το δικό μου Πάσχα

Ένα φορεματάκι μάλλινο βεραμάν· με υφασμάτινα λουλουδάκια στο μπούστο και στρογγυλό γιακαδάκι. Μια ανεπαίσθητη ενοχή στο: «η εν πολλαίς αμαρτίες περιπεσούσα γυνή. Κλεφτή ματιά, με άρωμα βιολέτας, στις λόγχες από το βλέμμα των αγοριών οι μυροφόρες. Επιτάφιος θρήνος : «ω γλυκύ μου έαρ» και στην επιστροφή η φωνή του ψάλτη: « τις εστί, βασιλεύς ή Ιουδαίος;». Μυρωδιές από  ανθισμένες πασχαλιές …

Τρία κορίτσια ταξιδεύουν από χωριό σε χωριό. Με τις ανόμοιες ηλικίες τους παρέα και με κοινό προορισμό. Να αιχμαλωτίσουν μια αίσθηση της άνοιξης σε στολισμένες εκκλησίες και να νοιώσουν την δύναμη της κατάνυξης στον ανθοστόλιστο επιτάφιο. Η εξαίσια μυρωδιά της μαγειρίτσας το απόγευμα του Σαββάτου…Το τραπέζι της Λαμπρής συμπληρωμένο  με όσα ακριβώς του χρειάζονται. Κόκκινο και χαρά, σε ίσες δόσεις. Το ελάχιστο αίσθημα της απογοήτευσης και το άλλο, του κορεσμού, στο σούρουπο της Κυριακής. Ένα πάζλ αναμνήσεων, πασχαλινό, παλιό και καινούριο, γεμάτο σύγχυση αναμονής και  εξαιρετικής ποιότητας νοσταλγία….