Η θεία Κίτσα και ο Κλέαρχος!

Εμείς οι νεώτεροι όλοι, την αγαπούσαμε, και αποζητούσαμε πάντα την παρέα της. Και κείνη όμως νομίζω πως εμάς προτιμούσε. Έλαμπαν περιπαικτικά τα μάτια της και μια χαρούμενη πονηράδα σαν αόρατη φλόγα έπαιζε στα μάτια της. «Κοιτάξτε να δείτε»,μας έλεγε, «αυτά που σας λέω, στους άλλους δεν θα τα πείτε!» Και ήταν αυτή  η συμφωνία μαζί της κάτι «ιερό»! Ποτέ δεν καλολέγαμε στην μάνα μας τι συζητάγαμε με την θεία Κίτσα, ούτε και όταν μεγαλώσαμε αρκετά και δεν υπήρχε λόγος μυστικότητας. Οι άλλοι ενήλικες πάλι, ποτέ τους στα σοβαρά δεν την πολυέπαιρναν χωρίς να έχουνε κάτι να της καταλογίσουνε. «Είναι λίγο χαρωπή,» λέγανε και χαμογελάγανε, «μην της δίνετε και πολύ σημασία»…

Ήτανε μια όμορφη γυναίκα, όχι στην πρώτη της νεότητα ,έτσι την θυμάμαι  εγώ. Ζούσε με τα δύο της κορίτσια, και ήτανε το σπίτι τους αν και φτωχικό, ένας παράδεισος χαράς. «Θεία Κίτσα»,την ρωτάγαμε, «γιατί έδιωξες τον θείο Μήτσο;»

« Ά τον γρουσούζη!» έλεγε, «που τον θυμηθήκατε πάλι; Αφού σας τόπα, τον έδιωξα γιατί κάθε που έτρωγα, μετά το φαγητό, φούσκωνε η κοιλιά μου!» Εμείς τότε γελάγαμε με την ψυχή μας, τόσο αστείο μας φαινότανε, να φουσκώνει η κοιλιά της θείας Κίτσας σαν μπαλόνι παιδικό. Και αλήθεια ήτανε…Την άγχωνε και την στεναχωρούσε τόσο πολύ ο άντρας της ο Μήτσος, έτσι γκρινιάρης και μίζερος που ήτανε, που της είχε δημιουργήσει προβλήματα υγείας. Έτσι γνώρισε και τον Κλέαρχο, τον μεγάλο και παράνομο έρωτά της. Εμείς αυτόν ποτέ δεν τον γνωρίσαμε. Ακούγαμε μόνο το όνομά του, όταν στο φλυτζάνι μελετάγανε τα μελλούμενα με τις φίλες της. Γιατρός της ήτανε και μαζί  ψάχνανε την γιατρειά στις αδιαθεσίες της θείας Κίτσας. Ποτέ δεν έμαθα αν ήτανε και η αιτία που έδιωξε τον Μήτσο από την ζωή της. Μόλις όμως εξαφανίστηκε ο Μήτσος από την ζωή της, εξαφανίστηκαν και οι αρρώστιες της! Σαν  από θαύμα ξαφνικά η θεία Κίτσα έγιανε και ποτέ ξανά δεν ξαναπαραπονέθηκε για τίποτα. Ούτε που την ένοιαζε που ο Κλέαρχος ποτέ δικός της δεν έγινε. Κοίταζε την δουλειά της, (μοδιστρούλα ήτανε), τα παιδιά της και πάντα χαρούμενη και γελαστή, μας έλεγε τις ιστορίες και τα αστεία της.Tον Κλέαρχο πότε τον συναντούσε χαμπάρι δεν παίρναμε. Μόνο κάπου-κάπου όταν επέστρεφε από την πόλη, που για τα ψώνια της δουλειάς της πήγαινε, σαν όνειρο γεμάτα τα μάτια της ήτανε και κάτι σαν αόρατες κλωστές μακριά μας την κρατάγανε. Τότε ούτε αστεία έλεγε και ούτε χαμογέλαγε. «Είμαι κουρασμένη, αφήστε με λιγάκι ήσυχη» μας έλεγε και στην κάμαρή της μέσα κλεινότανε….

........

