Τρίτη 13 Οκτωβρίου 2009

Το χωριό,ανάμεσα στο στενό σημείο των βουνών...

Σαν σε όνειρο θυμάμαι τον θείο Μήτσο.Κάθε που ερχότανε στο σπίτι μας,στο ίδιο μέρος καθότανε και πάντα λυπημένος ήτανε.Έλεγα μέσα μου,πως κάτι πολύ κακό θα πρέπει να του συνέβη για να είναι τόσο δυστυχής.Έπινε το καφεδάκι που του ετοίμαζε η μάνα μου συζητώντας μαζί της σε μια γλώσσα που για μας τα μικρά ακαταλαβίστικη ήτανε,τόσο δεν μπορούσα νόημα να βγάλω.Σάββατο,κάθε Σάββατο γινότανε οι επισκέψεις.Την ημέρα αυτή,παζάρι μεγάλο γινότανε στο χωριό και ο θείος Μήτσος για τα τον ανεφοδιασμό της εβδομάδας ερχότανε καθώς εκείνα τα χρόνια,ούτε σούπερ μάρκετ μα ούτε και μπακάλικο στο χωριό του είχε.

Καθότανε λοιπόν στην άκρη του ντιβανιού ο άνθρωπος και μίλαγε με τις ώρες…Για την Ευτέρπη έλεγε,για τον χαμό της και για την αγάπη που της είχε, για το παιδί που χάθηκε μαζί της.Τα μάτια του τότε γεμίζανε νοσταλγία και κάτι σαν λύπη μεγάλη,τόσο, που γυαλίζανε στιγμές-στιγμές, και γω έλεγα πως θα ξεσπάσει σε κλάμματα μεγάλα.Μα τον έκοβε πάντα η μάνα μου.Καμωνότανε την αυστηρή και του φώναζε κιόλας,μα καθώς το κεφάλι της γύρναγε από την άλλη,έβλεπα εκεί μια σκιά στα μάτια της και μια απόγνωση.Ρώταγα τότε και γω να μάθω,μα κανείς σημασία δεν μου έδινε.

Σιγά-σιγά,καθώς τα χρόνια πέρναγαν αργά,(όπως περνάνε αργά τα χρόνια όταν παιδιά είμαστε,) οι επισκέψεις του θείου Μήτσου αραιώνανε,ώσπου κάποτε σταμάτησαν τελείως.Τον θυμόμουνα και αναρωτιόμουνα τι να του συνέβη,ρώταγα και την μάνα μα η απάντησή της η ίδια πάντα ήτανε Πως ο άνθρωπος, στο χωριό του ήτανε,και πολλές δουλειές αγροτικές που είχε, τον κρατούσανε εκεί.Μου γεννιότανε τότε πολλές απορίες και ονειρευόμουνα πως βρισκόμουνα στο χωριό του και τον έψαχνα,και κείνος καθώς με αντίκρυζε πολύ χαιρότανε και τις ώρες που συζήταγε με την μάνα μου νοσταλγούσε.Όμως στο χωριό του ποτέ δεν είχα πάει ,και η περιέργειά μου μεγάλη ήτανε να το γνωρίσω.Το όνομά του,παράξενο κάτι σαν ανάμεσα σε βουνά και χαράδρες, σαν στενό σημείο εσήμαινε.

Μα και η μάνα μου την ίδια νοσταλγία στα μάτια είχε κάθε που τον θυμότανε.Μου γεννιότανε η περιέργεια τότε,και έλεγα μέσα μου πως δεν μπορεί κάποτε θα τον αποζητήσει και η ίδια και θα τον προσκαλέσει ξανά ,να μιλήσουνε για την Ευτέρπη και για το παιδί, που μαζί της χάθηκε.Αυτό όμως δεν έγινε ποτέ,και γώ έμενα να φαντάζομαι το χωριό του, στο στενό πέρασμα των βουνών, και το σκυμμένο γκρίζο του κεφάλι στο ντιβάνι, δίπλα στην σόμπα καθισμένο.

