το δάσος

Βρέθηκα στον Όλυμπο,τις μέρες που στη Αθήνα μαίνονταν οι φωτιές.Από την μια μεριά,η στενοχώρια για τις καταστροφές,και από την άλλη η μεγάλη αγαλλίαση που νοιώθω κάθε φορά που βρίσκομαι στο δάσος.Ο άνθρωπος λέω,πρέπει συχνά να αγκαλιάζει τα δέντρα και το πράσινο,όχι μόνο για περίπατο,μα για καθαρά θεραπευτικούς λόγους.Νοιώθω,κάθε που είμαι εκεί,σαν να συναντώ τον Θεό,αν μου επιτρέπετε να το πω έτσι,που με ξεπλένει από τις "σκόνες" μου και με παραδίδει ξανά,ολοκαίνουργια και φρέσκια πίσω για να αντέξω τις περιπέτειες της ζωής μου.Λες και ξαναρχίζω από ένα σημείο,όπου όλα ήτανε καθαρά,όμορφα,αγαπημένα...και πόση δύναμη μου δίνει αυτό!
....

Οι φωτογραφίες για να δείτε και σεις με τα μάτια μου τις ομορφιές του δάσους και να νοιώσετε τις ανάσες του...

δεκαπενταύγουστος!

πηγή φωτό

Απέναντι από το σπίτι που γεννήθηκα στο χωριό,υπάρχει ένα εκκλησάκι της Παναγίας.Όταν την μάνα μου την πιάσαν οι πόνοι της γέννας,όρθια μπροστά στο παράθυρο ήτανε,και μάλλον σε κείνη προσευχότανε για να πάνε όλα καλά.Μικρά παιδιά παίζαμε στον αυλόγυρο της εκκλησίας,οι φωνές μας γέμιζαν τον χώρο,και πάντα είχα την αίσθηση,πως πίσω από το παράθυρο,η Παναγία ήτανε,και μας νοιαζότανε χαμογελώντας με τις σκανταλιές μας και τα παιχνίδια μας.

Μεγαλώνοντας αργότερα,στην εκκλησία μέσα βρισκόμουνα κάθε Κυριακή,πλήττοντας και νυστάζοντας ,μιας και αναγκασμένη από το σχολείο ήμουνα.Μα όταν την εικόνα της Παναγίας δίπλα στο ιερό χάζευα,νόμιζα πως μόνο εμένα κοίταζε στα μάτια,όπου και να στεκόμουνα,και η μυστική μας συννενόηση,μόνο για μας τις δυό ήτανε.Ένοιωθα τότε μια βαθειά περιέργεια και αναρωτιόμουνα αν συνέβαινε το ίδιο και σε άλλους,μα ντρεπόμουνα κιόλας να ρωτήσω,μήπως και με κοροιδέψουνε.

Μα εκείνο που πιο πολύ απ΄ολα αγαπούσα, ήτανε το πανηγύρι του δεκαπενταύγουστου!Το χωριό όλο από την παραμονή,σαν σε έξαψη βρισκότανε.Η πλατεία,ετοιμαζότανε από την παραμονή για την γιορτή,άνοιγε ο χώρος,ασπρίζανε οι τοίχοι,όλα νοικοκυρεμένα,καθαρά, και όμορφα!Το βράδυ,τα τραπέζια όλα στην θέση τους ήτανε,καθώς και οι γύφτοι μουσικοί,με τα κλαρίνα και τα κρουστά τους.Γέμιζε τότε θυμάμαι το χωριό,με χωριανούς που ήτανε σκόρπιοι σε όλον τον κόσμο,σε Ελλάδα και εξωτερικό.Εκείνη την μέρα, λες και τάμα το είχανε να είναι και πάλι εκεί στα χώματα που γεννήθηκαν.Έφηβη, θυμάμαι να θαυμάζω τα όμορφα κορίτσια που από την Αμερική ερχότανε,ντυμένα διαφορετικά,πιο μοντέρνα από μας,αναστατώνοντας τα αγόρια του χωριού! Τα πειράγματα και οι αναστεναγμοί τους,μας έκαναν να γελάμε και ταυτόχρονα να ζηλεύουμε!

