Ο φωτογράφος

Τους φωτογράφους στο χωριό μου, γραφικούς τους θεωρούσανε και ποτέ  δεν τους πήρανε στα σοβαρά.Αυτό,εκείνα τα χρόνια,τότε που ήμουνα μικρό παιδί.Τριγύριζε ο φωτο-Τάκης στις πλατείες και στις γειτονιές και έψαχνε  να δει πότε θα του δινότανε η ευκαιρία να φωτογραφίσει κάποιον για να βγάλει το μεροκάματο. «Να ο Καραλάζος» (αυτό ήτανε το επώνυμό του) "βγήκε παγανιά",ακουγότανε η φράση.Αυτή η «επαιτεία» να το πω έτσι, είχε μέσα της και μια έλλειψη (μικρή ίσως) αξιοπρέπειας,σαν να ζητιάνευε κατά κάποιον τρόπο και να παρακαλούσε τους πελάτες του.Δεν είχε σκεφτεί ποτέ του την παράμετρο που λέγεται φιλαρέσκεια του καθενός.Αν το είχε υποψιαστεί,θα περπάταγε πιο καμαρωτά και με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση.Δύσκολα χρόνια,λιγοστά τα λεφτά (έτσι τα λέγανε τότε,το «χρήματα» αργότερα το υοθετήσανε), μα ο Τάκης κουτσά-στραβά μια χαρά τα κατάφερνε.Παιδιά και μεις χαιρόμασταν και παίρναμε πόζες στον φακό μια στο τόσο και περιμέναμε με αγωνία πότε θα περάσουν οι μέρες για να πάμε στο σπίτι του φώτο-Τάκη να πάρουμε στα χέρια μας τις φωτογραφίες μας και να κατακτήσουμε την αιωνιότητα μέσα από αυτές.Ήτανε βλέπεις η ατάκα του φωτογράφου αυτή: «Αιωνίως θα υπάρχει η φωτογραφία σου,ακόμα και αν χαθείς εσύ,αυτή θα μείνει σαν ανάμνηση» συνήθιζε να λέει. Ακόμα θυμάμαι την μυρωδιά του μισοσκότεινου διαδρόμου,εκεί που η γυναίκα του, μια χοντρή ξανθιά χαρούμενη γυναίκα,μας είχε και στεκόμασταν ώσπου να ετοιμαστούν  οι φωτογραφίες που με τόση ανυπομονησία μέρες περιμέναμε….

*************

Τα χρόνια πέρασαν γρήγορα, με τις  φωτογραφίες του φώτο-Τάκη να μας θυμίζουν τα χνάρια τους,οι φωτογράφοι πια δεν αντιμετωπίζονται με μειδίαμα,αλλά με τον απαιτούμενο θαυμασμό που επιβάλλει ένα επάγγελμα που δεν είναι πάντα τέχνη, αλλά μπορεί με σιγουριά να χαρακτηριστεί πετυχημένο,κανείς πλανόδιος καλλιτέχνης δεν θα μας παρακαλέσει για την «απεικόνιση μιας αιωνιότητα» και εγώ,θαυμαστής της καλλιτεχνίας τους χαμογελάω καθώς τριγυρίζω στα σοκάκια της πόλης μου και στις εξοχές  του χωριού μου φωτογραφίζοντας  αγριολούλουδα,λίμνες και ποτάμια,και  συχνά έχω στην άκρη του μυαλού μου την φράση: «Να…ο Καραλάζος βγήκε παγανιά!»

