Σκαλίζοντας αποδείξεις!

Γνωστή ιστορία. Πρέπει λέει να συγκεντρώσουμε,όλοι οι Έλληνες φορολογούμενοι, τις αποδείξεις  για την φετινή φορολογική μας δήλωση.Ως εδώ καλά.Αφού ζορίστηκα και μόνο με την σκέψη,αφού γκρίνιαξα σε όλους τους τόνους,ήρθε η ώρα  να κάνω και εγώ το καθήκον μου.Να συγκεντρώσω σε μια λίστα λέει όλα τα έξοδα του χρόνου που πέρασε.Συμμαζεύω στο πίσω μέρος της ύπαρξής μου το κομμάτι που δυσφορεί,ψάχνω στο google ένα πρόγραμμα που θα μπορέσει να με εξυπηρετήσει, (δωρεάν φυσικά),και ξεκινάω…

Ωρες μετά,με ξαφνιάζει ευχάριστα το γεγονός πως καθώς καταγράφω ρουτινιάρικα κάθε απόδειξη,δεν βαριέμαι όπως το φανταζόμουνα αρχικά.Τα μικρά χαρτάκια που ξεδιπλώνω και προσπαθώ να διαβάσω όλα τους τα στοιχεία,όνομα,αφμ,αριθμό απόδειξης κ.λ.π. σιγά-σιγά αρχίζουν να μου “μιλάνε”! “Θυμάσαι που αγόρασες εκείνο το φόρεμα που φόρεσες στον γάμο της Νατάσσας;”μου λένε..Τσουπ.. ξεπετιέται η ανάμνηση του γάμου και των όσων διασκεδαστικών συνέβησαν εκεί. “Καλά, τα μισά σου έξοδα στο super market τα κατέθεσες,τι στο καλό ψώνιζες από τον πράσινο Μασούτη που να δικαιολογεί τέτοιο νούμερο” αναρωτιέται  το  μέρος του εαυτού μου που έχει αναλάβει τον ρόλο του γκρινιάρη…

Ξεχνιέμαι και χάνομαι σε αυτήν την άλλη διάσταση.Δεν είμαι πια στο γραφείο μου,δεν καταγράφω αποδείξεις.Αναμνήσεις ζωντανεύω.Την θάλασσα της Τορώνης με τα διαυγή πεντακάθαρα νερά, την “αγγίζω” σχεδόν με την πατούσα μου και με πνίγει η ομορφιά της.Ακούω τον Ανδρέα να λέει στην μαμά του “όταν ο ουρανός γίνεται ρόζ μαμά,τότε φεύγουν τα παιδιά από την θάλασσα” και θυμάμαι το χρώμα του σούρουπου  και τον κατακόκκινο ήλιο να βυθίζεται στα νερά απέναντι. “Ντι,να… το γκαγκάρι” ακούω την  μικρή να “βαφτίζει” με το όνομα που μπορεί να προφέρει το φεγγαράκι, και χαμογελώ.

Ύστερα πάλι με βλέπω να ψωνίζω το ζεστό φουσκωτό μπουφάν που με ανάγκασε ο Βαρδάρης να αγοράσω.Δεν είχα βλέπεις υπολογίσει το τσουχτερό κρύο που έκανε τον Φεβρουάριο στην Θεσσαλονίκη,όπου βρεθήκαμε στο Ιπποκράτειο για την επέμβαση αγαπημένου μου προσώπου.Τις δύσκολες ώρες που πέρασα,τις έχω πια ξεχάσει, και χωρίς το λευκό μικρό χαρτάκι δεν θα τις ξανάφερνε η μνήμη μου πίσω.

Συνέχισα έτσι,ανάμεσα σε έξοδα για βενζίνες,κρεοπωλεία,και μανάβικα,για γλυκά  λόγω εορτών και μη,για δώρα  που μου "χαμογελάσανε" μέσα από πρόσωπα λατρεμένα,και όταν επιτέλους ξεκόλλησα από όλο αυτό, ευχαρίστησα αυτό το κομμάτι του εαυτού μου που είναι τόσο “τζουμτριαλαλό”,ώστε να ευχαριστιέται με κάτι τόσο βαρετό,όπως είναι η καταγραφή αποδείξεων.Και ελπίζω να μπόρεσα να σας διασκεδάσω λιγάκι και γιατί όχι, να σας  πείσω να κάνετε και εσείς το ίδιο, μιας και δεν πρόκειται να το γλυτώσουμε το μέτρημα:))