Sweet Cherie

Τίποτ’  άλλο δεν θυμάμαι από εκείνον, μόνο μια χρυσή αχτίδα απ τα μαλλιά του και  ένα γαλάζιο φως απ τα μάτια του. Πόσο χρονών ήμουνα δεν ξέρω μπορεί έξη επτά ή και οκτώ, πάντως σίγουρα στην ηλικία που το  «ερωτευμένο σύννεφο» της ύπαρξης δεν είναι συνειδητή κατάσταση και σίγουρα δεν ερμηνεύεται ως τέτοια.

Μια φορά μου χάϊδεψε τα μαλλιά · «τι κάνεις κοριτσάκι;» ρώτησε. Καθότανε στην αυλή  μαζί με τους μεγάλους. Κοκκίνισα και κρύφτηκα πίσω από την φούστα της θείτσας μου, η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά, το μόνο που ήθελα ήταν να ανοίξει η γη και να με καταπιεί.

Τις επόμενες μέρες κρυβόμουνα. Στα καλοκαιρινά δωμάτια με τις μπλε κόλλες στα παράθυρα, πίσω από την βαριά πράσινη κουρτίνα της μπαλκονόπορτας στην σάλα του σπιτιού, κάτω από το τραπέζι της κουζίνας με το καρό  τραπεζομάντιλο.  Για να βγω από το σπίτι κατέστρωνα ολόκληρη εκστρατεία· έβγαινα από την πίσω πόρτα και έφευγα στα κρυφά, σκυμμένη πίσω απ΄το  χαμηλό τοιχαλάκι της αυλής μη τυχόν και με πάρει είδηση εκείνος και με ρωτήσει  «πως σε λένε κοριτσάκι;»

Μια μέρα, με τσάκωσε κάτω από την κερασιά. Πρωί ήτανε και είχα ξεχαστεί χαζεύοντας το φως που έκανε  σχήματα στο χέρι μου με τα φύλλα του δέντρου. Πήγαινα και ερχόμουνα και σιγοτραγουδούσα και χαιρόμουνα, «ποιο κορίτσι θα φορέσει σκουλαρίκια;» άκουσα ξαφνικά  την φωνή του και πάγωσα στη θέση μου. Μου έβαλε τα μαλλάκια μου πίσω απ τα αυτιά και μου φόρεσε, πρώτα στο ένα αυτί και μετά στο άλλο, με προσοχή και χωρίς να με κοιτάζει στα μάτια, δύο ζευγάρια κερασάκια, αυτά τα σκουλαρίκια, που κάνανε την καρδιά μου να χάσει έναν, τον πρώτο της  χτύπο.

Ύστερα έφυγε  χωρίς να το καταλάβω.  Ένοιωθα πως τα κερασάκια μου καίγανε τα αυτιά, τα έβγαλα λοιπόν και τα έφαγα  ήσυχα-ήσυχα, πρώτα το δεξί και μετά το  αριστερό, ήταν γλυκά και νόστιμα, και για έναν ανεξιχνίαστο λόγο μου θύμισαν το κόκκινο κραγιόν της μαμάς και την χαρά που έπαιρνα κάθε φορά που κρυφά έβαφα τα χείλη μου στο μικρό καθρεφτάκι του νεσεσέρ της,  που μύριζε πούδρα και άρωμα μέσα στο συρτάρι…