Αρκετά χρόνια αργότερα,μια τέτοια μέρα,σαν επισκέπτης πιά στο πανηγύρι μιας και είχαμε από χρόνια μετακομίσει στην πόλη,γνώρισα και τον μετέπειτα πατέρα του παιδιού μου.Σε μια παρέα βρεθήκαμε,όλη νύχτα θυμάμαι να γελάω με έκανε!Τον ερωτεύτηκα αμέσως...Είκοσι χρόνια αργότερα,ο καθένας τράβηξε τον δρόμο του.

Η εικόνα της Παναγίας,ή ίδια πάντα,στην ίδια θέση όπως και τότε,δεν κοιτάει πιά μόνο εμένα,όπως γινότανε τότε,στα χρόνια της αθωότητας.Όμως στα δύσκολα,όταν κάπου θέλω να ακουμπήσω τις αγωνίες μου,στην χάρη της προσεύχομαι και ζητώ δύναμη να πάρω.Και αν σας πώ,πως την δύναμη την παίρνω,ψέμματα δεν θάναι....

Χρόνια Πολλά για αύριο...

περαστικά του...

...μάλλον αυτός είναι ο φόβος του Λύκου μας,και εξ αιτίας του αποφεύγει τόσο καιρό το νοσοκομείο!!!

Γι' αυτό,καταλαβαίνοντας την αγωνία του, του ευχόμαστε να επιστρέψει γρήγορα κοντά μας!

πηγή photo, εδώ.

…παραλήρημα, σε αναμονή διακοπών και της Αυγουστιάτικης πανσελήνου!

Ζέστη και σήμερα.Έντεκα και ακόμη να δροσίση, έστω λιγάκι.Η οποία γινεται πιό ανυπόφορη από τα γεμιστά που ψήνονται στον φούρνο.Τι τα θές τα γεμιστά στον φούρνο με τέτοια ζέστη θα μου πεις! Ε όλα έχουν την αιτία τους..Ήρθε ο Χ.,ό "ήλιος μου"που θάλεγε και η Πασ(π)χαλίτσα!Ε να μην φάει φαγητό της μαμάς;Δεν γίνεται…έτσι κι αλλιώς πάντα ξαφνικά έρχεται και μένει λίγο.Κάτι οι υποχρεώσει της δουλειάς,κάτι τα έκτακτα ταξίδια του…Θα πάει στο αγαπημένο του νησί λέει,την Σαμοθράκη,έχουνε κανονίσει να κάνουν κάτι εμφανίσεις εκεί.Έτσι το λέμε τώρα, παλιά το λέγαμε « παίζαμε μάνα μουσική με την παρέα για τους φίλους μας ,εκεί και περνάγαμε πρώτα!!»

Αλλαζουν όμως οι καιροί..Θυμάμαι κάποτε με τις φοβερές καταιγίδες στο νησί,τι αγωνία είχα για το τι να απέγιναν με τις σκηνές και αν θα κατάφεραν να βρούν κατάλυμμα για να προστατευτούν από την βροχή! Μα τι να λέει..τα νιάτα δεν έχουν ανάγκη από τους καιρούς .Όλα τα δαμάζουν και τα φέρνουν στα μέτρα τους.Τι να κάνουμε έμεις πιά, που μείναμε πίσω και πίσω από μια οθόνη γοητέυουμε την ίδια μας την σκέψη παγιδευμένοι σε μια κατάσταση μοναχική.Δεν έχει Σαμοθράκη στα ξαφνικά πιά! Το καλοκαίρι με βασανίζει ,και το νοιώθω σαν τέλος εποχής,μόνο από την ανάγκη για ξεκούραση και διακοπές!Πολλές φορές σκέφτομαι πως μια χαρά θάτανε να έμενα και στο σπίτι χωρίς νάχω τίποτα να κάνω,καμμία υποχρέωση να με απασχολεί και ας μην πάω πουθενά,σε καμμία θάλασσα να με μαγέψει!Τόσο κουρασμένη νοιώθω…ας είναι..Τούτος ο Αύγουστος,θάναι μια χαρά,το νοιώθω! Μούκανε άλλωστε ποδαρικό το τζιτζικωτό μου!!!Χριστέ μου τι μωρό! Τι λαχτάρα και πόση χαρά μας έχει φέρει αυτό το παιδί ευλογημένο νάναι…

