...το ποτάμι,που δίπλα του μεγάλωσα...

Στις όχθες του μεγάλωσα.Το σπίτι μου,δίπλα του σχεδόν βρίσκεται.Χειμώνα-καλοκαίρι,μόνιμη συντροφιά μας ο ήχος του.Όταν έβρεχε ψηλά στα βουνά τα νερά του,κατέβαιναν ορμητικά και θολά,κουβαλώντας ξύλα.πολλες φορές και πνιγμένα ζώα.Τα ξύλα τα μάζευαν οι νοικοκυρές,πολύτιμα αποκτήματα εύκολα συγκεντρωμένα, καθώς η θέρμανση τότε με ξύλα στις σόμπες γινότανε.Έτσι γεννήθηκε και η φράση"το ποτάμι,δεν κατεβάζει κάθε μέρα ξύλα" εννοώντας πως δεν υπάρχουν συχνά ευκαιρίες στην ζωή.
Μα η μεγάλη μας χαρά,το καλοκαίρι ήτανε.Τότε που όλη μέρα πλατσουρίζαμε στα νερά του,κρυφά ή φανερά από τις μανάδες μας.Σιγομουρμούριζε,και μας προ(σ)καλούσε να τρέξουμε για δροσιά και παιχνίδι!

Κάθε μεσημέρι όταν ο ήλιος έκαιγε και στο σπίτι σιωπητήριο εσήμαινε για τον απογευματινό ύπνο,όσο να περάσει η κάψα η πολλή και να δροσίσει το απογευματινό αεράκι,το σκάγαμε στα κρυφά, αφήνοντας τους άλλους να κοιμούνται, και με τους φίλους μας στα νερά του δροσιζόμασταν.Και ποτέ δεν καταφέρναμε εγκαίρως να επιστρέψουμε!Πάντα οι μανάδες μας ξύπναγαν πρίν τον γυρισμό μας,ο καυγάς απαραίτητος ήτανε και οι ξυλιές επίσης...Μα τίποτα δεν μπορούσε να μας αποσπάσει από εκεί!Η γοητεία του νερού,απόλυτη και απαιτητική,μας προ(σ)καλούσε στην ίδια αταξία πάντα.
Αυτό,(και πολλά άλλα),ήταν το "ποτάμι" που μεγάλωσα.Τώρα δεν υπάρχει πια!Μπουλντόζες στον βωμό της εξέλιξης ξερίζωσαν τα δέντρα, που τόσα μας μυστικά κρύβανε στις φυλλωσιές τους,για να κατασκευάσουν το καινούριο γεφύρι που θα συνοδέψει τις ζωές άλλων παιδιών που θα γεννηθούν δίπλα του.Εκεί που κάποτε ψυθύριζαν οι λεύκες το τραγούδι τους,και οι πεταλούδες του νερού ακούμπαγαν για να ξεκουραστούν,τώρα μηχανήματα με εκκωφαντικό θόρυβο εργάζονται για την εξέλιξη!

Δίκοπο μαχαίρι ο πολιτισμός...