(Όλο αυτό,για να σας παρουσιάσω το καινούργιο μου μπλογκάκι στο οποίο  θα ανεβάζω τις φωτογραφίες μου! :))

Δέκα ;-)

Αρχικά έμαθα πως η Θαλασσένια και η Σοφούλα μας, αγαπάνε τα παιχνίδια. Χαμογέλασα, θυμήθηκα το τραγουδάκι: « η μικρή Ελένη, κάθεται και κλαίει, γιατί δεν την παίζουνε, οι φιλενάδες της» και επειδή καθόλου δεν με αφήσανε να νοιώθω σαν την μικρή Ελένη (και πολύ τις ευχαριστώ) ,νάμαι και γω…Το παιχνίδι λέει πως θα πρέπει να σας εξομολογηθώ δέκα πράγματα που αγαπώ και να βάλω στο παιχνίδι άλλους δέκα που θα κάνουν το ίδιο..Έτσι βρήκα μια ευκαιρία να μάθω κάτι παραπάνω για τους @φίλους που θα καλέσω στο παιχνίδι καθώς θα εξομολογούνται τις «αγάπες» τους, τις δέκα έστω!

Δέκα,από τα χιλιάδες πράγματα που αγαπώ …

Ας αρχίσω να λογαριάζω αναλογιζόμενη μια συνηθισμένη μέρα μου. Κακά τα ψέματα κάθε μέρα καταφεύγουμε σε ότι αγαπάμε συνειδητά η ασυνείδητα σαν τα μικρά παιδιά που αγαπάνε την αγκαλιά της μάνας τους. Να το πρώτο που αγαπώ: Η αγκαλιά…Κάθε είδους! Η γεμάτη με την μυρωδιά ενός μωρού-η γεμάτη ανακούφιση αίσθηση με το αγκάλιασμα φίλου, το να ξεχνιέμαι στην αγκαλιά του...Μόλις βρήκα και το δεύτερο: Το τζιτζικωτό μου! Οι κοντινοί μου ξέρουν τι θα πει αυτό, για τους υπόλοιπους εξηγώ πως πρόκειται για  ένα  καταπληκτικό μωρό, λατρεμένης φίλης, που μου έχει πάρει τα μυαλά εδώ και δυόμιση περίπου χρόνια! Το τρίτο: Το χαμόγελό του…(και κάθε είδους χαμόγελα-γέλια-χάχανα για να εξηγούμαστε!) Χάχανα είπα και θυμήθηκα: Τέταρτο: (χαχα!) Το να μου λέει η Ν. κάθε πρωί στο γραφείο  το φλιτζάνι! Εκεί να δείτε σοβαρότητα, γιατί όπως θα καταλάβατε δεν μας ενδιαφέρει  κυρίως το σωστό των προβλέψεων (χωρίς να το προσπερνάμε αυτό και αβασάνιστα έ;) αλλά η  συζήτηση που αναπτύσσεται επί παντός επιστητού, από τα νέα της νύχτας που πέρασε, έως και του πρωινού ξυπνήματος :))

Να που φτάσαμε και στο πέμπτο…Λατρεύω τον πρωινό ύπνο! Ευτυχώς με βοηθάει η δουλειά μου ( το έκτο που αγαπώ) και δεν χρειάζεται να ξυπνώ νωρίς.Καθώς μια χαρά σας περιγράφω τις αγάπες μου θυμήθηκα και μια άλλη (το έβδομο), τώρα που έξω βρέχει και εγώ ψιλοκρυώνω. Τους 25 βαθμούς Κελσίου! Πολύ ευτυχισμένη θα ήμουνα σε έναν τόπο με σταθερά κολλημένο το θερμόμετρο σε αυτήν την θερμοκρασία. Μην βιαστείτε να μου πείτε πως θα πλήξω, είμαι ταύρος το ζώδιο και καθόλου δεν μου αρέσουν οι αλλαγές! Λιακάδα λοιπόν, ζεστούλα διακριτική και υπέροχη, βόλτες στην φύση και στα λουλούδια…Να τα μυρίζω, να τα καμαρώνω και να τα φωτογραφίζω, να μου θυμίζουνε το όγδοο που αγαπώ: Να είμαι ερωτευμένη… Και επειδή νύχτωσε σιγά-σιγά και πρέπει να μαζευτούμε μέσα,να και το νούμερο εννέα: Οι ταινίες και τα βιβλία μου! Και τα δύο με έχουνε σώσει,δεν το εξηγώ αυτό σκεφτείτε ότι αγαπάτε.(Θα μου επιτρέψετε εδώ να προσθέσω και το διαδύκτιο, αλλά για αυτό σας έχω μιλήσει στην προηγούμενη μου ανάρτηση.) Τελειώνοντας, αν προσθέσω πως λατρεύω την αίσθηση που λέγεται, «μεθυσμένη από χαρά», αισίως φτάσαμε στα δέκα!

