Φθινόπωρο στο δάσος

Στο δάσος έχει φθινόπωρο, άφθονο και υπέροχο. Χαίρεσαι να το βλέπεις και να το ανασαίνεις. Η μυρωδιά  του έχει μέσα όλο το καλοκαίρι που τέλειωσε. Είναι γραμμένο στα ξερά φύλλα που πέφτουν και στα γυμνά κλαδιά των δέντρων το μυστικό. Σαν φυσάει ο άνεμος, λέξεις χορεύουν στον αέρα και ομολογούν ένα αέναο πήγαιν’ έλα, ένα τέλος και μια αρχή, την ζωή την ίδια που βηματίζει και σκοντάφτει, έτσι ν απλώσεις το χέρι σου πιάνεις χορό αρχέγονο μαζί τους, χάνεις και χάνεσαι στις νότες της αρχαίας και παράξενης μουσικής τους…

Σεπτέμβριος

Ο Αύγουστος φεύγοντας μας δώρισε  γενναιόδωρα μερικές από τις πιο όμορφες μέρες του χρόνου. Ξαφνικά ο ήλιος γλύκανε και άρχισε να χύνει φως χρυσό και φωτεινό και οι αχτίδες του, χαϊδεύουν τα μαλλιά, το δέρμα και το πρόσωπο. Τα χρώματα λες και  ξυπνήσανε απ’  την καλοκαιρινή τους ραστώνη, τινάξανε την καυτή σκόνη  από πάνω τους και βάλθηκαν  να μας ξαφνιάζουν, παιχνιδίζοντας  κάτω από έναν  ουρανό που μοιάζει με τρυφερό παιδικό σιέλ χαμόγελο.

Ο Σεπτέμβρης μπήκε και κείνος καλοδιάθετος. Ξαφνικά θυμηθήκαμε συναισθήματα ξεχασμένα· χαιρόμαστε χωρίς εμφανή λόγο και χαμογελάμε ευτυχισμένα, «καλό μήνα» ευχόμαστε και η ευχή, σαν κάποτε, βγαίνει απ’ το φυλλοκάρδι μας μέσα, χωρίς δισταγμό και φόβο κανένα. Μόνο οι ακρογιαλιές και οι θάλασσες απέμειναν να μας γνέφουν  και να μεταμορφώνονται σε  μια ανάμνηση, όμορφη και νοσταλγική, γεμάτη γλυκό φως και  ήρεμη επιθυμία..

Photo: Τάνια Κολέσκα

Γράμμα σε έναν φίλο.

"Σε σκέφτομαι συχνά. Αν νομίζεις πως δεν υπάρχεις πια, πλανάσαι πλάνη οικτρά. Μερικοί άνθρωποι δεν χάνονται, το ξέρεις, και ας μην το πίστεψες ποτέ.

 Προχθές πήγα στην θάλασσα, εκεί όπου συναντηθήκαμε εκείνο το καλοκαίρι. Θυμάσαι που ψάχναμε φαρμακείο στα στενά δρομάκια του Λιτόχωρου και γελούσαμε με την ατυχία του να πάθω λουμπάγκο; Εσύ δηλαδή δεν γελούσες, έλαμπες από κάτι σαν ικανοποίηση που με είχες επιτέλους του χεριού σου, αιχμάλωτη και ευάλωτη λόγω του πόνου  και της ανημπόριας μου να κινηθώ χωρίς την βοήθειά σου.

 Έκανε ζέστη και ήταν Αύγουστος. Ο Όλυμπος μύριζε και τότε ρίγανη και πικροδάφνη. Το πρωΐ, στο μικρό μπαλκονάκι του ξενοδοχείου της πλατείας, ακούγονταν οι φωνές των ανθρώπων του καφενείου · πίνανε καφέ και λέγανε τα νέα της νύχτας. Με περίμενες να ξυπνήσω και να κατέβω για πρωϊνό. Το βλέμμα σου είχε την γλύκα των καλών ανθρώπων που σου συγχωρούν τα πάντα επειδή σ αγαπούν.   

 «Μπορεί αυτό που μας ενώνει να μην λέγεται έρωτας, αλλά σκέψου, ίσως να λέγεται αγάπη» τόλμησες.

 Σε κοίταξα στα μάτια και γέλασα. Το γέλιο μου δεν η απάντηση που ήθελες, αλλά το δέχτηκες σαν νεράκι δροσερό. Όταν επιθυμούμε, κλείνουμε  τα μάτια στο προφανές και με μια  διάθεση που μοιάζει  μεθυσμένη, αρνούμαστε την απόδειξη, πολλά-πολλά δεν μας χρειάζονται τώρα.. Ένοχοι και αθώοι μαζί απέναντι στην αλήθεια, απολαμβάνουμε αυτό που είναι μπροστά στα μάτια μας, μιας και  αγνοούμε ηθελημένα εκείνο που μας περιμένει στην άκρη του τούνελ, μπροστά στο δυνατό φως.

