(Μερικές φορές θέλω να πηδήξω πάνω από την σκιά μου)

..και τότε ονειρεύομαι πως είμαι ηρωίδα μυθιστορήματος καλοκαιρινού που ταξιδεύει σε πανέμορφο τουριστονήσι, τα  μάτια μου θαυμάζουν επικά ηλιοβασιλέμματα και γαλάζιες θάλασσες, ανακαλύπτω μυστικά μονοπάτια, χάνομαι σε πράσινα πευκοδάση, ανασαίνω βαθιά την μυρωδιά τους· θεραπεύομαι.

Ύστερα κολυμπάω σε πρασινογάλαζα νερά, τόσο διάφανα που νομίζω πως θα σπάσουν, είμαι μια γυναίκα- δελφίνι, γύρω μου κολυμπάνε σαργοί και χρυσοκίτρινα ψαράκια, γλυστράω και χάνομαι σε ακρογιαλιές με ονόματα ποιητικά, γυαλισκάρι, μυρτιώτισσα, κοντογυαλός, οι λέξεις  τους σκάνε σαν κύμα στ αυτιά  μου· με ηδονίζουν.

Ό άντρας που είναι μαζί μου μ´ αγαπάει και αυτή η αυταπάτη μοιάζει τόσο πολύ με την θάλασσα.. Είναι η θάλασσα και είμαι η αμμουδιά, πάει και έρχεται, μια μου λέει ναι και μια μου λέει όχι, τη μέρα γελάει σαν παιδί, τη νύχτα γίνεται ένα θορυβώδες κύμα που τα παρασύρει όλα.

 Πιάνω  τότε χαρτί να γράψω για το όνειρό μου αυτό και το μόνο που θυμάμαι είναι ένα φεγγάρι να γλιστράει στη θάλασσα την νύχτα και να γεμίζει ασήμι τον ουρανό, στο κατάστρωμα έχει μπόλικη ομορφιά, υγρασία και κρύο, χώνομαι σε μια ζεστή μασχάλη, με υιοθετεί με πρόθυμη διάθεση, μένω για λίγο εκεί, μ αρέσει και με φοβίζει, με φοβίζει σαν το σκοτάδι που καταπίνει όλο το φως, μ αρέσει σαν όλες τις θάλασσες, τους ουρανούς· τον κόσμο όλο αχ..