Το εισιτήριο.

Η κοπέλα εμφανίζεται την τελευταία στιγμή· ο οδηγός έχει μόλις κλείσει την πόρτα του  λεοφωρείου και ετοιμάζεται να ξεκινήσει.

Της ανοίγει την πόρτα.

Εκείνη μπαίνει.

Δείχνει το εισιτήριο της και χάνεται στον διάδρομο.

Ακούγεται ο ήχος της μηχανής καθώς ο οδηγός βάζει μπρός και ξεκινάει. Το αυτοκίνητο, παίρνει αργά την στροφή προς την έξοδο του σταθμού υπεραστικών λεοφωρείων.

Λίγο πριν φτάσει στην έξοδο η φιγούρα της κοπέλας ξαναεμφανίζεται στο οπτικό μας πεδίο.

Ακούγεται να λέει κάτι σαν:

-Μου ανοίγετε σας παρακαλώ να κατέβω; Κάτι ξέχασα.

Η πόρτα ανοίγει.

Εκείνη κινείται προς εκεί.

Ο οδηγός ρωτάει σε άπταιστο και επιτακτικό ενικό:

- Το εισιτήριο σου που είναι;

- Πίσω, στο κάθισμα.

-Φέρτο εδώ, τι το αφήνεις εκεί;

Υπακούει δυσφορώντας. Μέχρι νάρθει μπροστά, τόχει ξαναβάλει στην τσάντα της.

-Πες μου το νούμερο!

  ……….

-Το νούμερο, ποιο είναι το νούμερο; Πως θα ξαναταξιδέψεις, θα ξαναπληρώσεις εισιτήριο;

-Καλά κύριε! Μισό λεπτό!  

(Δείχνει τρομερά ενοχλημένη με τον αναιδή που εισέβαλε τόσο αποφασιστικά στον προσωπικό της χώρο, με κοινό τους επιβάτες του λεωφορείου για ένα εισιτήριο, που όπως φαίνεται καθόλου δεν την ενδιαφέρει.)

-Πήγαινε στο ταμείο να ενημερώσεις! Απ΄ τα μπατζάκια σας τρέχουν τα εικοσάευρα…
Κατεβαίνει  νευριασμένα. Τινάζει αγέρωχα τα μακριά της μαλλιά και απομακρύνεται.

Χωρίς να χαιρετίσει. Χωρίς ( φυσικά) να πει ευχαριστώ.