Τώρα πρέπει να σκεφτώ που να παραδώσω την σκυτάλη. Η Άννα Silia μου μοιάζει έξοχη επιλογή, καθώς και το νατασσΆκι μας. Επίσης πολύ θέλω να μάθω τις αγάπες της Μάμας, αλλά φοβάμαι πως τώρα τρέχει και δεν φτάνει. Η Μαριάννα η Γητεύτρια, με γοητεύει σαν σκέψη, καθώς και η Μαριάννα on ice, η καινούρια και πολύ χαριτωμένη μου φίλη επίσης με το όνομα Ποδονίφτης (τι όνομα και τούτο!), η γλυκειά μας η Ειρήνη, να τολμήσω να προσθέσω και την εξαιρετική Ορέλια,  την  τρυφερή και αγαπημένη μας  Ελένη επίσης,σαν να τελειώσαμε μου φαίνεται…Να βάλω και έναν άντρα στην παρέα; Ελπίζω να με συγχωρέσει, (δεν ξέρω πόσο  sic μπορεί να του μοιάζει το παιχνίδι μας), είναι ένας από τους πρώτους μου και πολύ αγαπημένους μου @φίλους: o Μοναχικός Λύκος-παππούς…

(Αν φάω ξύλο θα φταίτε εσείς! :)))

Η μουσική του βίντεο από το άλμπουμ με τον τίτλο "Δέκα" της Ελένης Καραϊνδρου

:)))

Δύο χρόνια-ρόδινα συννεφάκια-σε έναν όμορφο ουρανό

Το μπλογκάκι μου, κλείνει τούτες τις μέρες δυο χρόνια ζωής. Νομίζω πως είχαν και κείνες οι μέρες κάτι από την γλύκα της σημερινής .Ήλιος που τον αγαπάς, ζεστούλα που την έχεις ανάγκη, και κάτι σύννεφα στον ουρανό που σε κάνουνε  με την ομορφιά τους σχεδόν να πονάς…Ίσως να είναι η καθαρότητα του που τον κάνει να έχει άλλο χρώμα, ή ίσως γιατί  εύκολα τώρα αντέχω να σηκώσω το βλέμμα μου ψηλά ,δεν ξέρω και για πόσα άλλα ίσως, αυτές τις μέρες λατρεύω τα σύννεφα…Μπορεί και να πετάω εκεί, ή  και να ακουμπάω σε αυτά τα όνειρά μου, μα ούτε και τούτο το θεωρώ κακό. Επίσης ιδέα δεν έχω, για το  τι φανταζόμουνα, ούτε και τι περίμενα καθώς δημιουργούσα την σελίδα μου με το όνομα agrampelli,ένα όνομα που πολύ αγάπησα από τότε που πρωτοδιάβασα το: «ένα παιδί μετράει τ΄άστρα».Μάλλον ανύποπτη και υπερβολικά  σαστισμένη προχωρούσα μέσα σε έναν χώρο που με αγκάλιασε τρυφερά.Ίσως η φράση «του οφείλω πολλά» να μοιάζει κλισέ, μα επιτρέψτε μου  να την χρησιμοποιήσω. Είναι  άλλωστε ένας χώρος που έχω ακουμπήσει κομμάτια της καρδιάς μου και όχι μόνο γράφοντας. Μαγικός ο κόσμος των μπλόγκ, ήτανε για μένα ( και εξακολουθεί να είναι),η πιο μεγάλη μου αγάπη στο διαδύκτιο.Εδώ γνώρισα σκέψεις  ανθρώπων υπέροχες,τρυφερές, καυστικές, χαριτωμένες,προκλητικές ή αθώες, αφουγκράστηκα αγωνίες και βάσανα και πιστέψτε με, τις αγάπησα όλες. Συνεχίζω λοιπόν μαζί σας προσπαθώντας να διατηρήσω την αρχική μου αθωότητα σε ένα μπλόγκ αλλαλούμ, χωρίς συγκεκριμένο πρόσωπο αλλά πολύ προσωπικό, έτσι όπως ξεκίνησα. Με φωτογραφίες, τραγουδάκια, σκέψεις και μικρές ιστορίες που μαζί σας ανακάλυψα πως μου είναι αρκετά εύκολο να γράφω. Τον θησαυρό μου  τον πιο πολύτιμο, τους ανθρώπους που εξ αιτίας του γνώρισα-αγάπησα-εκτίμησα-ερωτεύτηκα-συγκινήθηκα, τον  κρατάω φυλαγμένο στο πιο ακριβό σημείο της καρδιάς μου. «Να είναι ότι πιο τυχερό έχεις κάνει στην ζωή σου», θυμάμαι να μου εύχεται μία από αυτούς. Και νομίζω πως η ευχή εκείνη, καθώς έβγαινε από σημείο της ύπαρξης πολύ ειλικρινές και γεμάτο μεγαλείο, ναι πέτυχε τον στόχο της. Επιτρέψτε μου λοιπόν να νοιώθω ευλογημένη-χαρούμενη και αρκετά τυχερή, μέσα σε μια μέρα όμορφη σαν την σημερινή και κάτω από έναν ουρανό σαν πίνακα του Γκρέκο…