Πέθανε ευτυχισμένη και χαρούμενη ανάμεσα σε παιδιά και εγγόνια, ένα χιονισμένο πρωινό του Μάρτη, χωρίς να έχει καμία αγωνία για την άνοιξη που δεν είχε έρθει ακόμη…

Η «πορτοχαμπέρω»

Γιαγιά Άννα την έλεγαν. Παιδιά, ποτέ της δεν απόκτησε και μάλλον καημό θα το είχε. Ο άντρας της ,όλη μέρα καφέδες έπινε και ρητόρευε συνεχώς Σημασία καμία δεν της έδινε, σαν να μην υπήρχε γιαυτόν. Την θυμάμαι λοιπόν, πρωί-πρωί να ανοίγει την αυλόπορτα και να μπαίνει στον κήπο μας. Έρχεται η «πορτοχαμπέρω»,άκουγα την μάνα μου να λέει. Πορτοχαμπέρω βέβαια δεν ήξερα τι σήμαινε, αργότερα έμαθα την έννοια της λέξης αυτής. Εκείνο που ήξερα πάντως ήτανε πως σαν φαινότανε, οι γυναίκες αλλάζανε συζήτηση, και τα πιο σημαντικά μυστικά που συζητούσανε, σταματάγανε να τα μελετάνε, γιατί ξέρανε πως στο επόμενο σπίτι που θα πήγαινε, «χαρτί και καλαμάρι» θα τα εξιστορούσε όλα. Η γιαγιά Άννα η καημένη, κακιά δεν ήτανε, επιπόλαια μονάχα, της ξεφεύγανε τα λόγια που άκουγε, και τάλεγε παντού, σαν να ήθελε με αυτό να γίνει σημαντική και σπουδαία, καθώς στην πολύ προσωπική της ζωή  καθόλου σπουδαία  ίσως δεν ένοιωθε  και μάλλον,  όλοι οι δικοί της (δεν ξέρω γιατί),την απορρίπτανε. Έτσι λοιπόν, κανείς την πόρτα του δεν της έκλεινε ποτέ, μα και ποτέ κανείς δεν την πολυεπιθυμούσε. Φοβότανε όλοι μην τους ξεφύγει κάτι πάνω στην κουβέντα. Εκείνη απτόητη, συνέχιζε τις επισκέψεις ολημερίς, από το πρωί ξεκινώντας, λες και έπαιρνε ζωή από τις ζωές των άλλων, γιατί δική της ζωή δεν είχε. Μόνος του μαγείρευε και μόνος του έτρωγε ο άντρας της. Η «πορτοχαμπέρω» μετέφερε τα νέα που μάθαινε από το ένα σπίτι στο άλλο, με μεγάλη ακρίβεια Λίγο αργότερα, της κολλήσανε άλλο παρατσούκλι: Πρακτορείο Ρώυτερ, την λέγανε και φτύνανε τον κόρφο τους….

…….

 …σαν πέθανε ο άντρας της και έμεινε μόνη, δεν άλλαξε καθόλου το βιολί της, και συνέχισε τα ίδια, όπως τα ήξερε. Πέθανε μόνη της μια νύχτα και οι γείτονες, γρήγορα αντιληφθήκανε  πως κάτι τρέχει, καθώς δεν εμφανίστηκε πρωί-πρωί .Την κηδέψανε χωρίς να την κλάψει κανείς ιδιαίτερα και την ξεχάσανε στα γρήγορα γιατί καθόλου μάλλον δεν τους έλειψε η γιαγιά Άννα, η επονομαζόμενη «πορτοχαμπέρω»…

Και πανσέληνος και έκλειψη,και πρωτοχρονιά!

..μου έμοιασε σαν δώρο της φύσης!

2010

Ξέρω..."πήξαμε" στις ευχές...Μα δεν μπορώ να αντισταθώ σε άλλη μία!Αυτός ο χιονάνθρωπος φτιαγμένος για τα παιδιά,με την αισιοδοξία που δανείζεται από αυτά ας μας ευχηθεί για το νέο έτος,με την προτροπή να κρατήσουμε την αθώα ματιά μας και να χαρούμε με τους ανθρώπους μας μέρες που είναι...

Καλή χρονιά να έχουμε!

Μια όμορφη ανάμνηση…

Ο μπάρμπα Γιάννης, ήτανε ο τελευταίος τεχνίτης της παραδοσιακής βάρκας στα μέρη μας. Ένας άνθρωπος της λίμνης. Έζησε κοντά στο νερό, μέσα στο νερό, για το νερό. 

 

Είχε αυτήν σοφία που έχουνε οι άνθρωποι που δουλέψανε πολύ, και μιλήσανε λίγο στην ζωή τους. Πίναμε τσίπουρο μαζί του στο μπαλκονάκι της καλύβας του, και γέλαγαν τα μάτια του και η ψυχή του! Αυτό είναι το «δάκρυ της Παναγίας» μας έλεγε καθώς το κατάπινε αργά-αργά. 

Ο μπάρμπα Γιάννης ,δεν υπάρχει πια Και μείς νοιώθουμε τυχεροί που τον γνωρίσαμε κάποτε, έστω για λίγο, αυτόν και την εξαιρετική τέχνη του.