Την Ευτέρπη, θεία της μάνας μου,την γνώρισα πολύ αργότερα.Γυναίκα πιά ήμουνα,πολλά χρόνια είχανε περάσει, και στην χώρα μας είχανε αρχίσει να επιστρέφουνε πολλά από τα «χαμένα παιδιά της»,που σκορπίστηκαν στους πέντε ανέμους μετά τον εμφύλιο.

Τότε έμαθα και την ιστορία της.Αντάρτισα στο βουνό καθώς ήτανε,με την υποχώρηση αναγκάστηκε να φύγει,και φεύγοντας να πάρει μαζί και το παιδί της.Ο άντρας της,ο θέιος Μήτσος,αρνήθηκε να την ακολουθήσει,υπακούοντας σε νόμους δικούς του που άγνωστοι για μένα παραμείνανε.Στην ξένη χώρα που την δέχτηκε,έκανε μια νέα οικογένεια και προσπάθησε να λησμονήσει τον πόνο της απώλειας .Πολλά χρόνια αργότερα,συναντήθηκε μαζί του για μια ώρα,και μάλλον σαν ξένοι κοιταχτήκανε αφού δεν είχανε τίποτα να τους ενώνει πιά…

Το χωριό του θείου Μήτσου στα χρόνια που ήρθανε ερήμωσε τελείως καθώς η αστικοποίηση του πληθυσμού έκανε το «θαύμα» της.Πέντε σπίτια όλα κι όλα απομείνανε,με μόνο το ένα να κατοικείται από έναν κάτοικο, και αυτόν «καλοκαιρινό». Μα ή ομορφιά του τόσο μεγάλη είναι που η ανάσα σου κόβεται καθώς το πλησιάζεις και το συναντάς,εκεί στα στενά των βουνών ανάμεσα, με τα χίλια χρώματα του φθινοπώρου να ζωγραφίζουν τις πιο όμορφες εικόνες,καθώς σναγωνίζονται με το χρώμα του ουρανού, το γκρίζο των βράχων και το σταχτί της πέτρας από την οποία τα σπίτια χτίζονταν κάποτε……

(Με αφορμή την ταινία του Παντελή Βούλγαρη,Ψυχή Βαθειά)

15 σχόλια:

  1. Εκεί στα στενά των βουνών ανάμεσα :)
    Καλό σου ξημέρωμα αγράμπελη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Πόσες τέτοιες θλιβερές ιστορίες άφησε εκείνη η εποχή!Και μας τις κρύβανε γμτ,μη μάθουμε την αλήθεια κι ανοίξουνε τα ματια μας!Μόνο για τα κονερβοκούτια μας λέγανε γμτ τα ψέμματά τους!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Γράφεις υπέροχα, ζωγραφίζεις εικόνες με λέξεις... και μας αποκαλύπτεις τον άλλο, κρυμένο σου, εαυτό.
    Διαβάζοντάς σε μου ήρθαν στο νού οι στίχοι του Ρίτσου από τη Ρωμιοσύνη και νομίζω ταιριάζουνε στην περίσταση...

    "Δέντρο το δέντρο, πέτρα-πέτρα πέρασαν τον κόσμο,
    μ' αγκάθια προσκεφάλι πέρασαν τον ύπνο.
    Φέρναν τη ζωή στα δυο στεγνά τους χέρια σαν ποτάμι".

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Δεν προλαβαινω να γραψω πολλά γιατι εχουν θολωσει τα ματια μου
    θεωρω οτι ειναι μια απο τις καλυτερες σου αναρτησεις, αν οχι η καλυτερη.

    Καλημερα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Κι εγώ κάμποσες ιστορίες που άκουσα/διάβασα σκέφτηκα... μία μάλιστα, πολύ πρόσφατα.

    Ο πόλεμος είναι φριχτός πάντα, έτσι κι αλλιώς -μα το κείμενό σου είναι υπέροχο, κι οι φωτογραφίες πραγματικά δίνουν την εικόνα...

