Η Μέρκελ στην Αθήνα, η κρίση
κυρίαρχη, ο πρωταγαπημένος και πιο πιστός
σου μπλογκο-φίλος στον ουρανό. Η ζωή στο
διαδίκτυο να μοιάζει όλο και πιο πολύ με την πραγματική. Μάσκες που
αποκαλύπτουν, χαμόγελα γοητευτικά και αδιάφορα, αγάπες ασήμαντες και κάλπικες. Απουσίες που στιγματίζουν τον χώρο, και σχεδόν απαρατήρητες, μετατρέπονται
σύντομα σε φευγαλέα ανάμνηση. Το φέιζμπουκ νικητής. Συνωστισμός φίλων, στάτους, ομάδων, σελίδων. Χορταίνεις,
αχόρταγος παραμένοντας. Όλο και πιο συχνά αναγνωρίζεις τα καμένα τσιπάκια του εγκεφάλου σου, τα μετράς και συνεχίζεις.
Κάτι σαν μαγνήτης σε τραβάει στο προφίλ σου. Αναζητάς ένα παράθυρο στον κόσμο
που δεν υπάρχει, μόνο στην φαντασία σου το ονειρεύτηκες και στην αρχική σου την σελίδα.
Σπάνια ξαναγυρνάς στο μπλογκάκι σου. Τούτο δω, δεν
αστειεύεται. Θα σε γυρίσει τα μέσα-έξω, θα σε στίψει στις χίλιες τις στροφές, θέλει
να του δώσεις ψυχή, πρέπει να τα
επιστρατεύσεις όλα. Έχει εσένα μέσα του και εσένα θέλει. Δεν μπορείς να του
ξεφύγεις μ’ ένα λάικ. Η σκέψη πως μόνο
εδώ αξίζει να συχνάζεις, ελέγχεται ως υπερβολική. Είπαμε, η τιμή των πάντων,
έχει πάρει την κατηφόρα και κυλάει ασταμάτητα προς τα εκεί.
Διαβάζοντας τα προηγουμένων ετών γενέθλια- αναρτήσεις της
agrampelli, δάκρυα
κυλήσανε στα μάγουλά σου. Τα σχόλια,
ευλογημένες αιτίες συγκίνησης, σε χαϊδέψανε και σε κανακέψανε για μιαν ακόμη
φορά. Τους αγαπάς αυτούς τους ανθρώπους που με τις λέξεις τους, γράψανε
ανεξίτηλα μέσα σου. Και σε ετούτο το τέλος των τεσσάρων χρόνων, ψάχνεις για μια
καινούρια αρχή μέσα από παλιές αγάπες,
έμπνευση για το υπόλοιπο που ενδέχεται να υπάρξει εδώ.
«Πιστεύω την εγγενή δυνατότητα του ανθρώπου να εκπλήσσει», σου έγραψε ένας φίλος σήμερα και εσύ του απάντησες, «νομίζω, πως μόνο γι’ αυτές τις στιγμές ζω». Και τούτη δω, είναι μια ώρα που σου γεννάει μια αβάσταχτη ανάγκη σήμερα. Μια ανάγκη για εκείνο το ξάφνιασμα, το μοναδικό, που βάφει χρώμα κόκκινο τα μάγουλα και λαμπερό τα μάτια…
(Η φωτογραφία του Κώστα Αρβανίτη.)
Σε διαβάζω στενοχωρημένη, δεν μου αρέσει αλλά είναι μέσα στη ζωή και αυτό..
ΑπάντησηΔιαγραφήδεν θα σταματήσουμε να ζούμε εκπλήξεις!!!
Καλημέρα!
Το "στεναχωρημένη" τον καιρό ετούτο Ηφαιστιωνάκο μου,μας έχει κυριεύσει και καλά αντέχει.Καλησπέρα!
ΔιαγραφήΠάνω από 2 ώρες το έχω ανοιχτό και το "χαζεύω"..!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτα ίδια πράγματα πιστεύω, γι αυτό το αρμενίζω στον 6ο του.
Τα ίδια ακριβώς συζητούσα πριν από λίγες μέρες με το φίλο μου το Γιάννη από τη Χίο και στα ίδια καταλήξαμε.
Όσο το μπορείς Ντινούλι. Έχει ψυχή αυτό που κάνεις εδώ!!!
Για τα τέσσερα και τα επόμενα που θα κυλήσουν θα σου αφιερώσω ένα αγαπημένο Κυπραίικο τραγούδι σε μια ταπεινή του αλλά "φορτωμένη" εκτέλεση από το Γιάννη Κουρσιούμη!!
4+4!!
Πολλά φιλιά
Και χρόνια πολλά βρε :)
καλημέρα!!!!!!
Είσαι φίλος-θησαυρός! Αγαπώ τα σχόλιά σου,είναι γεμάτα ανυστερόβουλη "αγάπη" και μου μεταγγίζουν χαμόγελο και γαλήνια χαρά. Ευχαριστώ,για τα τραγούδια σου,για το που είσαι εδώ,κοντά μου και μου "κρατάς το χέρι",για όλα τα καλά (αγαπημένα) σου λόγια...
ΔιαγραφήΣε φιλώ:)
Να εκπλήσσει; Καθημερινά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο θέμα όμως είναι να εκπλήσσει ευχάριστα!
