Προς κάθε παραλήπτη...

Αυτό το σκίτσο, χρόνια μου κράτούσε συντροφιά,τις ώρες που αποκαμωμένη απο την κούραση (της μέρας ή της ζωής) έγερνα στο κρεββάτι μου.Καθόμουνα αφηρημένη και το χάζευα,έτσι χωρίς τίποτα να υπάρχει μέσα στην σκέψη μου.Σιγα-σιγά άρχιζα να ξεχωρίζω, (καθώς ξεκουραζόμουνα), την ομορφιά του και την ιδιαίτερη παρουσία του.Χαρισμένο σε μένα,σαν δώρο ονομαστικής εορτής,απο φίλο που πολύ αγάπησε, αλλά ποτέ δεν τόλμησε να καεί για αυτήν του την αγάπη,για μένα πάντα συμβόλιζε το μέτριο, αυτό το υπέροχο ποίημα εξαιτίας του δωρητή του.
Τότε δεν καταλάβαινα πόσο δύσκολο είναι για κάποιους να αλλάξουν την ζωή τους ακολουθώντας ένα όνειρο.Χρόνια μετά,περπατώντας μέσα στην ζωή άλλοτε μόνη και άλλοτε με συντροφιά τους φίλους μου,πότε κοπιαστικά και πότε ανάλαφρα,πάντα όμως με δύναμη και μάτια ανοιχτά, κατανόησα την αδυναμία τους και κατάφερα να τους συγχωρήσω.Και τους το αφιερώνω, εγώ τώρα,για να θυμηθούν οτι κάποτε υπήρξαν φωτεινοί και γεμάτοι λάμψη,μονο και μόνο γιατί κάποια στιγμή,μια ματιά στάθηκε πάνω τους και τους χάρισε την αιωνιότητα...