Σήμερα, βρεθήκαμε τυχαία  εκεί που κάποτε έζησε, τον ξαναθυμηθήκαμε, μελαγχολήσαμε και νοσταλγήσαμε συνάμα, φωτογραφίζοντας  την γειτονιά του…

Μια νύχτα "μαγική"

Απόψε, είναι μια νύχτα μαγική! Τραγουδάμε τα κάλαντα! Κι εγώ θυμάμαι τότε που ήμουνα παιδί, και βγαίναμε στις γειτονιές νυχτιάτικα…

…………………

Εκείνα τα χρόνια, το κρύο «μεγάλο» ήτανε. Χιόνι έπεφτε πολύ και τα πόδια μας, μέσα στις λαστιχένιες μπότες που με το παραμικρό τρύπαγαν, μονίμως βρεγμένα και παγωμένα ήτανε. Αυτό βέβαια  δεν μας αποκαρδίωνε και ποτέ δεν στάθηκε εμπόδιο για να τριγυρίζουμε στις γειτονιές παίζοντας χιονοπόλεμο και «γλύστρες» στις κατηφοριές ,τα δύο αγαπημένα μας παιχνίδια.

Καθώς λοιπόν πλησίαζαν τα Χριστούγεννα, η μεγάλη μας χαρά και έξαψη, ήτανε για τα κάλαντα! Ξημερώματα έπρεπε να τα «πούμε», αυτό ήτανε το σωστό, και για αυτό προσπαθούσαμε με κάθε τρόπο να αποσπάσουμε την υπόσχεση (από τις μανάδες μας κυρίως) πως ναι, φέτος είμαστε αρκετά μεγάλοι για να μπορούμε να συμμετέχουμε στην παρέα, που θα τραγουδούσε τα κάλαντα ξυπνώντας τους κοιμισμένους νοικοκυραίους. Και σαν παίρναμε τη υπόσχεση νοιώθαμε τέτοια ικανοποίηση που ψηλώναμε θαρρείς δέκα πόνους παραπάνω.

 Μέσα στο κρύο χειμωνιάτικο ξημέρωμα όλη η παρέα, ένα νοιώθαμε να είμαστε, έτσι καθώς φοβόμασταν και λιγάκι, μικρά παιδιά που ήμασταν. Και τραγουδάγαμε με τις φωνούλες μας τις παιδικές με την συνοδεία των σκυλιών που γαυγίζανε και κείνα, και οι πόρτες άνοιγαν για να μας «κεράσουν» με χαρά οι περισσότερες, με εξαίρεση κάποιες ελάχιστες που παρέμεναν κλειστές.

Κάπου στο ξημέρωμα, μετράγαμε και μοιραζόμασταν το ταμείο μας. Και καθώς η μέρα άρχιζε να φέγγει και η νύχτα έπαυε να μας τρομάζει, χωριζόμασταν και τρέχαμε ο καθένας προς την «αγκαλιά» του σπιτιού του με μια περηφάνια ζωγραφισμένη στο πρόσωπό μας, και μια μεγάλη χαρά καθώς θα εξιστορούσαμε όσα μας είχανε συναρπάσει αυτό το όμορφο Χριστουγεννιάτικο ξημέρωμα…

……………………..

Περιμένω λοιπόν απόψε μέσα στην  νύχτα να ακούσω και πάλι τα κάλαντα, καθώς θα τα τραγουδάνε οι παρέες (όλο και πιο σπάνια βέβαια),και σας ορκίζομαι πως όποια ώρα και νάναι, θα ξυπνήσω και  θα βγώ στό μπαλκόνι μου να τους καλωσορίσω…

Να περάσετε τις γιορτές όπως λαχταράτε!!!

Κάτι σαν γιορτή...

Το γιορτάσαμε και φέτος! Ποιος νωρίτερα ποιος αργότερα, το χριστουγεννιάτικο δέντρο τώρα πια, 13 του μήνα μάλλον βρίσκεται σε κάθε σπίτι , για να μας θυμίζει πως έρχεται η  γιορτή, που στην καρδιά του χειμώνα  μας μιλάει για την γέννηση. Έτσι ,για να θυμόμαστε πως τα πάντα ξεκινάνε από την αρχή, και κανένα τέλος δεν έχει την δύναμη να μας  τρομάζει.

Το στολίσαμε και μείς το δεντράκι μας  με τα παιδιά να έχουν τον πρώτο λόγο  σε αυτή την μικρή γιορτή. Και ήτανε ένα όμορφο βραδάκι αυτό, με γέλια, φωνές και Χριστουγεννιάτικα τραγουδάκια Και το χαρήκαμε με το παραπάνω για μια ακόμη φορά, με λίγο χιόνι στα γύρω βουνά (επιτέλους) και αρκετό κρύο μέσα στη πόλη!

Καλά Χριστούγεννα !