Ήτανε πάλι καλοκαίρι όταν έφυγες. Άνοιξες την μεγάλη πόρτα και πήδηξες στο κενό ελπίζοντας πως θα σωθείς. Δεν σε ξαναείδαμε ποτέ, μόνο μείναμε θλιμμένοι και αμήχανοι, όλοι όσοι γευτήκαμε την παρουσία σου να μαζεύουμε τα ψίχουλα και να τσακωνόμαστε σαν τα σπουργίτια στο περβάζι του παραθύρου σου. Και τώρα που έχουν αλλάξει όλα και χάθηκε πια κάθε θυμός, αλλάξαμε δρόμους φοβούμενοι μη διασταυρωθούν οι ματιές μας, λες και διαβάσαμε την τελευταία σελίδα του βιβλίου  και αυτό που είδαμε μας γέμισε με πίκρα.."

Το φόρεμα της θάλασσας.

Το ξεθωριασμένο φόρεμα στο σύρμα με τα μανταλάκια έχει καταχωνιασμένα στις ίνες του πολλά καλοκαίρια. Μοιάζει με την άμμο της ακρογιαλιάς·  σβήνει τα ίχνη απ΄ τις πατούσες που περπάτησαν το προηγούμενο καλοκαίρι, αλλά εκείνα παρόλα αυτά είναι εκεί, θαμμένα κάτω απ την λεία, φετινή της επιφάνεια.

 Κάποτε είχε χρώμα γκριζογάλανο και σκούρο σαν την θυμωμένη θάλασσα, σιγά-σιγά και καλοκαίρι-καλοκαίρι, απέμεινε  ξεθωριασμένο γκρίζο με μια υποψία διάφανου γαλάζιου, μια ήρεμη νοσταλγία περασμένων καιρών.

Κανείς δεν θυμάται την ηλικία του, κάπως αστείο είναι αυτό, έχουν ηλικία τα φορέματα; Βλέμματα και ήλιο, ιδρώτα καλοκαιρινό και αρμύρα της θάλασσας εκεί που ακουμπάει το μαγιώ, χάδι κλεφτό στον μηρό και συνένοχο χαμόγελο, έναν λεκέ από ζουμερό ροδάκινο, μυρωδιά από κόπερτον, γέλια και χάχανα, αυτά ναι αυτά τα έχει, καρφιτσωμένα σαν παράσημα επάνω του.

 Έχει και άλλα πολλά. Μυρωδιά μελιτζάνας και κρέμας μπεσαμέλ, λίγο αίμα που έτρεξε από το αγκάθι της τριανταφυλλιάς, νερά στο τσιμέντο της καλοκαιρινής αυλίτσας καθώς την δροσίζει κάποιος το απομεσήμερο, μυρωδιά ρίγανης, δάσους και πικροδάφνης, μια κοριτσίστικη αγκαλιά, όλα τα έχει και έχει και κάτι ακόμα· μικρές αόρατες σταγονίτσες ευτυχίας…

(αφιερωμένο στην Ξ. και στην αυλίτσα του Λιτόχωρου)

Κάτι ξεχασμένες γεύσεις

[..] θα μυρίζει καλοκαίρι και θα κάθεσαι στο τραπεζάκι,καθόλου δεν θα σε πειράζει που θάναι πλαστικό,αφού απο πάνω θάχει μια κληματαριά να κρύβει τον ήλιο.Και συ θα μισοκλείνεις τα μάτια σου,γιατί θα σε τυφλώνει η αντηλιά απ τον ασπρισμένο τοίχο απέναντι. Πρωί θάναι και θα μυρίζει θάλασσα κάπου μακρυά. Οι άλλοι δεν θαχουνε ξυπνήσει ακόμα,μόνο ο Χρυσόστομοςπου έχει γίνει ένα με το περιβόλι,θα ακουμπήσει με περηφάνεια μπροστά σου, έναν κουβά από κείνους τους τσίγκινους, γεμάτο καΐσια που μόλις τα μάζεψε απ το δέντρο και τότε όλες οι άλλες μυρωδιές θα σβήσουν και μόνο μία θα υπάρχει ,αυτή η εξαίσια μυρωδιά και γεύση του ώριμου φρούτου που τρώγεται καθώς του ταιριάζει,φρεσκοκομμένου και ευωδιαστού,κάτω απ τον ίσκιο της κληματαριάς σε ένα χωριό της Χαλκιδικής ένα ξεχασμένο καλοκαίρι κοντά,μα όχι δίπλα στην θάλασσα...

Χρώματος ασπρόμαυρου και φωτεινού

 

Αγαπούσα κάποτε ένα αγόρι. Είχε μελένια χαμογελαστά μάτια και σγουρά μαύρα μαλλιά. Περπατούσαμε στην εξοχή χέρι - χέρι, ρωτούσαμε τις μαργαρίτες «μ αγαπάς - σ αγαπώ», βλέπαμε απαγορευμένο σινεμά  (όλα  τα  φιλμ τότε ήτανε απαγορευμένα από την εξουσία του σχολείου), φιλιόμασταν κρυφά και αχόρταγα στο στόμα, γελούσαμε δυνατά, ζούσαμε σαν  ευτυχισμένα πουλιά.