Η μουριά.

Στην άκρη του σοκκακιού, κολλητά στον τοίχο της εκκλησίας είναι φυτρωμένη μια μουριά. Κανείς δεν θυμάται πια πότε εμφανίστηκε, λες και ήτανε από πάντα εκεί, ακριβώς όπως γίνεται με τους παλιούς γειτόνους, ξεχνάμε το πότε ήρθανε και πόσο καιρό μας συντροφεύουνε. Έτσι και η μουριά. Μας χαρίζει τον παχύ της ίσκιο και τα γλυκά άσπρα της μούρα χωρίς να μας ζητάει τίποτα, παρά μόνο το κρυφοχαμόγελο και την ευγνωμοσύνη μας για την ύπαρξή της.

Εκεί, κάτω από την μουριά αυτή, ήτανε κάποτε το σύνορο που η Ηρώ σταματούσε, καθώς ξεπροβόδαγε τον άντρα  που τους επισκεπτότανε στο σπίτι. Αυτό  που κατοικούσαν όλοι μαζί: Η Ηρώ με την οικογένειά της, ο αδερφός της με την δική του και η χήρα μητέρα τους. Ένα μεγάλο νεοκλασικό αρχοντικό «χίλιους καλούς χωράει»,όπως λέει και ο λαός.

Έτσι εκεί μέσα χώρεσε και τον ανομολόγητο και απαγορευμένο έρωτα της Ηρώς για τον άντρα εκείνον. Όπως αρκετά συχνά και ανεξήγητα συμβαίνει,(χημεία το λένε τώρα), γοητεύτηκε από εκείνον. Μυστήριο ανεξιχνίαστο έμεινε  για μας,το τι ένοιωσε γι'αυτήν ο μοιραίος εκείνος για την ζωή της άνθρωπος. Η ηρωίδα μας πάντως μόλις τον αντίκρυζε  τα μάτια άρχιζαν να λάμπουν.. Φωτιζότανε ολόκληρη από την γνωστή λάμψη των ερωτευμένων ανθρώπων, που όσο και να προσπαθούσε, δεν κατάφερνε ποτέ να την κρύψει με επιτυχία. Τον άντρα της βλέπεις, έναν ήσυχο άνθρωπο, τον παντρεύτηκε μικρή και μαζί του απόκτησε τα δύο παιδιά της. Ποτέ μου δεν έμαθα αν και πόσο τον είχε αγαπήσει. Όπως και η μουριά, ήτανε από πάντα θαρρείς σύζυγός της.

