άχνη στον αέρα.

Το πρώτο που θυμάμαι μόλις ακούω την λέξη Χριστούγεννα είναι τα κάλαντα. Η ανάμνηση πηγαινοέρχεται· μία στα πολύ παιδικά μου χρόνια στο χωριό, με πολύ χιόνι, κρύο, παγωμένα δάχτυλα, τάλιρα και δραχμούλες και μία στην εφηβεία μου, στην Καστοριά με τους φίλους μου από το σχολείο. Τα αγάπησα και  τ’  αγαπώ σαν ονειροπαρμένη. Είμαι πανέτοιμη την ήμερα εκείνη και περιμένω:

- «να τα πούμε;»

 -«να τα πείτε φυσικά»

 Tα λένε -όχι όλα- μόνο όσα θυμούνται, πρόσωπα παιδικά, αγοράκια και κοριτσάκια που δεν σε κοιτούν στα μάτια, μόνο ντροπαλά τραγουδάνε με φωνές χερουβείμ του ονείρου.

Πολύ αργότερα αγάπησα τους κουραμπιέδες. Βρήκα την συνταγή που  γεμίζει την ατμόσφαιρα   μυρωδιά γιορτής και ψημένα αμύγδαλα, ζεστό βούτυρο και γλυκιά άχνη με βανίλια. Με συναρπάζει η διαδικασία όπου  δάχτυλα και  δαχτυλάκια ξεφλουδίζουν με υπομονή τα ζεματισμένα αμύγδαλα, τα ψιλοκόβουνε και μαζί  μ αυτά, σκορπίζουνε πάνω στο τραπεζομάντηλο κομματάκια αγάπης. Κάνουν καρδούλες τα μάτια μου και  για τις μύτες που οσφραίνονται ανυπόμονα τον αέρα και περιμένουν να δοκιμάσουνε τον πρώτο κουραμπιέ (ζεστό ακόμα).

Είναι αυτή η γιορτή ένα κομματάκι  τόσο δα από έναν   καλά κρυμμένο εαυτό στην ενήλικη κυνικότητά μας;  Έχει κάτι από την δύναμη και την αδυναμία μας;  Είναι η χαμένη μας παιδικότητα που κολλάει χαριτωμένα τα μούτρα της πίσω από το τζάμι;  Ή μήπως είναι μόνο η ανάγκη πετάξουμε  για λίγο ψηλά σαν νιφάδα χιονιού στον παγωμένο ουρανό του Δεκέμβρη και ύστερα να ξανακυλήσουμε πίσω  και να λιώσουμε ηδονικά πάνω σε μια ζεστή παλάμη; Μικρή σημασία έχει γιατί, έτσι και αλλιώς, στο τέλος πάντα ένας άγιος με κόκκινο σκούφο θα είναι εκεί για να μας γοητεύει και να μας απογοητεύει, χειραγωγώντας με επιτυχία την απόλυτη ανάγκη μας για το ανεκπλήρωτο.