Ανοιξιάτικη βροχή.

Πάντα ήξερε από βροχές ο Μάιος. Εκεί που ξεχνιόσουνα στον γαλάζιο του τον ουρανό και στα ωραία του χρώματα και έλεγες να συμμαχήσεις με το καλοκαίρι, νά σου τον και θύμωνε, σαν κακοξυπνημένος γέρος που δεν ευχαριστήθηκε τον μεσημεριανό του ύπνο, έπιανε και άστραφτε και βροντούσε και έριχνε μπόρες δυνατές και κεραυνούς πολλές φορές.

Στην αρχή θύμωνες· "τι κακό ειν’ ετούτο όσο πήγαινε να στρώσει ο καιρός, τι τόθελε τούτο το πισωγύρισμα;" αναρρωτιόσουνα σιωπηλά και φωναχτά μαζί θυμωμένος και συ. Πήγαινες στο παράθυρο και έβλεπες την καταιγίδα να πέφτει στο πλακόστρωτο. Μαζί της ξέπλενε όλη την σκόνη της πόλης από τα φύλλα των δέντρων, από τις στέγες και τις αυλές, από τις άσπρες πλάκες της πλατείας και απ τα λερωμένα τζάμια των αμαξιών.

 Άκουγες τον ήχο της να δυναμώνει τρόμαζες και θαύμαζες μαζί, και καθώς έπαιρνε να χαμηλώνει σιγά σιγά, έβγαινες στο μπαλκόνι να μυρίσεις την βροχή, "σιγά θα βραχείτε, μπείτε μέσα", μάλωνες στοργικά τα παιδιά που στριμώχνονταν να βγουν και αυτά έξω, μύριζε βρεγμένο χώμα κάπου μακριά έπαιρνες βαθιές ανάσες, πολύ βαθιές, τόσο ώστε να τις φυλάξεις σε μέρος μυστικό, νάχεις να θυμάσαι στις  μακρινές ώρες και στις ζεστές μέρες ενός καυτού καλοκαιριού που δεν ήτανε ποτέ μακριά.

Την άλλη μέρα η πόλη άστραφτε σαν καινούργια. Οι κόκκινες σκεπές ξεπλυμένες κάτω απ τον ήλιο, ο αέρας διάφανος, η λίμνη ήσυχη και μαργιόλα, ο ουρανός γαλάζιος με παχουλά αγγελούδια να ζωγραφίζουν άσπρα συννεφάκια και να παίζουν μαζί τους.

Ο Μάιος,  ίδιος μα και εντελώς διαφορετικός με τον χθεσινό, παίζει τώρα τάβλι με τους φίλους του στα τραπεζάκια έξω, γελάει ευχαριστημένος και στρίβει τα μουστάκια του με τούτη την ομορφιά, και κάθε που ένα αέρινο φουστάνι κάνει τις πλάκες του πεζοδρομίου να κοκκινίζουν από  κάτι σαν ανατρίχιασμα, ξαναστρίβει το μουστάκι του, χτυπάει το χέρι στο τραπέζι και λέει δυνατά: "ωραία που είσαι άνοιξη με τα λουλούδια  σου όλα…"