    Να είσαι καλά καρδούλα μου!
    Φιλί

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Καλημέρα Αγράμπελη! Είσαι η πρώτη μου ιστοσελίδα της ημέρας και ομολογώ ότι γέμισε η ματιά μου χρώματα φθινοπωρινά, σαν να μύρισα κιόλας και τα αρώματα της φύσης και του βουνού. Ομορφο το χωριό του θείου Μήτσου, αυθεντικό και καθόλου ξεχασμένο.
    Λυπηρή η ιστορία του, αλλά ο ίδιος έκανε τις επιλογές του. Οι θύμησες βέβαια δύσκολες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Καλημέρα,
    συγκινητικό και ανθρώπινο το post, όμορφες οι φωτογραφίες, βρέχει κιόλας και η "ατμόσφαιρα" ήταν κατάλληλη για τέτοια ανάγνωση...

    Πολλές φθινοπωρινές καλημέρες, γράφεις ωραία!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Καρδουλα μου το έζησα. Και το θειο Μητσο και το μαράζι του πιθανά και την δευτερη σκέψη ..κι αν ειχα φυγει και εγώ, και την Ευτερπη, και το άφημα, το πισω...

    Η Ιστορία γραφεται απο τις μικρές καθημερινές ιστορίες των ανθρώπων. Η άλλη ...ιστορία που γραφεται απο τους νικητές...

    Υπεροχο, να εισαι καλά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Ναι , όπως το λέει η Κατερίνα είναι . Η ιστορία γράφεται από τις πολλές μικρές καθημερινές ιστορίες των απλών ανθρώπων .
    Δεν είμαι σίγουρος αν θέλω κάτι να σχολιάσω , ούτε για την εμπειρία σου αυτή , ούτε για το πόσο όμορφα μας την έδωσες , ούτε για το τι έγινε μετ'α τον χωρισμό των ανθρώπων σε εκείνη την κατάσταση .
    Οι πρώτες στιγμές μετά την αφήγησή σου , με βρήκαν με κλειστά μάτια , να σκέφτομαι ...
    Νάσαι καλά Αγράμπελη μου , νάσαι πάντα καλά !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Ωχ αυτά τα χρώματα στα δέντρα στα βουνά!!! Με πεθαίνουν!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Πολύ όμορφο ποστ, και υπέροχες οι φωτό...
    Θα τα λέμε συχνά από 'δω και πέρα, καλό βράδυ να έχεις...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. roula karamitrou:
    Το νοιώθω το χαμόγελό σου...
    Καλησπέρα!


    Vad,
    Στα μέρη μας,οι ιστορίες του πολέμου και κατ επέκταση του εμφυλίου, είχανε πάρει την θέση των παραμυθιών.Η μάνα μου παραμύθια σπάνια μας έλεγε,μάλλον δεν ήξερε κιόλας.Αντ' αυτών ακούγαμε τις αφηγήσεις της από κείνα τα χρόνια.Μα για κονσερβοκούτια,δεν μας μίλησε ποτέ...
    Την καλησπέρα μου.


    monahikos likos:
    Χαίρομαι που σου άρεσε τόσο...Η άποψή σου πάντα πολύτιμη είναι για μένα!
    Φιλιά,και μια μεγάλη αγκαλιά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Αντώνη,
    την καταλαβαίνω την συγκίνησή σου,και πολύ την αγαπώ..
    Φιλιά.

    νατασσάκι:
    Τυχεροί είμαστε που ΔΕΝ γνωρίσαμε την φρίκη αυτή,παρά μόνο από τα βιβλία.
    Την αγάπη μου έχεις!

    Μαρίνα:
    Είναι τόσο όμορφη η φύση αυτήν την εποχή...
    Ευχαριστώ για την επίσκεψη..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Μετεωρίτης:
    Φθινοπωρινή και η εποχή,και η διάθεση καθώς και η βροχή...
    Καλησπέρα!

    Κατερίνα μου,
    Μακάρι να μην υπέφερε κανείς από τέτοια διλήμματα.Είναι ΠΟΛΥ δύσκολο!
    Την αγάπη μου,και μια μεγάλη αγκαλιά..

    kakos:
    Μπορώ να φανταστώ την σκέψη σου...
    Φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. kiki:
    Η γνώμη σου για τις φωτογραφίες μου ξέρεις πως είναι πολύτιμη!
    Φιλί...


    Artanis:
    χαρά μου να τα λέμε!
    καλά να είσαι..

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Κερνάω κουβεντούλα...