Κούραση.. μια κούραση βαθειά και ανεπαίσθητη συνάμα. Τα σημάδια  ανεπαίσθητα και αυτά. Πιο κουρασμένο το χαμόγελο, μια ρυτίδα παραπάνω. Σε μια μέρα ήρθε η Άνοιξη. Γλύκανε ο ήλιος, το μυρωμένο αεράκι σου παίρνει το μυαλό. Περπατάω και ξελογιάζομαι από τα ανθισμένα δέντράκια της ρεικιάς. «Πότε γίνανε όλα αυτά και δεν τα πήρα είδηση» αναρωτιέμαι. Μάρτη δείχνει το ημερολόγιο, «να φύγει, να φύγει αυτός ο Μάρτης ,ένα βήμα και να η άνοιξη, ένα ακόμη βήμα και πάει ό χειμώνας, Τόσο σκληρός, τόσο άκαρδος  τόσο γεμάτος γνώση, μια γνώση του χαμού, μια γνώση του γκρεμού…Απώλεια…λέξη με χρώμα γκρι ,γεύση πικρή και αίσθηση σαν χίλια ξυράφια να σου σκίζουν το στέρνο. Μικρές ανάσες οι αγκαλιές, οι φίλοι, τα χαμόγελα. Τώρα ξέρω, σιγά-σιγά μαθαίνω. Γερνάω δεν σημαίνει αλλάζω. Γερνάω σημαίνει αλλάζουν όλα γύρω μου και εγώ δεν τα αναγνωρίζω, ούτε και εκείνα εμένα .Με αφήνουν πίσω τους, δεν είναι για μένα, ΑΥΤΑ πια δεν είναι πια για μένα…