...Είπε μέσα της:μια μέρα,όταν η έφοδος της ασχήμιας θα έχει γίνει εντελώς ανυπόφορη,θα αγοράσει από ένα ανθοπωλείο ένα βλασταράκι μυοσωτίδας,ένα λεπτό κοτσάνι που καταλήγει σ'ένα λουλούδι μικροσκοπικό.Θα βγεί μ'αυτό στο δρόμο κρατώντας το μπροστά στο πρόσωπό της με το βλέμμα απάνω του ώσπου να μη βλέπει τίποτ' άλλο απο αυτό το ωραίο γαλάζιο σημείο,ύστατη εικόνα που θέλει να διατηρήσει από έναν κόσμο που έχει πάψει να τον αγαπάει.Θα πάει έτσι μέσα στους δρόμους του Παρισιού,οι άνθρωποι σύντομα θα μάθουν να την αναγνωρίζουν,τα παιδιά θα την παίρνουν από πίσω,θα την κοροιδεύουν,θα της πετούν σαίτες και όλο το Παρίσι θα την φωνάζει η τρελή με την μυοσωτίδα...
(Μίλαν Κούντερα,η Αθανασία)
το παρίσι δεν είναι τίποτα...
ΑπάντησηΔιαγραφήτι θα λέει η ψυχή της για τον εαυτό της, μου λες;
πόσο αιμοραγούσα θα ειναι...
η αιμοραγούσα με τη μυοσωτιδα...
(μίλα ελένη, για την Αθανασία)
@ abbtha
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτή η σκέψη,να έχει εμπρός της μόνο αυτό το λουλουδάκι,με μαγεύει χρόνια...Βλέπεις εμένα, αυτό το λουλουδάκι, μου θυμίζει πάντα την πρώτη μέρα της άνοιξης!Όταν το πρωτοβλέπω, λέω: Ααα...νά,ήρθε η Άνοιξη. Έτσι, ελπίζω πάντα...
Καλησπέρα
Κι εσείς και η Abbtha έχετε βαλθεί να με ζορίσετε σήμερα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣας παρακαλώ, είμαι σε μεταβατικό στάδιο...
Όσο για το λουλουδάκι μπροστά στο πρόσωπο και τις σαϊτες εγώ προσωπικώς έχω συμβιβασθεί. Και σκασίλες έχω πέντε αν με λένε τρελή...
Τα φιλιά και τις καλημέρες μου!
@ κοπτοραπτού
ΑπάντησηΔιαγραφήΓι'αυτό σ'αγαπώ!Πάντα βάζεις τα πράγματα στην θέση τους!
Και πάντα δίκιο έχεις.
Τα φιλιά μου της καληνύχτας