Οι διάφανες μέρες του Αυγούστου και η Καστοριά.

Τις τελευταίες μέρες του  ο Αύγουστος τις αφιερώνει στην ανάγκη του για τελειότητα και γι αυτό τις κάνει όσο πιο όμορφες μπορεί. Το θέλουν και εκείνες και γίνονται συνεργάτες του, φοράνε το πιο διάφανο χρώμα του ουρανού, ζεσταίνουν τους δρόμους με τις πιο  ιδανικές θερμοκρασίες, χαίρονται οι λιγοστοί διαβάτες που απομείνανε, αμετανόητοι εραστές της καλοκαιρινής πόλης. Οι λιγοστοί ξένοι που τολμούν και την επιλέγουνε, είναι τυχεροί γιατί θα τους αγαπήσει και ίσως τους αποκαλύψει και κάτι από την  ψυχή της. 

Η Καστοριά φαίνεται και είναι όμορφη, έτσι που λάμπει από  το κάλλος που απλόχερα της χαρίστηκε λόγω της κυρίαρχης θέσης της πάνω από την λίμνη και κάτω από τον ουρανό. Γιατί η Καστοριά είναι πάνω από την λίμνη, καθρεφτίζεται στα νερά της, την υποτάσσει και της υποτάσσεται και με αυτή τη λάγνα διάθεση μαγνητίζει τους πάντες, ξέρει να το κάνει, ξέρει επίσης και να το απολαμβάνει.

Ταυτόχρονα είναι η πόλη που βρωμίζει την λίμνη της με ασύδοτη ευκολία και χωρίς καμία εμφανή τύψη, ξεχνάει εύκολα τα χρόνια που επιζούσε και διατρεφότανε από αυτήν, σπάνια σκέφτεται πώς θα πρέπει να διορθώσει την ζημιά που προκαλεί σε αυτήν την υδάτινη ανάσα, υιοθετεί μια κακομαθημένη αλήτικη και προκλητική συμπεριφορά, νομίζει  πως το δικαιούται και έτσι λάθος εκφράζεται, με τον εγωισμό της υπεροχής της.

Όμως.. είναι υπέροχη όταν σε παίρνει από το χέρι  και με μια σπάνια ευαισθησία σε πάει περίπατο  στον δρόμο δίπλα και γύρω από την λίμνη, χαρίζει στα μάτια σου το πιο σπάνιο φως, κίτρινο και γαλάζιο και πράσινο, που ξετρυπώνει ανάμεσα από τα πλατιά φύλλα των πλατανιών, σου μεταγγίζει την δροσερή ανάσα των πανύψηλων δέντρων και θαμπώνει τα μάτια σου με τις αστραφτερές αντανακλάσεις των νερών. 

Είναι υπέροχη και ξέρει να σε ξαφνιάζει. Εκεί μέσα στην φύση βάζει μια βυζαντινή Παναγία να σου χαμογελάει, σε συγκινεί αυτή η συνάντηση, αναβλύζει μέσα σου μια μνήμη προγονική, θέλεις να συναντηθείς με αυτήν την ανάγκη, μπαίνεις μέσα στον ναό και σε κυριεύουν αμέσως οι σκιές. Όταν βγεις έξω θα νομίζεις πως είσαι εμπλουτισμένος με μια άλλη γνώση, απατηλή ή όχι, καμία σημασία δεν έχει, εσύ έχεις κερδίσει αυτό που δεν φαντάστηκες, χαίρεσαι και ευχαριστείς γι αυτό, είσαι έτοιμος να συνεχίσεις, επιθυμείς να γνωρίσεις καλύτερα τον τόπο αυτόν με τα κρυμμένα μυστικά και τα φανερά κάλλη.

Και τότε είσαι δικός της. Θα σε αγαπήσει όπως μόνο εκείνη ξέρει να αγαπά, θα σε περπατήσει σε ξεχασμένα σοκάκια και χορταριασμένες αυλές παλιών αρχοντικών, θα σε ξεναγήσει σε όλους τους τρούλους και τις κεραμοσκεπές, θα σου δείξει τα απομεινάρια από τα τείχη που κάποτε την προστάτευαν, θα κλάψει με λύσσα εκεί που τα ίχνη των  εβραίων κατοίκων της και  της πολυπολιτισμικής της εποχής, έχουνε με επιμέλεια εξαφανιστεί, θα σου δείξει ακόμα και την ντροπή της για τον ερειπωμένο Μεντρεσέ και το ένα και ξεχασμένο τζαμί της πόλης.

Θα σου εξομολογηθεί τότε τον πόνο της και την κρυφή της ελπίδα, πως θα μπορούσαν λέει όλα να αλλάξουνε, πως θα μπορούσαν αυτά τα ερείπια να γίνουν μνημεία μιας νέας, ενδιαφέρουσας εποχής και πως οι χιλιάδες τουρίστες που θα τα επισκέπτονταν θα τα μεταφέρανε σαν παραμύθι  στις πατρίδες τους και  θα λέγανε για μια σπουδαία πόλη, τόσο σπουδαία που αγάπησε τις μνήμες  και το παρελθόν της, όσο και την ίδια της την υπόσταση.

 Έτσι θα γίνετε φίλοι μοιραζόμενοι μνήμες, επιθυμίες και πληγές. Τώρα είσαστε έτοιμοι να καθίσετε στο ίδιο τραπέζι και να τσουγκρίσετε τα ποτήρια σας πίνοντας τσίπουρο δίπλα στην λίμνη. Και αφού πιείτε και λυθεί η γλώσσα σας θα σας μιλήσει και  για τα άλλα στολίδια της.

 Θα σας πει για τα μεγάλα κρύα  και τα πανέμορφα χιονισμένα δάση. Για τον Γράμμο και το Βίτσι, το εμφύλιο αίμα,  τα ερειπωμένα χωριά  και  το Πάρκο της Εθνικής Συμφιλίωσης. Για τις λίμνες της Πρέσπας, τον Λιμναίο της οικισμό με τις καλαμένιες του σκεπές, τα απολιθωμένα δάση και τα πολύχρωμα φύλλα του φθινοπώρου, τα άγρια μανιτάρια και τα ταβερνάκια που τα μαγειρεύουνε. Για τα ραγκουτσάρια του χειμώνα και τα ολονύκτια γλέντια τους. Για τα μικρά καφέ που επωάζουν ωραίες παρέες, καλλιτεχνικές ανησυχίες και  όμορφες στιγμές.  Για τις αντίζηλες πόλεις και  τους θαυμάσιους ανθρώπους της. Για τα ποτάμια και τα καλοκαιρινά πάρτυ που γεμίζουν τις όχθες τους με νεαρούς πόθους και μοναδικά καλοκαιρινές κεφάτες στιγμές

 Και έτσι καθώς θα πίνετε και θα εξομολογείστε κοινωνώντας  τους πόθους και τα πάθη σας, κάπως έτσι θα σας βρει το ξημέρωμα, και τότε ξαφνικά θα έχετε ανακαλύψει πως έχετε γίνει μύστες και γνώστες  μιας μεγάλης  πανανθρώπινης ανάγκης, της σπουδαίας επιθυμίας για επικοινωνία μεταξύ κάθε ανθρώπου, κάθε πόλης και κάθε φυλής του κόσμου ετούτου, που ολοκληρώνεται μόνο όταν  έχει  κατακτήσει και έχει πλήρως κατακτηθεί..