«Το μαντολίνο»

Πως κάνει  να…και ξαφνικά ξεπετάγεται μια ανάμνηση από το πουθενά! Όμορφη σαν ανοιξιάτικο πρωινό, από αυτά που τα θυμάσαι και χαμογελάς. Και τα μάτια σου γεμίζουν από κάτι ακαθόριστο που κανείς άλλος δεν μπορεί να ξεδιαλύνει. Και είναι τόσο νοσταλγικό, που ούτε να το κουβεντιάσεις καλά-καλά θέλεις, παρά μόνος σου να το αναπολήσεις χαμογελώντας Έτσι και πριν λίγο!  «Στην τηλεόραση, έχει ο Παπαδόπουλος την Ζωή Φυτούση» μου λέει η φωνή από την άλλη άκρη του τηλεφώνου. Και ξαφνικά με πλημμυρίζουνε εικόνες και μια όμορφη θύμηση…

………

Κυριακή πρωί. Μικρό παιδί ήμουνα. Εκείνα τα χρόνια, ο πατέρας στο σπίτι σπάνια ήτανε. Έλειπε όλη την βδομάδα στην μεγάλη πόλη για την δουλειά του. Με την μητέρα μεγαλώναμε, και ήτανε εκείνη κάτι σαν μάνα και πατέρας μαζί, έτσι έπρεπε, πως αλλιώς να μας κάνει ζάφτι, ζωηρά, όπως όλα τα παιδιά που ξαφνιάζονται από την ομορφιά του κόσμου και θέλουνε όλη μαζί να την δοκιμάσουνε και να την χαρούνε.

Αυτό λοιπόν το πρωινό της όμορφης Κυριακής, με τον πατέρα στο σπίτι και μια αίσθηση ασφάλειας και αγάπης να με συντροφεύει, κοιμάμαι και μέσα στο όνειρο ακόμη βρίσκομαι. Από κάπου μακριά, ακούγεται το ραδιόφωνο…  «Φέρτε μου ένα μαντολίνο»..τραγουδάει η ζωή Φυτούση, Και κείνη η μουσική, τόσο όμορφα με κυριεύει, ανοίγω αργά-αργά τα μάτια μου, μου αρέσει τόσο ο ήλιος που μπαίνει από το παράθυρο ,οι καθησυχαστικοί  πρωινοί ήχοι του σπιτιού…Χαμογελάω! Ο πατέρας μου στο διπλανό δωμάτιο έχει ξυπνήσει, θα πίνει μάλλον τον καφέ του στο τραπέζι με το πλαστικό  τραπεζομάντιλο, έχει ανοίξει το ραδιόφωνο και ακούγοντας μουσική θα ρίχνει μάλλον ζεστές ματιές στην μητέρα μου, και κείνη σαν και μένα, θα χαμογελάει και αυτή….

Την αγαπώ την Ζωή Φυτούση! Κάθε που την ακούω να τραγουδάει το μαντολίνο, ξαναβρίσκομαι σε κείνη  την πρωινή «αγκαλιά» και τόσο όμορφα νοιώθω…