Θάρθει και η Ν. αυτό που το πάς! Ελπίζω πως δεν θα αλλάξει γνώμη τελικά και πως θα την γνωρίσω από κοντά.Μου αρέσει αυτό το κορίτσι,έτσι ζεστή ειλικρινής αυθόρμητη και πηγαία που την διαβάζω,νοιώθω πως θα γράψει , κάτι έστω,στο «λεύκωμα της καρδιάς μου»! Άλλωστε οι @φίλοι που γνώρισα από κοντά, ένας δυό θα μου πεις,αγαπημένοι πολύ συνέβη να γίνουν και άνθρωποι της καρδιάς μου θα είναι ότι και να συμβεί.Είναι ίδιον του χαρακτήρα μου να έχω στενούς φίλους και καθόλου «γνωστούς».Με αυτούς δε,δεν τα πάω καθόλου καλά…δεν μπορώ να αρθρώσω δεύτερη κουβέντα,βαριέμαι αφόρητα,πλήτω που λενε θανάσιμα!

Το τηλέφωνο χτυπάει…και με διακόπτει όπως πάντα τέτοια ώρα από τις διαδυκτιακές μου ενασχολήσεις..Κλείνω αυτό το σημείωμα λοιπόν,καληνύχτα σε όλους,ελπίζω τα γεμιστά μου νόστιμα νάναι,αύριο θα τα δοκιμάσω!!!

..καλοκαιράκι!

...ζέστη και σήμερα! Και γω εγκλωβισμένη (και απελπισμένη) στην πόλη που καίει, σκέφτομαι και αναρρωτιέμαι ,πως τα κατάφερα πάλι και για μιά ακόμη φορά,δεν έχω ένα καλό πρόγραμμα διακοπών να παρουσιάσω στον εαυτό μου που με κρίνει ανελέητα! Ας είναι... Θα ακούσω ένα τραγουδάκι που μιλάει για το καλοκαιράκι,θα φάω καρπούζι παγωμένο και παγωτό,θα ξεχαστώ στο "pet society",και πού ξέρεις μπορεί και να με ευνοήσει ο θεός των διακοπών!!!

Στίχοι: Ίκαρος

Μουσική: Σπήλιος Μεντής

Πρώτη εκτέλεση: Γιοβάνα

Καλοκαιράκι έχει η καρδιά

και η αγάπη μου καλοκαιράκι

φυσάει ο μπάτης στα όνειρά μου

και στους καημούς μου το μελτεμάκι

Καλοκαιράκι έχει η καρδιά

και η αγάπη μου καλοκαιράκι

Καλοκαιράκι, καλοκαιράκι

και στη καρδιά μου έχω μεράκι

Άσπρο πανάκι πάνω στο κύμα

φουσκών' η ελπίδα μου και ταξιδεύει

καλοκαιράκι κράτα το βήμα

γιατί ο χειμώνας παραμονεύει

Άσπρο πανάκι πάνω στο κύμα

φουσκών' η ελπίδα μου και ταξιδεύει

Καλοκαιράκι, καλοκαιράκι

και στη καρδιά μου έχω μεράκι

Χωρίς εσένα καλοκαιράκι

τώρα δε θα μου 'να ερωτεύμενη

δε θα 'χα γράψει το τραγουδάκι

και θα 'μουν μόνη και λυπημένη

Χωρίς εσένα καλοκαιράκι

τώρα δε θα μου 'να ερωτεύμενη

Καλοκαιράκι, καλοκαιράκι

και στη καρδιά μου έχω μεράκι

ΤΑ ΠΑΘΗ ΤΗΣ ΒΡΟΧΗΣ

άρχισε κι η βροχή να λιώνει τα μεσάνυχτα
μ'αυτόν τον νικημένο πάντα ήχο
σι, σι, σι.
Ήχος συρτός, συλλογιστικός, συνέρημος
ήχος κανονικός, κανονικής βροχής.

Όμως ο παραλογισμός
άλλη γραφή κι άλλην ανάγνωση
μου'μαθε για τους ήχους.
Κι όλη τη νύχτα ακούω και διαβάζω τη βροχή
σίγμα πλάι σε γιώτα, γιώτα κοντά στο σίγμα,
κρυστάλλινα ψηφία που τσουγκρίζουν
και μουρμουρίζουν ένα εσύ, εσύ, εσύ.

