(Μόλις έφυγα από κοντά του,η κοιλιά μου έγινε μια λίμνη από σπασμένα γυαλιά και πέτρες. Στην αρχή δεν πονούσα. Κοίταζα την πανσέληνο και σκεφτόμουνα εκείνο το γατάκι που είδα ξεκοιλιασμένο στην άσφαλτο. Φυσούσε ένας δυνατός, καυτός αέρας στο μυαλό μου και στην χολή μου κάτι έσπασε. Καίγανε τα μάγουλά, το κεφάλι και η κοιλιά μου. Ανέβασα πυρετό. Μόνο η καρδιά παρέμεινε ήσυχη. Εκείνη που είχε από καιρό αποσυρθεί. Και δεν σημαίνει πως δεν τον είχε αγαπήσει. Σημαίνει πως αυτή, που τον είχε τόσο αγαπήσει, έγινε ένα κουβάρι από μύες και αίμα και τώρα υποστήριζε με αφωσίωση μια λίμνη γεμάτη σπασμένα γυαλιά και βρώμικες πέτρες.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Κερνάω κουβεντούλα...