Σαν  άνοιξη τον θυμάμαι εκείνον τον έρωτα που παρέμεινε στην μνήμη μου αθώος, αμόλυντος  και τρυφερός,  γιατί  ακριβώς ξεχάστηκε σαν παιδί στο λιβάδι να μαζεύει μαργαρίτες, κάπου εκεί πριν το μεγάλο ξέφωτο της ζωής. 

Ευτυχώς που παρέμεινε  εκεί·συχνά αναρωτιέμαι τι θα του συνέβαινε στο μεγάλο μαγκανοπήγαδο, αν θα τα κατάφερνε, αν θα ξεπερνούσε θέλω, μπορώ, επιθυμώ, βαριέμαι, πλήττω, φοβάμαι, αν θα γινότανε φιλία ή (στην καλύτερη) αδιαφορία και  (στην χειρότερη) μίσος. Τον έχω εκεί στις αναμνήσεις μου και τον κανακεύω, σαν στολίδι χρώματος ασπρόμαυρου και φωτεινού, από εκείνα που μόνο στην χώρα του ανέφικτου κατοικούν και τίποτα δεν περιμένουν..

Η άνοιξη μέσα μας

 

«Εδώ είναι ο δρόμος των καλών ανθρώπων», άκουσα  μια φωνή πίσω μου. Μόλις είχα μαζέψει την φωτογραφική μου μηχανή  και έμπαινα στο αυτοκίνητο.

 Γύρισα ξαφνιασμένη· ένας  άντρας μέσης ηλικίας μου χαμογελούσε. Είχε προχωρημένη φαλάκρα και θα έπαιρνα όρκο πως μύριζε ολόκληρος καπνό, μια μυρωδιά  κολλημένη επάνω του από πάντα. Στα χέρια του κρατούσε μια πλαστική σακούλα σούπερ μάρκετ.

 Χαμογέλασα ξαφνιασμένα και λιγάκι αμήχανα. «Εδώ μένετε»; ξαναρώτησε.

 « Όχι ,όχι σε αυτήν την γειτονιά»,  απάντησα συμμετέχοντας σε ό,τι ο άγνωστός μου άντρας είχε ξεκινήσει. «Εσείς»;  ρώτησα με την σειρά μου.

 

« Ά, εγώ μένω στο τέλος της ανηφόρας» (κάτι σαν κατσούφιασμα φάνηκε στο πρόσωπό του και το σώμα του μου φάνηκε σαν  να έγειρε λίγο προς τα εμπρός).

«Θέλετε να σας ανεβάσω»; προσφέρθηκα αυθόρμητα.

« Αν δεν σας κάνει κόπο και δεν σας βγάζω από τον δρόμο σας ναι», μου χαμογέλασε με ανακούφιση.

Μπήκε στο αυτοκίνητο. Είχα κάνει λάθος δεν μύριζε καπνό, καμιά οσμή δεν ενόχλησε την ντελικάτη μου όσφρηση.

«Είσαστε και ομορφούλα», είπε σχεδόν ντροπαλά. «Έχει γούστο να μου την πέφτει», σκέφτηκα καθώς τον άκουσα να συνεχίζει « ..και εγώ, αναστατώνομαι με τις κοπέλες, να τις προάλλες  μια  γυναικεία φωνή κατά λάθος  με πήρε τηλέφωνο  και για πολλές μέρες σκεφτόμουνα την κοριτσίστικη φωνή της».

Γέλασα δυνατά. Όσα έλεγε και κυρίως όπως τα έλεγε είχανε μία αθωότητα ανακατεμένη με ένα ελάχιστο θράσος, τόσο  όσο χρειαζότανε για να μην ενοχλείται κανείς και στην προκειμένη περίπτωση  εγώ.

«Δεν πειράζει», του απάντησα, «είναι εντελώς ανθρώπινα όσα λέτε και τα βρίσκω και αρκετά  χαριτωμένα».

Δεν πρόλαβε ή δεν θέλησε ν' απαντήσει. «Φτάσαμε, εδώ κατεβαίνω», άνοιξε την πόρτα του συνοδηγού, «ευχαριστώ πολύ, να χαίρεστε την ζωή σας» με κοίταξε βαθειά στα μάτια και μου χαμογέλασε.

Λίγο πριν ξεκινήσω μου χτύπησε το τζάμι· «κοιτάξτε, κοιτάξτε τι όμορφα που έχει ανθίσει η αμυγδαλιά, δεν είναι η πιο όμορφη ετούτη η άνοιξη;»


(Στον αναγνώστη που με διαβάζει, χαίρεται και δεν σχολιάζει ποτέ. Αφιερωμένο.)