Το πορτοκάλι.

 

Ο μπαμπάς μου καθαρίζει πορτοκάλι. Με το μαχαίρι κόβει το επάνω μέρος του σαν να κόβει  καπέλο. Μόνο την φλούδα. Στην συνέχεια το χαράζει· γύρω-γύρω με το μαχαίρι το χαράζει μία φορά, και μετά άλλη μία, κάθετα στην άλλη γραμμή. Ξεφλουδίζει το πορτοκάλι με άνεση. Το έχει κάνει πολλές φορές, έχει συνηθίσει το χέρι του την διαδικασία, το κάνει να μου φαίνεται εύκολο.  Δεν είναι· όταν προσπάθησα να το κάνω μόνη μου, απλά τσαλαπάτησα ένα πορτοκάλι. 

Αφού αφαιρέσει τις φλούδες, τις βάζει πάνω στην σόμπα. Η μυρωδιά των εσπεριδοειδών φτάνει σιγά σιγά στην μύτη μου. Ανασαίνω βαθειά μια μυρωδιά που μου αρέσει, μια μυρωδιά που ο μπαμπάς μου εφήυρε. «Θέλεις πορτοκάλι;» ακούω την φωνή του. Θέλω. Είμαι οκτώ χρονών και θέλω να φάω αυτό που μου προσφέρει ο μπαμπάς μου. Φοβάμαι μήπως είναι ξινό, σκέφτομαι πως μπορεί νάχει κουκούτσια. Αλλά θέλω. Καθώς καταπίνω το ζουμερό φρούτο, μία χαρά κατεβαίνει μαζί του από το στόμα στο σώμα μου. «Ο μπαμπάς είναι στο σπίτι, κάθεται στο δωμάτιο μαζί μας, έξω χιονίζει και ε υ τ υ χ ώ ς δεν θα φύγει για να πάει στην δουλειά του.»

Κάτω ακούγεται ο θόρυβος που κάνει η μαμά. Ταψιά και κατσαρόλες και η φωνή του παππού μου που διακόπτει την σιωπή. Εγώ σωπαίνω και τρώω πορτοκάλι από το χέρι του μπαμπά. Δεν μιλώ, δεν θέλω να διακόψω αυτή την σιωπή την γεμάτη ευτυχία και μυρωδιά πορτοκαλιού. Σωπαίνω και ακούω την φωνή που τραγουδάει στο ραδιόφωνο, «φέρτε μου ένα μαντολίνο-για να δείτε πώς πονώ» λέει αλλά εγώ δεν καταλαβαίνω τι θα πει πονώ και μου φαίνεται πως ακούω το πιο χαρούμενο τραγούδι στον κόσμο. Κάπως έτσι κάποιες αναμνήσεις φυτεύονται μέσα μας και δεν χάνονται ποτέ, γίνονται αιώνιες και πολύ δεδομένες. Ευτυχώς.

Ο μπαμπάς ανοίγει το πορτάκι της σόμπας. Με προσοχή σπρώχνει με την μασιά στο χέρι του τις ξεροκαμένες φλουδίτσες και τις πετάει στην φωτιά. Οι φλόγες τις καταπίνουν λαίμαργα και μία άλλου είδους ευωδιά απλώνεται  τώρα στο δωμάτιο. Το τσικ τσικ που ακούγεται καθώς καίγονται οι φλούδες, το ζεστό μας δωμάτιο, το χιόνι που πέφτει έξω, ο μπαμπάς μου που σιγοτραγουδάει, οι θόρυβοι κάτω στην κουζίνα. Γιορτή. Το βράδυ θα κόψουμε την βασιλόπιττα και θα νοιώσω μία από τις πρώτες απογοητεύσεις την ζωής μου αν δεν κερδίσω το φλουρί. Αλλά δεν με νοιάζει · σήμερα, χάρηκα τόσο δυνατά με αυτό το πορτοκάλι από τα χέρια του μπαμπά.

Και κάπως έτσι, κάθε φορά που πιάνω στα χέρια μου  αυτό το φρούτο, θυμάμαι. Και νοερά μυρίζω  τις ξεροκαμένες πορτοκαλόφλουδες των οκτώ μου χρόνων, σε ένα χωριό της Βορειοδυτικής Μακεδονίας, μια παραμονή Πρωτοχρονιάς με πολύ χιόνι και κρύο.

Καλή χρονιά να έχουμε.