Κάθε σταγόνα κι ένα εσύ,
όλη τη νύχτα
ο ίδιος παρεξηγημένος ήχος,
αξημέρωτος ήχος,
αξημέρωτη ανάγκη εσύ,
βραδύγλωσση βροχή,
σαν πρόσθεση ναυαγισμένη
κάτι μακρύ να διηγηθεί
και λέει μόνο εσύ, εσύ,
νοσταλγία δισύλλαβη,
ένταση μονολεκτική,
το ένα εσύ σαν μνήμη,
το άλλο σαν μομφή
και σαν μοιρολατρία,
τόση βροχή για μια απουσία,
τόση αγρύπνια για μια λέξη,
πολύ με ζάλισε απόψε η βροχή
μ'αυτή της τη μεροληψία
όλο εσύ, εσύ, εσύ,
σαν όλα τ'άλλα να'ναι αμελητέα
και μόνο εσύ, εσύ, εσύ.

Κική Δημουλά

γύρω από το οικογενειακό τραπέζι...

Είναι από τις πιο ευτυχισμένες ώρες της ζωής μου!Το κυριακάτικο τραπέζι ,με όλη την οικογένεια γύρω του.Και η αλήθεια είναι πως δεν ήτανε πάντα έτσι.Σιγά-σιγά καθιερώθηκε αυτή η αγαπημένη συνήθεια.Κάθε Κυριακή,στο σπίτι των γονιών μου.Μαζευόμαστε σε αυτήν την "αγκαλιά" μικροί και μεγάλοι,με χαρά ίσως ενίοτε και με γκρίνια (πάλι τα ίδια! ουφ βαρέθηκα κάθε Κυριακή!) απολαμβάνουμε τα εδέσματα που μας ετόιμασαν και οι δύο οικοδεσπότες.Ο πατέρας,το καλοκαίρι στην ψησταριά του κήπου ψήνει τα κρέατα,και με την πάροδο τω κυριακάτικων αυτών συνευρέσεων γίνεται όλο και καλύτερος στο ψήσιμο, μα και στο να ανακαλύπτει και να αγοράζει τα καλύτερα της αγοράς!Και φυσικά,πάντα περιμένει τον έπαινό μας καμαρώνοντας κάθε φορά με το ίδιο χαμόγελο ευτυχίας.

Τα υπόλοιπα εδέσματα ανήκουν στην αρμοδιότητα της οικοδέσποινας.Η μάνα μου,περήφανος άνθρωπος ,δεν εκδηλώνει και τόσο την ανάγκη της για την επιδοκιμασία μας.Όμως το ξέρουμε όλοι πως βαθειά μέσα της την αποζητά!Και η αληθεια είναι πως κάθε φορά και καλύτερη μαγείρισα αποδεικνύεται,λες και η αγάπη και οι αγκαλιές που της δίνουμε νοστιμεύουνε το φαγητό της!

Κάθε φορά,με την ίδια σειρά συμβαίνουν τα πράγματα.Η ώρα καθορισμένη,και κάθε καθυστέρηση αιτία γκρίνιας,γιατί η αναμονή κουράζει,και πρέπει όλα να φαγωθούν ζεστά και στη ώρα τους.Και πόση είναι η ευτυχία τους .οταν τα πιάτα των παιδιών αδειάζουν,σημάδι πως τους άρεσε το φαγητό και θα φύγουνε χορτάτα.

Η καλύτερη όμως ώρα έρχεται όταν, αφου καθαριστεί το τραπέζι και τα πιάτα πλυθούν,στον κήπο με το καφεδάκι μας μπροστά, λέμε τα νέα της βδομάδας που πέρασε.Ώσπου νάρθει η ώρα που σιγά-σιγά,ένας ένας αρχίζει να αποχωρεί και να ξαναγυρίζει στην καθημερινότητά του...

...............................

...μου έρχεται στην σκέψη μου ένα άλλο παρόμοιο οικογενειακό τραπέζι,σε μιαν άλλη ζωή,στο σπίτι της Αθήνας.Με άλλα πρόσωπα εξίσου αγαπημένα,που δεν υπάρχουν πιά, γιατί η ζωή αλλιώς αποφάσισε. Το ίδιο σενάριο,η ίδια χαρά στα πρόσωπα, η ίδια φιγούρα της νοικοκυράς μαγείρισας που τιτίβιζε χαρούμενα ανάμεσα σε παιδιά και εγγόνια...

Η ψυχή της όπου και να βρίσκεται τώρα,σίγουρα επιδοκιμάζει τις παρόμοιες στιγμές ευτυχίας!