 Φαντάζομαι πως εκείνη την φωτιά που έκαιγε στα μάτια της για τον Άλλον, μάλλον πρώτη φορά στην ζωή του θα την αντίκρισε. Ίσως και να τρόμαξε λιγάκι. Εκείνη που σίγουρα αναστατώθηκε ήταν η μητέρα της, μια ιδιαίτερα δυναμική γυναίκα, που δεν άφηνε τίποτα στη τύχη του. Έλαβε τα μέτρα της, όπως ήξερε πάντα να κάνει, και σιγά-σιγά ο οικογενειακός φίλος που τάραξε την οικογενειακή τους γαλήνη, απομακρύνθηκε από τον περίγυρό τους.

Η Ηρώ, σιωπηλά και αδιαμαρτύρητα, μαράθηκε. Δεν την είδαμε ποτέ ξανά, να επιστρέφει από την μουριά με χαμηλωμένα και χαμογελαστά τα λαμπερά της μάτια. Κλείστηκε μέσα στο σπίτι της και χωρίς κέφι, συνέχισε την ζωή της. Σιγά-σιγά την ξεχάσαμε και εμείς. Ώσπου κάποια μέρα μάθαμε το θλιβερό της νέο. Αρρώστησε από μια αρρώστια που γρήγορα την έφερε στο τέλος.

Απο όσο θυμάμαι αυτό ήτανε (από σύμπτωση ίσως, ή από εκδίκηση του φτερωτού θεού) και η απαρχή πολλών ατυχιών, που συνέβησαν στην οικογένειά της στην συνέχεια. Σήμερα στο σπίτι αυτό, ο μοναδικός του κάτοικος είναι ο άντρας της. Σιωπηλά και ήσυχα συνεχίζει την ζωή του, όπως έκανε πάντα. Σιωπηλό και ήσυχο μοιάζει και το σπίτι. Μόνο,που κάποια απογεύματα του καλοκαιριού, εκεί την ώρα που σουρουπώνει και πέφτουν οι σκιές, νοιώθω πως κάπου εκεί γύρω τριγυρίζει η μορφή της όμορφης Ηρώς και το φως των ξανθών μαλλιών της φωτίζει το σκιερό φύλλωμα της μουριάς…

……………………………….

«Όλες οι αρρώστιες, όλοι οι καρκίνοι, τα εγκεφαλικά, τα εμφράγματα, όλες οι αρρώστιες δεν είναι από πληγωμένη αγάπη .Είναι από κρυμμένη ,από θαμμένη ,από τσιμεντωμένη αγάπη μέσα μας ….»

(Από μια μια συνέντευξη του κ. Νίκου Πιλάβιου-του Παραμυθά Η αναφορά σε αυτή έγινε από μια εκλεκτή @φίλη στο facebook).

Της θάλασσας!

Όπως πάντα,η θάλασσα ήταν εκεί...

...περιμένοντάς μας,

προκαλώντας μας επιθυμίες για ταξίδια άπιαστα,

και παιχνίδια στην άμμο!

Είχε μικρές θεές...

απίστευτα ηλιοβασιλέματα...

....φεγγαράκια-ζωγραφιά,

και ολόχρυσους θαλασσινούς "δρόμους!"

Μια εμμονή με τα λουλούδια, την έχω :))

..τα αφήνω να σας κρατήσουν συντροφιά,για όσο καιρό θα λείπω!

