Μάϊος

Μόλις μπήκα στο σπίτι χτύπησε το τηλέφωνο. Ήταν η Ε., φίλη πες αδερφή, "πάμε να περπατήσουμε;" ρώτησε.

Αφήσαμε τ αμάξι στην Μαυρώτισσα και πήραμε να περπατάμε. Ο ήλιος έδυε από την πίσω μεριά του βουνού και έριχνε το τελευταίο του φως στα χωριά απέναντι. Δυό τρία συννεφάκια, μικρά παιδιά, ξεχάστηκαν να παίζουν στο γαλάζιο χρώμα το ανοιξιάτικο, ξεχάστηκαν κ´ οι μάνες τους να τα φωνάξουν φλυαρώντας με τις φίλες τους, τόσο ωραία που ήταν έξω.

Ανασαίναμε και απ τα πνευμόνια μας έμπαινε μέσα η άνοιξη. Πότε πρόλαβε σε μια βδομάδα και κυρίευσε τα πάντα το πράσινο; Μύριζε υγρή η φύση, γεμάτη από εκρήξεις φυτών και φύλλων. Πηγαίναμε, σιωπηλά μεθώντας με την μυρωδιά ετούτη. Ένα πουλί μας ακολουθούσε με το κελαηδιστό του τραγούδι. Ψηλώσαμε ως εκεί πάνω και το καλησπερίσαμε, εκείνο γέλασε, πετάξαμε ψηλά γελώντας και εμείς.

Πηγαίναμε, πηγαίναμε, σωπαίναμε και σταγόνα-σταγόνα θεραπεύαμε την ψυχή μας. Γαλήνευε το μέσα μας και όλα μας χαρίζανε χάδι παιδικό. Βήμα-βήμα χορταίναμε την ομορφιά και την ευγνωμονούσαμε σιωπηλά και συγκινημένα.

Στην επιστροφή σουρούπωνε, γλυκιά ώρα και λίγο θλιμμένη, το φεγγαράκι ανέτειλε ασημένιο , η δύση πάνω απ το Μαύροβο έχυνε ρόδινο φως στον ουρανό, τα σύννεφα-στολίδια γίνανε σιέλ,  ένας αργυροπελεκάνος μάζευε τις σκιές που πέφτανε στη λίμνη και έπαιζε ατρόμητα μαζί τους.

"Τόσο σοφά και στην ώρα τους όλα, το φεγγάρι κάθε βράδυ βγαίνει στον ουρανό, ο ήλιος κάθε πρωί, ή άνοιξη κάθε άνοιξη, τόσο όμορφα..." μονολόγησε η Ε. και στέναξε ανακουφισμένα.

Όταν μπήκα στο σπίτι, έξω είχε νυχτώσει και εγώ είχα ξαναγεννηθεί. Έβγαλα το χαρτάκι απ' το ημερολόγιο και διάβασα το στιχάκι:

"Ο Μάιος μας έφτασε

εμπρός βήμα ταχύ

να τον προϋπαντήσουμε

παιδιά στην εξοχή".