Μια «γλυκειά» ιστορία!

Με αυτόν τον ήλιο έξω πως μπορεί να φανταστεί κανείς πως μπαίνει ο Δεκέμβρης και έρχονται τα Χριστούγεννα; Όμως η αλήθεια είναι πως ναι, έρχονται …Αυτό προς το παρόν,το θυμίζουν οι βιτρίνες των εμπορικών μόνο,που άρχισαν να στολίζονται με Αϊ-Βασίληδες,και  (το να λάμπει ο ήλιος με τον αγαπημένο άγιο δίπλα) είναι τόσο παράταιρο,που μου σπάει τα νεύρα!

Όμως….και εγώ  για κουραμπιέδες ετοιμάζομαι.Και είναι τούτη η ετοιμασία, μια αγαπημένη συνήθεια ετών,που μυρίζει Χριστούγεννα! Και όχι μόνο γιατί  οι κουραμπιέδες είναι το γλυκό των Χριστουγέννων ,μα  επειδή μυρίζει και αγάπη,χριστουγεννιάτικη «απαίτηση» και αυτή. Η συνταγή,παλιά,της γιαγιάς.Και πολύ πετυχημένη,όπως όλοι ομολογούν καθώς με μεγάλη ευχαρίστηση τρώνε το γλυκό, που θυμίζει χιόνι,έτσι στολισμένο με την άχνη καθώς είναι.Απλή,όπως όλα τα όμορφα πράγματα τούτης της ζωής.Μα απαιτεί πιστή εκτέλεση. Δεν επιτρέπει απλοποιήσεις. Τα θέλει όλα, όπως τα ξέρει από παλιά.

Τα αμύγδαλα  ας πούμε…Πρέπει να ζεματιστούν ελάχιστα, όσο ακριβώς χρειάζεται, για να μπορούν να ξεφλουδίσουν εύκολα. Εδώ χρειάζεται και κάτι άλλο. Παρέα, κατά προτίμηση αγαπημένη. Για βοήθεια και για συζήτηση. Και επειδή αυτό κρατάει ώρα, τα αμύγδαλα καθώς ξεφλουδίζονται και ψιλοκόβονται, θα ακούσουν κουβεντούλες και μυστικά,χαρές και πίκρες, αγάπες και καημούς…Όλα αυτά θα γίνουν ένα, και θα αποτελέσουν το αόρατο υλικό για την  επιτυχία του γλυκού…

 Θα τους ζυμώσουμε λοιπόν με όσο μεγαλύτερη τέχνη γίνεται,θα προσθέσουμε την σωστή ποσοτητα υλικών και καθώς θα ζήτήσουμε από την βανίλια να χαρίσει μια στάλα από το υπέροχο άρωμάτης, θα ευχηθούμε για την επιτυχία τους…
…

Στην συνέχεια θα ξεχάσουμε κάθε δίαιτα. Γιατί όταν μοσχομυρίζει το σπίτι, καθώς οι κουραμπιέδες σιγοψήνονται στον φούρνο, κανείς δεν μπορεί να αντισταθεί σε αυτόν τον πειρασμό. Αν δε έξω χιονίζει καθώς συμβαίνουν όλα αυτά, έ, τότε έχουν πετύχει μάλλον όλα!

(Και επειδή είναι νωρίς για να ευχηθώ καλά Χριστούγεννα,απλώς σας εύχομαι καλή 

βδομάδα…)