Η Φωφώ :))

Επιτρέψτε μου να σας μιλήσω για τη Φωφώ. Καιρό μου βασανίζει το μυαλό αυτός ο γυναικείος χαρακτήρας. Θα να την ονομάσω, τελείως υποκειμενικά, γυναίκα σκάνδαλο. Πιστεύω πως αυτός ο χαρακτηρισμός της ταιριάζει. Της αρέσει να προκαλεί τα ένστικτα των αντρών, αλλά και εκείνα των γυναικών. Η Φωφώ είναι θελκτική. Έχει μεγάλα αμυγδαλωτά μάτια που τα ανοιγοκλείνει χαριτωμένα καθώς συνομιλεί. Αυτό το ναζιάρικο τρυκ, μαζί με την χαμογελαστή φωνή που διαθέτει, έχουν μεγάλη απήχηση στους συνομιλητές της, αδιακρίτως φύλου.

Δεν της αντιστέκεται κανένας. Οι άντρες υποκύπτουν στην γοητεία της, που ενισχύεται από το πλούσιο ντεκολτέ που είναι πάντα διαθέσιμο στα πεινασμένα βλέμματα τους. Τους βλέπεις να χαλαρώνουν, να χαμογελάνε και διακρίνεις στα μάτια τους μια παιχνιδιάρικη διάθεση. Οι γυναίκες πάλι, διαισθανόμενες τον κίνδυνο, μπορεί να σφίγγουν τα χείλη και μια σκιά να διαπερνά την ματιά τους, αλλά γνωρίζουν καλά πως δεν μπορούν να επηρεάσουν τις όποιες εξελίξεις.

Η Φωφώ ξέρει φυσικά την δύναμή της. Την κουβαλάει από γεννησιμιού της, είναι ένα με τη φύση της. Η υπόσχεση που δίνει με τα μάτια της, τα γεμάτα ηδυπάθεια χείλη της και το πλούσιο μπούστο της έχει πάντα τα επιθυμητά αποτελέσματα. Συνήθως κερδίζει όλες τις μάχες. Φυσικά απατάει τον άντρα της και το κάνει με μεγάλη μαεστρία. Χωρίς ποτέ να νοιώθει ενοχές, καθώς η ηθική του κόσμου την αφήνει αδιάφορη, συναντάει τον εραστή της και χαίρεται τις ερωτικές περιπτύξεις μαζί του μέσα στο ίδιο της το σπίτι, την ίδια στιγμή που στο διπλανό δωμάτιο κοιμούνται τα παιδιά της. Μπορεί επίσης να κανονίζει τις λεπτομέρειες των ραντεβού της κάτω από την μύτη του ζηλιάρη(!) συζύγου της χωρίς ενδοιασμούς. Δεν υπολογίζει τίποτα, όχι γιατί είναι αδίστακτη, αλλά γιατί το θεωρεί φυσικό αυτό που γίνεται. Μάλλον δεν έχει ηθική. Ότι κάνει, το κάνει με μεγάλη σιγουριά και με ευχάριστο χαμόγελο. Τις συζυγικές της κρίσεις τις ξεπερνάει με ευκολία, λέγοντας ψέματα με μεγάλη φυσικότητα, μιας και το ψέμα είναι ο δεύτερος εαυτός της. Για φίλες ούτε λόγος, είναι σίγουρη πως δεν τις χρειάζεται. Χωρίς να το ομολογεί, γνωρίζει κατά βάθος πόσο ανεπιθύμητη είναι. Αλλά δεν νοιάζεται, τα έχει βρει με τον εαυτό της και είναι ο μόνος που την ενδιαφέρει και φροντίζει να του κάνει όλα τα χατίρια.

Η Φωφώ είναι πολλά από όσα έχω μάθει να μην εκτιμώ στην ζωή μου. Το ψέμα, η απάτη, η αδιαφορία για τους άλλους. Την βλέπω όμως να ζει μέσα στη καλή χαρά και αυτό κάπου με προβληματίζει. Δεν μπορώ να εμποδίσω ένα διαβολάκο μέσα μου να αναρωτιέται πονηρά πως, αν μου δινότανε η ευκαιρία να ξαναζήσω την ζωή μου, όλο και κάποιο από τα «ταλέντα» της θα διάλεγα για να την συνεχίσω…