Συχνά μου συμβαίνει κάθε που τρώω μια νουγκατίνα απ τον
τζήλα, ο ουρανίσκος μου να γεμίζει γλυκειά γεύση και μία μοναδική ευωδιά η
οποία με γυρίζει πολλά χρόνια πίσω, τότε που το ζαχαροπλαστείο ετούτο, είχε
πίσω αυλή και κήπο και που οι μυρωδιές από τα λαχταριστά γλυκά του,
φτάνανε μέχρι το μπαλκόνι μου.
Η οδός 3ης Σεπτεμβρίου δεν υπήρχε τότε, μια ανηφόρα που οδηγούσε σε αδιέξοδο μόνο, με ψηλές ακακίες και ένα χωμάτινο μονοπάτι ανάμεσα που οδηγούσε στην πλατεία Δαβάκη. Εκεί ήταν το σπίτι μου, ένα διαμέρισμα σε μια καινούργια πολυκατοικία που μύριζε σανίδι λουστραρισμένο και φρεσκοβαμμένους τοίχους και που οι λάμψεις του ήλιου από την λίμνη σε τυφλώνανε τα καλοκαιριάτικα μεσημέρια.
Θυμάμαι πως φορούσα μπλέ ποδιά και άσπρο γιακαδάκι, πως ο δρόμος που ανηφόριζα για το γυμνάσιο, μύριζε άσφαλτο τα ζεστά μεσημέρια και πως για έναν παράξενο λόγο μου άρεσε αυτό. Τα στενά πεζοδρόμια, οι ανοιχτές πόρτες, το βουητό από τα εργαστήρια γουναρικής, τα πειράγματα των εργατών, η μυρωδιά από ζεστό ψωμί, ένα πολύβουο μελίσσι όλο ενέργεια και δύναμη η Μητροπόλεως, η κεντρική αρτηρία της πόλης.
Σήμερα, που όλα αυτά είναι παρελθόν και δεν υπάρχει πια κόσμος ούτε βουητό, που η Μητροπόλεως είναι ένα φάντασμα του εαυτού της και που οι διαβάτες που ανηφορίζουν μετράνε με τα βήματά τους τα κλειστά καταστήματα, μου δίνει χαρά που μία μυρωδιά γλυκού ξαναφωτίζει με την ίδια αίγλη στην μνήμη μου τους δρόμους της πόλης μου στα χρόνια της εφηβείας μου..