Ναι,αλλά δεν σκεφτόμουνα ακριβώς αυτό, και το ξέρεις:))
Διαγραφήτην καλησπέρα μου
Χρόνια πολλά και αν σήμερα είναι έτσι....ζήτα το αύριο να φέρει τα ευχάριστα.Συνέχισε να γράφεις,για μας που θέλουμε να σε διαβάζουμε.Νίκη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΖήτα και θα λάβεις! Συνεχίζω, μ΄έπεισες:))
ΔιαγραφήΑγαπητή μου φίλη και συνταξιδιώτισσα στις διαδικτυακές διαδρομές, Αγράμπελη, διάβασα σήμερα την εξομολόγηση-κατάθεσή σου κι αισθάνθηκα πιότερο κοντά σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚάτι τέτοια μ’ έπιασαν κι εμένα ώστε στις 23 του περασμένου μήνα να γράψω στο blog μου το: Τα blog έχασαν το χρώμα τους και η blogο-γειτονιά το αποκούμπι της… και ν’ αναστείλω, προσωρινά, τα σχόλια…
Nα ομολογήσω πως κάτι τέτοια, σα τα δικά σου λόγια, θα έγραφα κι εγώ αν ήξερα να το κάνω…
Το αισθάνομαι τόσο δικό μου τούτο το γραφτό σου ώστε το «κλέβω» κι αυθαίρετα το αναδημοσιεύω στο Μηθυμναίος. Θα ήθελα κι ελπίζω να με καταλάβεις
Και κοίτα να δεις θα ξεχνούσα πως, έστω κι έτσι, γιορτάζεις τα τετράχρονά του!!!
Σου εύχομαι, Ντίνα μου: Να συνεχίσεις και για άλλα πολλά χρόνια να μας χαρίζεις ομορφιές! Και βέβαια οι καιροί, σαφέστατα είναι δύσκολοι, η κρίση κυρίαρχη, αλλά και τα χρόνια καταγραφών είναι εδώ να αφήνει ο καθένας τα αποτυπώματά του…
Άλλωστε κι εγώ σε λίγες μέρες συμπληρώνω τα έξι…
Να 'σαι καλά!!!
Αυτό που κάνεις,με ξεπερνάει! Ευχαριστώ για την εκτίμησή σου στην ανάρτηση ετούτη,ευχαριστώ και για την αναδημοσίευση στον χώρο σου,ευχαριστώ για την παρουσία σου εδώ...
Διαγραφή(νομίζω πως το που έχεις αφαιρέσει τα σχόλια,δεν είναι (πιά) άσχημη ιδέα...
Σε φιλώ.
λίγο θλιμμένη μοιάζεις..
ΑπάντησηΔιαγραφήμακάρι να ζούμε μόνο ευχάριστες εκπλήξεις..την καλησπέρα μου!!
Καλησπέρα,
Διαγραφήμπα,διαπιστώσεις εκφράζω,όχι θλίψη:))
Πόσες μαζεμένες αλήθειες εκφράζεις!!!Ομως να συνεχίσεις ν αντιστέκεσαι και εσύ η ίδια να εκπλήσσεσαι και να βάφει κόκκινο το πρόσωπο αυτή η έκπληξη και να φωτίζει τα μάτια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟσο για το φίλο που έφυγε...τυχερή που τον είχες!
Καλή συνέχεια...
Σαν ψεύτικο όνειρο είναι η απουσία του.Και ναι, τυχερή ήμουνα,αλλά τον είχα για αθάνατο και με θύμωσε ο χαμός του..
ΔιαγραφήΝάσαι καλά.
Κάπως έτσι αισθανόμαστε όλοι μας ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο blogging δεν έχει καμμιά σχέση με το facebook
ή με άλλα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ...
Κάθε ανάρτηση περιέχει και μια κατάθεση ψυχής !!!
Μου θύμισες πως σε λίγες μέρες κλείνω κι εγώ τα 5 χρόνια ...
Εύχομαι καλή συνέχεια, με έμπνευση, συναίσθημα κι ελπίδα !!!
Πέντε χρόνια,δεν είναι λίγα,λέω εγώ.Πόσα λίγα, ή πολλά χωράνε σε πέντε χρόνια έ; Καλή συνέχεια,στην ζωή μας,στα μπλογκάκια μας,στην αδιάθετη αγάπη μας που ακόμα αντέχει φίλε μου Side 21...
Διαγραφή...να μετράει τόσες κι άλλες τόσες αλήθειες και άλλες τόσες ευχές το blog σου,
ΑπάντησηΔιαγραφήάλλωστε είναι στα αλήθεια ένας περίτεχνος καθρέφτης της ζωής σου και της
καθημερινότητας ... τίμιο και ρεαλιστικό ... ρομαντικό και ευαίσθητο ...
και πάνω απ'όλα ΔΙΚΟ σου ;-) (ξ♥)
Σε αγαπώ και το ξέρεις,(ξ♥) μου αγαπημένη. Και εδώ, μαζί θα είμαστε,οι δραπέτες μόνο θα απουσιάζουν,εμείς ποτέ,ναι;
ΔιαγραφήΦιλιά πολλά...