Μεγαλώνοντας αργότερα,στην εκκλησία μέσα βρισκόμουνα κάθε Κυριακή,πλήττοντας και νυστάζοντας ,μιας και αναγκασμένη από το σχολείο ήμουνα.Μα όταν την εικόνα της Παναγίας δίπλα στο ιερό χάζευα,νόμιζα πως μόνο εμένα κοίταζε στα μάτια,όπου και να στεκόμουνα,και η μυστική μας συννενόηση,μόνο για μας τις δυό ήτανε.Ένοιωθα τότε μια βαθειά περιέργεια και αναρωτιόμουνα αν συνέβαινε το ίδιο και σε άλλους,μα ντρεπόμουνα κιόλας να ρωτήσω,μήπως και με κοροιδέψουνε.
Μα εκείνο που πιο πολύ απ΄ολα αγαπούσα, ήτανε το πανηγύρι του δεκαπενταύγουστου!Το χωριό όλο από την παραμονή,σαν σε έξαψη βρισκότανε.Η πλατεία,ετοιμαζότανε από την παραμονή για την γιορτή,άνοιγε ο χώρος,ασπρίζανε οι τοίχοι,όλα νοικοκυρεμένα,καθαρά, και όμορφα!Το βράδυ,τα τραπέζια όλα στην θέση τους ήτανε,καθώς και οι γύφτοι μουσικοί,με τα κλαρίνα και τα κρουστά τους.Γέμιζε τότε θυμάμαι το χωριό,με χωριανούς που ήτανε σκόρπιοι σε όλον τον κόσμο,σε Ελλάδα και εξωτερικό.Εκείνη την μέρα, λες και τάμα το είχανε να είναι και πάλι εκεί στα χώματα που γεννήθηκαν.Έφηβη, θυμάμαι να θαυμάζω τα όμορφα κορίτσια που από την Αμερική ερχότανε,ντυμένα διαφορετικά,πιο μοντέρνα από μας,αναστατώνοντας τα αγόρια του χωριού! Τα πειράγματα και οι αναστεναγμοί τους,μας έκαναν να γελάμε και ταυτόχρονα να ζηλεύουμε!
Αρκετά χρόνια αργότερα,μια τέτοια μέρα,σαν επισκέπτης πιά στο πανηγύρι μιας και είχαμε από χρόνια μετακομίσει στην πόλη,γνώρισα και τον μετέπειτα πατέρα του παιδιού μου.Σε μια παρέα βρεθήκαμε,όλη νύχτα θυμάμαι να γελάω με έκανε!Τον ερωτεύτηκα αμέσως...Είκοσι χρόνια αργότερα,ο καθένας τράβηξε τον δρόμο του.
Η εικόνα της Παναγίας,ή ίδια πάντα,στην ίδια θέση όπως και τότε,δεν κοιτάει πιά μόνο εμένα,όπως γινότανε τότε,στα χρόνια της αθωότητας.Όμως στα δύσκολα,όταν κάπου θέλω να ακουμπήσω τις αγωνίες μου,στην χάρη της προσεύχομαι και ζητώ δύναμη να πάρω.Και αν σας πώ,πως την δύναμη την παίρνω,ψέμματα δεν θάναι....


Χρόνια Πολλά για αύριο...










8 σχόλια:

  1. Κάτι πρέπει να συμβαίνει με το περιστέρι της google (google reader) για να μου φέρει μόλις πριν λίγο τη χθεσινοβραδυνή σου ανάρτηση...
    Ας είναι τα χρόνια πολλά τα είπαμε μια συμβουλή μόνο....
    Προσοχή απόψε στο πανηγύρι μην σε χάσουμε και ψάχνουμε καμμιά 20ριά χρόνια να σε ξαναβρούμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Κυρία, κυρία όχι δεν είναι απ την αθωότητα...όλους έτσι μας κοιτάει, αρκεί να ψάξουμε τα μάτια της

    τι ωραία που το πες
    Χρόνια πολλά κυρία

    Και γιαυτό το
    "Σε μια παρέα βρεθήκαμε,όλη νύχτα θυμάμαι να γελάω με έκανε!"

    πολλά φιλιά αγράμπελη :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Δεν πρόλαβα όργανα στο χωριό μου,αλλά της Παναγίας πάντα η παράδοσή μας ήθελε περιφορά της εικόνας,το ίδιο εγινε και χτες παραμονή,πρωτη φορά υπό βροχή!Ειναι η μερα που βρίσκεσαι με γνωστούς και φίλους που εχεις χρόνια να τους δεις.

    Χρονια Πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. αχ Λύκε μου,
    Ούτε εγώ,μα ούτε το πανηγύρι είναι αυτό που κάποτε ήτανε...όλα αλλάξανε στην νέα εποχή,δεν έχουνε πια την ίδια γοητεία!
    άρα ο μόνος κινδυνος που διατρέχω είναι να πλήξω αφόρητα...γιαυτό και αποφεύγω να βρεθώ στο σημερινό πανηγύρι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. roula karamitrou:
    Η μαρτυρία σου,μία ακόμη επαλήθευση της ματιάς της!

    (Χαίρομαι τόσο για την επίσκεψή σου!ας είναι καλά η σημερινή γιορτή!)

    πολλά φιλιά επίσης!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Vad,
    ναι... όλη αυτή η τελετή με την περιφορά της εικόνας της Παναγίας,
    συμβαίνει ακόμα,και πολύ κατανυκτική είναι...
    Και του χρόνου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Οι αναμνήσεις φτιάχνουν τα ομορφότερα κείμενα, τελικά...
    Τα φιλιά μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. koptoraptou:
    Μα ξέρεις...κρατάμε αυτά που αγαπάμε και ξεχνάμε τα άσχημα..ευτυχώς! Γιαυτό και μας "βγαίνουν" τόσο όμορφα!

    Μεγάλη αγκαλιά..

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Κερνάω κουβεντούλα...