Παρασκευή απόβραδο.

Μια ματιά στο ρολόι.Ώρα είναι.Κλείνω τον υπολογιστή,μαζεύω τα πράγματά μου,φοράω παλτό,καπέλο,καληνυχτίζω... Η μέρα στην δουλειά τελείωσε...

Βγαίνω στον δρόμο.Ακόμα το κρύο είναι τσουχτερό! Δεν ήρθε για τα καλά ή άνοιξη, και ας ανθίσαν τα ζουμπούλια...

Μπαίνω στο αυτοκίνητο.Χαζεύω απέναντι τα χρώματα του δειλινού να αποχαιρετούν την μέρα.Η Τάνια στο ραδιόφωνο, τραγουδάει για τις μοναχικές γυναίκες.

Μια ευφορία με κυριεύει...

Παρασκευή απόγευμα!

Οδηγώντας προς την πόλη,σιγοτραγουδώ και γω.Τι θα κάνω σήμερα;Ένα σαββατοκύριακο απλώνεται μπροστά μου γεμάτο προσδοκίες.

Βάζω το κλειδί στην πόρτα.Το σπίτι με υποδέχεται σιωπηλό.Μου κλείνει το μάτι."Πάλι οι δυό μας" μου υπόσχεται και με απειλεί.

Νοιώθω μια απίστευτη γαλήνη.Είμαι μόνη,μα δεν νοιώθω πια μοναξιά.Μπορώ να μείνω μέσα,μπορώ πάλι να βγώ,όλες οι δυνατότητες δικες μου, όπως και όλες οι αποφάσεις.

Βάζω την μουσική στη διαπασών.Στο ζεστό νερό της μπανιέρας απολαμβάνω τις σκέψεις μου.

Η φωνή της Cesaria Evora,απλώνεται στον χώρο....

Παρασκευή απόβραδο...

Αποφασίζω να μείνω μέσα.Ο υπολογιστής μου,ανοιχτό παράθυρο στον κόσμο,με περιμένει.Μια ολόκληρη κοινωνία υπάρχει πίσω από την οθόνη.Μια κοινωνία που την έχω επιλέξει,και κυκλοφορώ σ' αυτήν.Θα σερφάρω τσιμπώντας κάτι και σιγοπίνοντας άσπρο κρασί,θα διαβάσω,θα γράψω,θα συνομιλήσω....

Ο ήχος του τηλεφώνου,με ξαφνιάζει.Η Ξ.,αγαπημένη φίλη,ξετρελαμένη από το τρέξιμο της μέρας και τις ευθύνες της οικογένειας, με μακαρίζει για την ανεξαρτησία μου.

Χαμογελώ.Κάπου μέσα μου, έχω αρχίσει πραγματικά να απολαμβάνω την μοναξιά μου, που κάποτε με πλήγωνε τόσο.

Το σαββατοκύριακο,ανέπαφο,απλώνεται μπροστά μου...